« Wat ik nu doe, tot mijn 67 blijven doen is gewoon onmogelijk », dit is het gevoel dat veel stakers en betogers uiten tegenover de maatregelen die door de regering Michel worden aangekondigd.
Inderdaad, of het nu in de fabrieken of in de kantoren is, in de privé of in de openbare sector, of men nu arbeider, spoorman, leerkracht, verpleegster of postbode is, in ieder geval werken we meer dan vroeger. Samen met de herstructureringen en de ontslagen van de laatste jaren is de werklast van diegenen die een baan hebben behouden overal gestegen en steeds sneller.
Wat de lonen betreft, zijn ze vaak achteruitgegaan. De werkloosheid stelt het patronaat in staat steeds meer te vragen, tegen steeds lagere lonen. Dit heeft de prijzen niet tegengehouden te stijgen en de einde van de maanden beginnen steeds vroeger. Daarom is de indexsprong voor veel mensen de druppel die de emmer doet overlopen!
Ja, we zijn op! En men kan geen andere achteruitgang aanvaarden!
We zijn het zat en dat gevoel heeft veel mensen op straat gezet. En het is waar dat men door zich allemaal samen te verdedigen de regering en het patronaat kan terugdringen! Op voorwaarde dat men een programma en eisen heeft die de belangen van het geheel van de werkende mensen verdedigen.
Het intrekken van de aangekondigde maatregelen zal niet voldoen.
Eerst kan de regering proberen te onderhandelen, op pensioenleeftijd achteruit te gaan, maar de rest van de pensioenhervorming goedkeuren die de pensioenen uiteindelijk bijna tot niks zal beperken. Op dezelfde manier kan ze zich beperken tot een nieuwe manipulatie van de index eerder dan een indexsprong toepassen. En als de regering zou afzien van het geheel van deze aanval tegen onze levensstandaard, zou dit betekenen dat we sterk zijn geworden. Waarom dan zich beperken tot het terugdringen van de regering? Men zal ook de patroons moeten tegenhouden de lonen verder aan te vallen door de werkloosheid te gebruiken.
Waarom zouden we langer aanvaarden dat de enen in de werkloosheid wegkwijnen, terwijl de anderen zich kapotwerken voor een onvoldoend loon?
Onze lonen, onze pensioenen, onze rusttijd zijn de winsten gaan verdikken! En daar moet men ze gaan terughalen. Het zijn hun winsten of onze lonen!
De kapitalisten hebben hun programma: hun winsten behouden, koste wat het koste, ook als het als gevolg heeft miljoenen mensen op straat te gooien, de jongeren van alle vooruitzichten te ontdoen een baan te vinden waarmee ze een deftig bestaan kunnen hebben, regio’s en zelfs hele landen ruïneren. Voor de werkers betekent dit het achteruitgaan naar de ellende, de werkloosheid en morgen naar de oorlog.
Hiertegenover moet men dan het programma van de werkers stellen.
Hun loon is het enige van de werkers hebben in deze maatschappij. Men kan niet aanvaarden dat het wordt opgeofferd! Er zijn minder klanten in de Delhaize, men verkoopt minder wagens? Dat ze maar van de winsten van gisteren en van vandaag nemen om de banen te behouden en de lonen te verhogen, dat ze aan de rijke aandeelhouders vragen om van hun dividenden af te zien om een voldoende koopkracht te behouden voor de werkers en hun gezinnen. Anders zal het zijn wat Delhaize wil opleggen: zijn job verliezen of voor 90€ minder werken, dat wil zeggen duizenden gezinnen die hun levensmiddelen worden beroofd!
Daarom is de dringendste maatregel het verbod op ontslagen en het verdelen van het werk onder iedereen, zonder loonverlies, door van de winsten te nemen!
Prijzen gaan omhoog? Dan moeten de lonen evenveel verhoogd worden!
Er moet een echte indexering van de lonen gebeuren, onder de controle van de werkers! Het zijn niet de “deskundigen” uit de patronale kringen, uit de syndicale bureaucratie en uit de regering die in de beste positie zitten om te weten welk deel van het loon tot het betalen van de huur dient. Het zijn de werkers zelf.
De patroons beweren dat er geen geld is? Dat ze maar hun rekeningen laten zien! Het zakengeheim moet afgeschaft worden en alles wat in de bedrijven gebeurt, moet openbaar worden. Zo zou iedereen kunnen zien waar het geld naartoe is gegaan. In de zogezegd te hoge lonen? Of in de dividenden, de speculatie, het smeergeld, kunstwerken?
De syndicale leiders die in de naam van de werkers spreken brengen deze simpele maatregelen van gezond verstand niet naar voren. Maar de betogingen en de piketten geven de gelegenheid aan de werkers om hierover te spreken… en zich voor te bereiden om het woord zelf te nemen!