De overheden van de landen in de Europese Unie, een van de rijkste streken ter wereld, blijken volkomen niet in staat om een oplossing voor de rampzalige toestand van de vluchtelingen te vinden. Meerdere duizenden mensen zijn dit jaar aan de grenzen van Europa omgekomen, anderen verkeren in onmenselijke omstandigheden, in Calais of voor anderen grenzen die de ene na de andere sluiten. En overal ziet men een weerzinwekkende demagogie ontstaan die op de door de werkloosheid veroorzaakte onzekerheid van het leven voedt om deze tegenwoordige en toekomstige moorden te doen aanvaarden.
Dezelfde Europese Unie geeft 60 miljard euro’s per week uit om waardeloze financiële effecten van privé banken terug te kopen zodat die hun winsten zouden kunnen behouden… en het faillissement kunnen vermijden.
De middelen bestaan om de nodige woonsten te bouwen voor de vluchtelingen en alle die hier zelf, in een van de rijkste landen te wereld, over geen (redelijke) woning genieten. De middelen bestaan om ellende van de hele planeet uit te roeien. Een klein deel van de bewapening uitgaven zou genoeg zijn.
Maar de enige beslissingen dat de leiders kunnen nemen, zijn die die de kapitalistische klasse blijven verrijken, die toch verantwoordelijk is voor de huidige toestand. Voor deze kapitalistische klasse is er geen sprake van een politici een enige beslissing tegen haar belangen te laten nemen.
Werkloosheid, armoede, woningnood, verontreiniging : de kapitalistische klasse is niet in staat om deze essentiële problemen op te lossen, ze koestert ze! De leiders van deze wereld kunnen ook van een crisis-top naar de andere lopen, ze zijn niet in staat om deze waanzinnige loop tot stilstand te brengen. En de oorlogen van de kapitalistische landen maken de bevolkingen nog armer.
Ondanks de technische middelen die nu bestaan, is dit stelsel onbekwaam om een minimum bestaanszekerheid aan de grote meerderheid van mensen te waarborgen, simpel doordat de winsten van de kapitalistische minderheid door de uitbuiting ontstaan van degenen die maar hun werk hebben om te leven.
Maar degenen die uitgebuit zijn doen, in deze maatschappij, alles functioneren. Zonder de werkers draait geen enkele fabriek, rijdt er geen trein, steekt geen enkel boot vol goederen de oceanen over, geen elektriciteit, geen telecommunicatie, wordt niets geproduceerd, wordt niets verkocht, en wordt zeker geen winst geboekt.
Hoeven de werkers dan te aanvaarden dat de jongeren zonder toekomst noch hoop in werkloosheid verkeren, dat de pensioenen ingekrompen worden, dat degenen die nog een baan hebben stilaan in de armoede vervallen, en dat nog in een rijk land? Met als enig resultaat dat de crisis verergert, dat de problemen steeds overduidelijk worden zover als ons ondergang tegemoet gaan?!
Tegenover het faillissement van dit gekke stelsel hoeven de werkers niet te zwijgen. Ze hebben het recht om hun eigen eisen te stellen.
Elke werker moet een baan en een loon hebben die hem in staat stellen waardig te leven. De enige reden van deze dwaze toestand waarin de ene zich aan het werk uitputten terwijl de anderen in de werkloosheid verkeren, is het winstbejag. De lonen van de ontslagen werkers hebben ertoe gediend de winsten nog te vergroten, met de verergering van de speculatie en van de crisis als gevolg. Het minste wat zou moeten gebeuren is ontslagen verbieden en het werk onder allemaal verdelen zonder loonverlies!
Natuurlijk zou het zinloos zijn op de politici of de vakbondsleiders te rekenen om het even wat in de richting van de belangen van de werkers waar te maken. Maar wanneer de werkers zich erbij niet meer neerleggen, wanneer ze slechts op hun eigen collectieve kracht rekenen, kunnen ze de kapitalisten dwingen terug te gaan. Want ze kunnen veel bondgenoten hebben, en de migranten, die hun werkkracht ook moeten verkopen, zullen zich onder de strijders bevinden.
Ja, de krachtsverhouding zou vlug kunnen veranderen. En men zal zelfs beseffen dat de werkers het bestuur van de economie op de kapitalisten kunnen bevechten en die op een andere basis laten draaien, door haar onder de democratische controle van al die werken te brengen. De strijden van de uitgebuitenen brengen de hoop op een toekomst die tenslotte waardig van mensen zal zijn, een communistische toekomst!