Op 25 mei zullen – onder anderen – de Europese verkiezingen plaatsvinden. Ver-kiezingen die in een toestand verlopen die dramatisch wordt voor een groeiend deel van de bevolking. Overal stijgt de werkloosheid, gaan de lonen achteruit, ver-algemeent het patronaat de flexibiliteit en maakt het de werkritmes steeds harder.
Overal wordt een steeds groter deel van het openbare geld besteden aan het betalen van de interesten aan de banken door de financiers vet te mesten. Om dit te doen, schrappen de Staten noodzakelijke banen in de openbare diensten, in de zieken-huizen, in het onderwijs. Ze snoeien in de sociale uitgaven.
Overal vindt het patronaat van de grote kapitalistische bedrijven gehoorzame rege-ringen, zowel van links als van rechts, die een bezuinigingspolitiek opleggen aan de meerderheid van de bevolking.
Dezelfde vraag is er overal: hoe kunnen de werkers de achteruitgang van hun ma-teriële levensomstandigheden blokkeren en de ontmanteling van het sociale leven tegenhouden? Hoe zich verzetten tegen de twee kwaden die de waanzin van de kapitalistische economie samenvatten: de werkloosheid en het onophoudelijke achteruitgang van de koopkracht?
In deze toestand, in alle Europese landen, ziet men politieke stromingen verschij-nen die de terugkeer naar de nationale Staat aanbevelen, en die Europa aanklagen als verantwoordelijke van alle kwaden. Ze zeggen dat de euro de prijzen zou heb-ben verhoogd… Volgens hen is het Europa nog en de (zeer relatieve) opening van de grenzen die het mogelijk zou maken de werkers uit het Oosten met hongerloon uit te buiten in de rijkere landen… En het zou het Duitsland van Merkel zijn die alle regeringen ertoe zou dwingen om een strikte bezuinigingspolitiek toe te pas-sen! Dat allemaal is onwaar!
Het is niet omdat men naar de nationale munteenheden zou teruggaan dat de lonen uiteindelijk zouden voldoen. In tegendeel, als de kapitalistische klassen geen an-dere uitweg zien dan deze maatregel, is het omdat de crisis zo sterk zal worden dat ze ertoe zullen trachten ons nog lagere lonen op te leggen.
Wat de bezuiniging betreft, is er geen enkel Staatshoofd in hele Europa die Merkel nodig had om te beslissen dat de werkende mensen zullen betalen voor de miljar-den die de bankiers en de kapitalisten werden uitgedeeld. Het enig klein verschil gaat over de bedragen openbare geld dat de Staten mogen uitgeven om de winsten van « hun » kapitalisten te blijven steunen. Maar in ieder geval gaan ze er allemaal over akkoord om het geld in de zakken van de gewone mensen te komen pakken.
Wat het in concurrentie stellen van de werkers betreft om de lonen te verlagen, door werkers uit het buitenland te laten komen, dat is gewoon wat de kapitalisten altijd hebben gedaan, sinds het begin zelf van het kapitalisme waar ze de vrouwen en zelfs de kinderen van de arbeiders aanwierven die ze minder betaalden dan de mannen. De werkers tot bloedens toe uitbuiten, dat kunnen ze doen, met of zonder Europa.
De werkers laten geloven dat de grenzen hen zullen beschermen tegen de uitbui-ting, dit is aan hen liegen! Het is noch de Europese eenwording, noch de euro, dat de werkers moeten bestrijden, maar de dictatuur van het grote kapitaal, de dicta-tuur van hun uitbuiters!
Europa is ver van verenigd te zijn. De grote kapitalistische groepen kunnen de concurrentie die hen tegenover elkaar stelt, niet te boven komen. En hun Europa kan geen ander uiterlijk hebben dan het kapitalistische systeem in het algemeen: dat van een jungle waar de wet van de sterkte geldt en waar de grote vissen de kleine eten. Een systeem dat de mensheid elke dag steeds dieper in de crisissen, de oorlogen en de ellende dringt.
Voor het behoud van dat kapitalistische Europa hebben de werkers ook geen reden om opofferingen te aanvaarden. Ze hoeven geen kamp te kiezen tussen de pro- en anti-Europa. Ze moeten de belangen van hun eigen kamp verdedigen, die van de werkers:
Tegen de werkloosheid moet men eerst de ontslagen verbieden en het verdelen van het werk onder iedereen opleggen zonder loonverlies.
Men moet de lonen, pensioenen en uitkeringen verhogen en een echte indexering op de prijzen ervan opleggen, onder de controle van de werkers. Als de kapitalis-ten beweren dat ze hier de middelen voor niet hebben, dat ze maar hun boekhou-ding opendoen! De bevolking zal dan kunnen beseffen dat dit niet waar is.
Wanneer de werkers uit een land, en dan uit een andere zullen bijeenkomen onder deze vlag van de verdediging van de belangen van de arbeidersklasse, zullen ze niet alleen de middelen hebben om de sociale ramp aan de gang te stoppen, maar ook de middelen om Europa werkelijk te verenigen en dit op de basis van de wer-kelijke solidariteit tussen de uitgebuitenen uit alle landen die aan deze strijd zullen meedoen.