In Gabon werd generaal Oligui uitgeroepen tot “overgangspresident” nadat het leger de Bongo-dynastie, die 54 jaar aan de macht was geweest, omver heeft geworpen. De Bongo-familie was sterk verbonden aan Frankrijk, de voormalige koloniale macht van het land. Na Mali, Burkina Faso, Guinee, Tsjaad, Soedan en Niger is dit de zevende staatsgreep in Afrika in drie jaar tijd.

Net zoals veel werkers hier hopen dat de komst van nieuwe partijen in de regering voor verbetering zou zorgen, zijn veel Afrikanen blij dat corrupte families uit de macht worden gezet. Zelfs als ze vermoeden dat de nieuwe putschisten zich net zo graag willen verrijken als degenen die ze vervangen.

Drie eeuwen slavernij, gevolgd door honderd jaar kolonisatie, zijn dan gevolgd door economische overheersing door de grote kapitalistische mogendheden. Er worden nog steeds enorme fortuinen vergaard door de arbeid van de mensen en de natuurlijke hulpbronnen van Afrikaanse landen te stelen. De Westerse militaire troepen die naar deze landen worden gestuurd, verergeren de ellende die in deze landen heerst en zijn niet in staat om een einde te maken aan het terrorisme van religieuze of militaire groeperingen.

In Mali, Burkina Faso en Niger gaven steunbetuigingen uiting aan de woede van de bevolking tegen de voortdurende Franse militaire aanwezigheid, die de plundering van de bedrijven van de voormalige koloniale macht ondersteunt. Ja, Afrikaanse arbeiders en boeren hebben alle redenen om de imperialisten af te wijzen!

Ook in Congo gaan de plundering van de rijkdommen en de uitbuiting door Belgische bedrijven door. De groepen die eigendom zijn van de Belgische families Damseaux, Bia, Lippens, enz. zijn van vader op zoon doorgegeven en zijn er nog steeds ondanks de stappen van de onafhankelijkheid. Een voorbeeld is de Groupe Forrest International (GFI) van de familie Forrest, die grote delen van de economie van Katanga in handen heeft. Om hun fortuin veilig te stellen, zijn deze familiebedrijven verbonden met de macht. George Forrest, bijgenaamd « onderkoning van Katanga », was een aanhanger van dictator Mobutu. Mobutu vertrouwde hem de aanleg van een landingsbaan, een militaire basis en de exploitatie van een kopermijn toe.

Anderen profiteerden van de dodelijke conflicten in de jaren 1990 om verlaten bedrijven tegen een goede prijs op te kopen, met de steun van banken zoals het voormalige Fortis. Dit was bijvoorbeeld het geval voor Philippe de Moerloose, die de autodistributeur VRP kocht, en Vincent Bribosia, die de scheepsbouwgroep Chanic overnam.

Deze kapitalisten hebben niet geaarzeld om fortuinen te vergaren, ook niet in Oost-Congo, waar gewapende conflicten tussen de M23-rebellen en de strijdkrachten van de DRC de bevolking al meer dan 30 jaar in dodelijke conflicten storten. Het was in Goma, in het oosten van Congo, dat de Republikeinse Garde onlangs een bloedbad aanrichtte door een bijeenkomst te onderdrukken die georganiseerd was door een religieuze sekte die protesteerde tegen de aanwezigheid van soldaten van de missie van de Verenigde Naties. Meer dan 50 mensen werden gedood.

In werkelijkheid zijn staatsgrepen en militair geweld in veel Afrikaanse landen de dagelijkse kost. Er zouden nog meer staatsgrepen kunnen volgen, zoals in Kameroen, waar de 90-jarige president Paul Biya al bijna 40 jaar aan de macht is, ook al brengt hij het grootste deel van zijn tijd door in het luxe InterContinental hotel in Genève, Zwitserland!

Maar zelfs als ze dat zouden willen, zijn deze nieuwe leiders niet in staat om zich te ontdoen van de voogdij van ten minste één grote mogendheid. Grote groepen en multinationals overheersen de wereldmarkten en het is deze economische overheersing die de machthebbers in ex-koloniale landen dwingt om zich achter Frankrijk, de VS, China en Rusland te scharen.

Zolang werkers, in Afrika net als hier, geen vertrouwen hebben in hun eigen kamp, in hun eigen kracht, zolang ze hun toevlucht zoeken achter « de minst slechte » of een opperste redder zoeken onder de vele demagogen, kan de situatie alleen maar slechter worden.

In Afrika, net als hier, in Amerika en Azië, zijn werkers de enige kracht die in staat is om deze rottende kapitalistische wereldorde te vervangen. De enige kracht die een einde kan maken aan de uitbuiting en overheersing van de rijke landen over de armen. De enige kracht die in staat is om een einde te maken aan alle imperialistische rivaliteiten die nu volop aan de gang zijn en die ons naar een wijdverspreide oorlogschaos leiden.

In deze strijd moeten de werkers van Afrika kunnen rekenen op de werkers hier, die onderworpen zijn aan dezelfde uitbuiters en van wie een heel deel afkomstig is uit Afrika en daar veel banden heeft.