De afgelopen dagen stonden de media vol van de aankondigingen van een tegenoffensief door het Oekraïense leger. Dit is een kans voor Zelensky om nog meer uitrusting van NAVO-landen te eisen, en weer een excuus voor NAVO-landen om dodelijke tuigen te leveren.
Sinds het begin van de oorlog in Oekraïne is er geen einde gekomen aan de offensieven en tegenoffensieven. Tienduizenden Oekraïense en Russische soldaten en burgers zijn omgekomen in de gevechten. Honderdduizenden Oekraïners zijn hun huizen kwijtgeraakt door granaten en miljoenen zijn de oorlogsgebieden ontvlucht. Hele steden zijn verwoest. Enorme gebieden zijn bedekt met mijnen, waarvan vele ook na de oorlog zullen blijven doden en verminken. De vernietiging van de Kakhovka dam is catastrofaal en bedreigt zelfs de kerncentrale van Zaporizhia.
In dit Oekraïense tegenoffensief spelen Zelensky en Poetin voor hun toekomst. Zelensky omdat hij al maanden belooft het oosten van het land te heroveren zonder daarin te slagen, Poetin omdat zijn oorspronkelijke doelen voor het offensief zijn mislukt en het Russische leger stagneert.
De oorlog grijpt om zich heen en geen enkel leger krijgt de overhand. Oekraïne profiteert van een grote toestroom van moderne NAVO-wapens, maar het is veel moeilijker om dode en gewonde soldaten te vervangen dan in Rusland, dat drieënhalf keer zoveel inwoners heeft.
Geen van beide partijen verdedigt de belangen van de werkers. Natuurlijk zijn het niet de oligarchen, maar de arbeiders die aan het front sterven. Steeds meer van hen weigeren te vechten en Oekraïne heeft moeite met rekruteren, terwijl Rusland al minstens 1000 gevallen van desertie heeft berecht.
De oorlog is ook een gelegenheid om werkers aan te vallen in Oekraïne, waar een aantal wetten de arbeidsrechten beperken, terwijl in Rusland de bazen het tegenoffensief aangrijpen om 6 extra dagen onbetaald werk en 2,5 uur per dag verplichte arbeid te eisen in munitiefabrieken.
Terwijl Zelensky en Poetin voor hun plaats spelen, terwijl de bazen en oligarchen rijker worden, vooral door corruptie, en terwijl Oekraïense en Russische arbeiders met duizenden tegelijk sterven, blijven westerse landen steeds meer wapens leveren.
En alle NAVO-landen verhogen hun productie van dodelijke wapens, verhogen hun militaire budgetten, militariseren de geesten en bereiden zich voor op een mogelijke verspreiding van de oorlog.
België laat zich niet uit het veld slaan. Het heeft net zijn militaire hulp aan Oekraïne verhoogd tot 300 miljoen euro, veel meer dan de Vlaamse regering uitgeeft aan kinderdagverblijven.
De regering heeft onlangs ook de aankoop en levering van pantservoertuigen aan Oekraïne goedgekeurd, die opnieuw zullen worden betaald uit belastingen – met andere woorden, door de werkende mensen.
De oorlog in Oekraïne is lang niet de enige. Palestina, Syrië, Libanon, Afghanistan en vele andere landen hebben geleden, of lijden nog steeds, onder oorlogen met al de doden, gewonden, ellende en vluchtelingen.
De recente schipbreuk van een boot met migranten, die leidde tot de dood van honderden volwassenen en kinderen, is het dramatische gevolg van deze oorlogen waarin miljoenen mannen en vrouwen oorlog en de ellende die het met zich meebrengt moeten ontvluchten.
Frontex en de Westerse politiek dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor deze tragedie. Het is het resultaat van een misdadig beleid tegen vluchtelingen, het resultaat van een misleidend discours dat beweert dat arbeidsmigranten verantwoordelijk zijn voor werkloosheid en criminaliteit in Westerse landen.
Maar de echte schuldigen aan de werkloosheid en onzekerheid hier zijn de kapitalisten, die de prijzen verhogen, de lonen drukken, het aantal onzekere contracten verhogen en eisen dat de Staat de sociale uitkeringen en zelfs de toegang tot deze uitkeringen vermindert. Steeds meer jongeren vinden alleen onzekere, slecht betaalde en uitputtende banen. Is het een wonder dat zoveel jongeren werkloos zijn en dat sommigen van hen de criminaliteit ingaan?
Of het nu door middel van prijzen, lage lonen, bezuinigingen op uitkeringen of oorlog is, kapitalisten zullen er alles aan doen om hun immense winsten te behouden en te vergroten.
Maar deze aanvallen zullen zeker reacties oproepen onder werkers. Deze reacties zullen groeien en uitgroeien tot een echt tegenoffensief van de arbeidswereld. En de kracht van de arbeiders zal dan zijn om zich collectief en democratisch te organiseren en het leiderschap niet over te laten aan vakbondsbureaucraten of opportunistische mooipraters!