« De Schotten hebben gekozen » kon men overal lezen en horen, na de dag van het referendum over de onafhankelijkheid van Schotland dat met een korte meerderheid van « nee » eindigde: 55,4%
Maar welke keuze hadden de Schotten eigenlijk, en vooral de werkers uit Schotland?
In tegenstelling met wat de nationalisten deden geloven zouden het kleine Schotland, ook al onafhankelijk, en zijn 5,3 miljoen inwoners afhankelijk gebleven zijn van de kapitalisten, of ze nu Brits, Amerikaans of Europees zijn.
En het is niet de onafhankelijkheid van Schotland die zijn bevolking zou hebben kunnen beschermen tegen de hebzucht van bankiers en kapitalisten die vastbesloten zijn hen voor hun crisis te doen opdraaien met ontslagen en bezuinigingsplannen.
Maar dit weerhield de Schotse nationalisten niet om te beweren dat Schotland, vanaf het moment dat het onafhankelijk wordt, een bbp per inwoner zou hebben dat te vergelijken zou zijn met dat van Zwitserland. Schotland zou op deze manier een soort Koeweit op zijn Europees geworden zijn dankzij zijn olie!
Sinds ze aan het hoofd van de Schotse instellingen zit, in 2007, heeft de Schotse nationalistische partij (SNP) maatregelen genomen voor de gewone mensen. Maatregelen die niet veel kosten en die op kort termijn als doel hebben de werkende mensen te verleiden. Zo zijn zowel de geneesmiddelen, in tegenstelling met wat in Engeland gebeurt, als de thuiszorg voor oude en gehandicapte mensen gratis. En de universiteiten in Schotland eisen niet de monsterbedragen die sinds 2011 door de universiteiten in Engeland worden geëist (minimum 7500€/jaar).
We kennen deze politiek. In Vlaanderen is er de “jobkorting” geweest, deze kleine fiscale vermindering voor de werkers in Vlaanderen, de Vlaamse zorgverzekering, of de belofte van hoger kindergeld voor de Vlaamse ouders. Maar net zoals wat er in Vlaanderen gebeurt, riskeren deze verleidingsmanoeuvres snel te veranderen in de echte politiek van de nationalisten. Want waar ze eigenlijk voorstanders van zijn, zoals alle andere partijen, is gewoon het uitdelen van cadeaus aan het patronaat.
Zo wil de SNP de belastingen voor de bedrijven verlagen en van Schotland een verzorgingsgebied maken voor de buitenlandse investeerders met talrijke fiscale voordelen voor de financiers en patroons die zich in Schotland zouden willen vestigen.
In termen van banen zal dat niet meer brengen dan hier, maar de werkers zullen ervoor moeten opdraaien. Want iemand moet wel betalen. En als het niet de patroons zijn, dan zullen het de werkers zijn.
Het is moeilijk om te zeggen in hoeverre de Schotse werkers die voor de onafhankelijkheid hebben gestemd, verleid worden door het zinsbedrog van deze verkopers van nationalistische illusies. Maar wat zeker is, is dat de stemming voor de onafhankelijkheid voor velen een stemming tegen de regering in Londen is geweest. Deze legt al jaren haar antisociale en antiarbeiders politiek op aan de werkers uit de hele Groot-Brittannië. En veel jongeren hebben zeker meer tegen de exorbitante inschrijvingsgeld gestemd die door Londen zijn beslist en die de studenten uit gewone families ertoe veroordelen zich zwaar in de schulden te zetten of van de studies af te zien; eerder dan voor de onafhankelijkheid.
Maar daar draait het echt om en daar ligt het echte gevaar voor de werkers met de terugkeer van de nationalistische stromingen. Want het is niet onder de nationalistische vlaggen dat ze hun belangen kunnen verdedigen, of deze vlag nu deze van Schotland of van de Britse Koninkrijk is (tegen de deelname aan Europa). Het is niet door nieuwe grenzen te maken in dat al te verdeelde Europa dat ze sterker worden, maar integendeel door hen af te schaffen om de éénheid van de werkers mogelijk te maken.
Want het zijn de werkers die de crisis verduren, met de ontslagen en de bezuinigingsplannen die als doel hebben de winsten van de banken en van de bedrijven te behouden. Vandaag is dit de toestand voor de werkers overal en in alle talen.
Overal zijn er werkers die terecht denken dat het de rijken zouden zijn die moeten betalen, en niet de werkers. Maar niemand zal hen hun mening hierover vragen met een referendum. De rijken doen betalen is noodzakelijk, maar hiervoor zal er strijd moeten komen, samen onder het vaandel van het internationalisme, om het op te leggen. Het is deze kracht van de arbeidersklasse, als ze bewust is van haar gemeenschappelijke belangen, die de bezittende klasse kan terugdringen die zich op de kap van de werkers verrijkt. En precies daarom gebruiken de kapitalisten alle soorten van nationalisme tegen ons: om ons te verdelen.