18,5% stijging in één jaar voor benzine en diesel, bijna 50% stijging voor gas, 17% voor elektriciteit… de energieprijzen stijgen aanzienlijk. En zij zijn niet de enigen: huur, voeding, alles stijgt en zet het al krappe budget van de werkers onder druk.

De lonen worden van alle kanten aangevallen, door de afschaffing van premies, onderbetaalde overuren of zelfs onbetaald overwerk. En tienduizenden werkers zien hun lonen al anderhalf jaar verminderd door de gedeeltelijke “covid” werkloosheid, die voortduurt door het gebrek aan grondstoffen en onderdelen in bepaalde sectoren.

De levensomstandigheden van de werkers worden ook verslechterd door de steeds toenemende en steeds ondraaglijkere werklast. Dit alles leidt tot een toename van beroepsziekten, zoals burn-out, spier- en skeletaandoeningen, enz. en ongevallen op het werk.

Lage lonen, overwerk, permanente onderbezetting, dat is wat werkers die staken bij Lidl, in het Jolimont ziekenhuis in La Louvière en in het Petit Château, een opvangcentrum voor vluchtelingen in Brussel, aan de kaak hebben gesteld.

En wat doet de regering? Zij kondigt met trots aan dat zij haar begroting heeft voltooid. Een begroting die meer dan 3 miljard euro aan besparingen plant, met name door de werkers in overheidsdienst aan te vallen, alsook de langdurig zieken, die zij op straffe van sancties sneller weer aan het werk wil krijgen.

In feite is de hele werkende klasse het doelwit van overheidsmaatregelen. Tot de maatregelen behoren ook de uitbreiding van nachtwerk tot de sector van de online-handel en het mogelijk maken van een 4-daagse werkweek. 4 dagen van 9,5 uur werken onder het mom van tijd overhouden voor het gezinsleven en vechten tegen burn-out! Wat een minachting voor het werkvolk! Hoeveel dagen zijn nodig om te herstellen van zulke schema’s?

De details van deze aanvallen moeten nog worden besproken tussen de « sociale partners », d.w.z. tussen de bazen en de vakbonden, en als zij het niet eens worden, is het aan de regering om een besluit te nemen. Maar er valt niets te verwachten van deze onderhandelingen. Er kan niets goeds uit voortkomen voor de arbeiders. Zonder een sterke mobilisatie van de werkers in stakingen, die steeds algemener worden, hebben de vakbonden geen gewicht tegen de wil van de bazen.

We moeten bereid zijn om te vechten. De stakingen bij Lidl, Fedasil, in de chemische industrie, in Jolimont tonen aan dat alle sectoren door de aanvallen van de bazen worden getroffen en dat de werkers in alle sectoren kunnen reageren. De arbeiders scheppen alle rijkdom, zij doen de hele maatschappij werken en toch is het altijd het belang van een minderheid van kapitalisten die alles overheerst.

Want prijsstijgingen maken niet iedereen ongelukkig. Grote oliemaatschappijen zoals Total, Exxon en BP maken elke maand een miljard dollar winst; de farmaceutische en chemische trusts worden een miljard dollar rijker door te profiteren van de gezondheidscrisis, en zelfs de bazen van de auto-industrie verhogen hun winsten ondanks het gebrek aan onderdelen. 

Welnu, deze winsten moeten eerst worden gebruikt voor lonen, banen en arbeidsomstandigheden. Om dit af te dwingen is een vastberaden strijd nodig van alle werkers voor een gemeenschappelijk doel: lonen, pensioenen en uitkeringen die mensen in staat stellen te leven.

Aanzienlijke loonsverhogingen zijn altijd van de bazen verkregen door massale en aanstekelijke stakingen. Het was omdat de arbeiders in staat waren de bazen bang te maken, dat de geldbuidel eindelijk werd losgelaten. Er is nooit een opperste redder voor de arbeiders geweest, zelfs niet om loonsverhogingen te krijgen. Dit is een deel van de strijd die voor ons ligt!