Van week tot week wordt de aanval van de directie groter. Het is niet langer een kwestie van 400 mensen “te veel”, maar 700. En er wordt gesproken over het ontslaan van alle uitzendkrachten. En wat is het volgende? Als we het laten gaan, zullen de aanvallen niet stoppen.
In alle bedrijven is het hetzelfde scenario. Om de winst van de aandeelhouders op peil te houden – of zelfs te verhogen – heeft de directie het erover om “concurrerend” te blijven… door te snijden in het personeel en de loonmassa.
Aan deze concurrentiestrijd komt geen einde, de volgende aanvalsronde staat waarschijnlijk al op het programma van de Raad van Bestuur. Tijdens de grote economische crisis van de jaren dertig van de vorige eeuw leidde dit tot dwangarbeid. Dus in deze situatie betekent berusting uiteindelijk slavernij.
Als we niet in de ellende willen terechtkomen, met onhoudbare arbeidsomstandigheden, moeten we bereid zijn om onszelf te verdedigen, om onze banen en onze lonen te verdedigen met ten minste evenveel vastberadenheid als de bazen die hun winsten verdedigen.
We moeten dat bespreken, we moeten degenen die aarzelen overtuigen, we moeten oprechte vakbondsactivisten meekrijgen en ons voorbereiden op het verdedigen van onszelf, met echte gemeenschappelijke eisen.