Na het conflict tussen de Spaanse regering van Rajoy en de Catalaanse gewestelijke regering van Puigdemont start Rajoy een procedure om autonomie weg te nemen van Catalonië. Hij heeft de steun van Macron en Merkel gekregen. En Charles Michel die op de dag van de referendum een tweet had geschreven tegen de brutale politie, kiest vandaag om te zwijgen.
Dat Merkel, Macron en Michel zich kunnen scharen achter de reactionaire regering en het politiegeweld van Rajoy is niet verbazend. De burgerlijke Staten zijn het gewoon om de politie te gebruiken tegen de betogers, tegen de stakers of nog tegen migranten. Dit is wat ze de “Rechtsstaat” noemen. Wanneer al deze mensen van het “recht” spreken, gaat het altijd over het recht van de burgerij en van de rijksten.
Deze steun van de voornaamste Europese mogendheden voor de Spaanse centrale regering, zal argumenten brengen aan de Catalaanse nationalisten. Dit zal ook het voorwendsel zijn dat sommige linkse mensen in Europa, die zich soms zelfs antikapitalistisch noemen, zullen gebruiken om hun steun aan deze nationalisten te rechtvaardigen.
Maar als de Catalaanse gewestelijke regering van Puigdemont er zonder twijfel in is geslaagd een belangrijke fractie van de bevolking aan te trekken onder zijn nationalistische en onafhankelijke vlag, vertegenwoordigt hij nochtans geen enkel alternatief voor de werkers.
De Catalaanse regering past dezelfde bezuinigingspolitiek toe als de regering in Madrid en ze is even vrijgevig met het patronaat. De werkloosheid zou niet dalen als Catalonië onafhankelijk werd, de lonen en pensioenen zouden niet stijgen, en de Catalaanse politie zou niet minder ten dienste zijn van de Catalaanse of andere kapitalisten.
Men kan het hier in België vaststellen: de regionalisering houdt de bazen niet tegen de flexibiliteit, de onzekere contracten, de stijging van de werkdruk, de afvloeiingen op te leggen.
De gewestelijke regeringen die beweren de Vlamingen of de Walen te verdedigen, zijn even onder het juk van het patronaat als de federale regering. Wat blijft dan over van de beloftes die de Vlaamse nationalisten voor de zesde Staatshervorming hebben gedaan? Niets. In Vlaanderen ook verslechtert de toestand voor de werkers en er is geen andere keuze dan zich te verdedigen zoals de staking bij Volvo het heeft aangetoond.
Op economisch vlak heeft Puigdemont dezelfde vooruitzichten als een Charles Michel, een Bart De Wever, een Merkel of een Macron: de werkers doen opdraaien om de winsten van de banken en van de kapitalisten te redden.
De verscherping van de regionalistische spanningen gebeurt op de achtergrond van een economische crisis en van een steeds moeilijkere toestand voor de gewone mensen. De werkloosheid van de jongeren bereikt ongeveer 50%! De lonen zijn drastisch gedaald en sinds het uitbreken van de bankencrisis zijn talrijke gezinnen hun woning kwijt.
Ja, veel mensen hebben de jongste weken in Catalonië en in Spanje betoogd, de enen ouder de Catalaanse vlag en de anderen onder de Spaanse vlag. Maar de problemen van de werkers, hun gegronde eisen tegenover de crisis, zijn niet uitgedrukt.
De werkers kunnen niets winnen bij het groeiende nationalisme en regionalisme. Want dat verdeelt hen. Of ze nu in Madrid of in Barcelona zitten, in Antwerpen of in Luik, verdragen de werkers dezelfde uitbuiting, dezelfde aanval van het patronaat en van zijn regeringen. Het is alleen door allemaal samen te komen rond hun gemeenschappelijke belangen dat ze hun banen, lonen, pensioenen en arbeidsomstandigheden zullen kunnen verdedigen. Zich laten meeslepen onder een nationalistische vlag, is het patronaat volgen. Want wie in Wallonië, in Catalonië, in Vlaanderen of nog in Andalusië, heeft de macht om een fabriek te sluiten, om aan te nemen met onzekere contracten, om te ontslaan…? Het patronaat.
De vlag van de werkers is niet Catalaans, niet Spaans, niet Brits of Schots, niet Vlaams, niet Belgisch en zelfs niet Europees.Laat ze allemaal aan de burgerij! De vlag van de werkers is de rode vlag met de leus van de arbeidersbeweging: proletariërs aller landen, verenigt u! Dit is is de enige vlag waarmee we ons lot kunnen veranderen, door onze strijd te verenigen om ons samen te verdedigen tegen de uitbuiters.