Dit is nu 100 dagen na verkiezingen van 26 mei, en alleen de regering van de Duitse gemeenschap klaar staat. Wat de federale regering betreft, is er zelfs geen onderhandeling gestart. De puzzel van de politieke coalities is naar het schijnt nooit zo ingewikkeld geweest. En veel bazen beginnen de alarm te slaan.
Maar het feit dat er geen regering gevormd is, maakt geen verschil voor de KBC: ze ontslaan 1400 mensen door tegelijk dividenden van 16% uit te delen. Ook voor Match maakt het niet uit: ze hebben beslist 16 winkels te sluiten en 210 mensen te ontslaan. De auto-toeleverancier Punch PowerTrain schrapt 200 posten op de 1100 die in Sint-Truiden gevestigd zijn, en Fnac is verantwoordelijk voor 26 naakte ontslagen. Econocom, Kone en anderen ontdoen zich van syndicale afgevaardigden nu de sociale verkiezingen naderen.
Het patronaat heeft geen regering nodig om zijn macht uit te voeren in de bedrijven en de klassenstrijd te voeren tegen de werkers om zoveel winst mogelijk te maken! Regering of niet, de werkers moeten zich constant verdedigen tegen de ontslagen of de verergering van de uitbuiting . Tegenover de versnelling van de crisis die overal aankomt zullen deze aanvallen zich vermenigvuldigen.
Als het patronaat een regering voor het land vraagt, is het om hem te helpen en om zijn constante druk op de werkers te dekken.
De algemene secretaris van het ABVV, Robert Verteneuil raadt de politici aan om rekening te houden met de sociale onrust van de gewone kiezers en hen een “sociaal programma” voor te stellen met loon- en pensioenverhoging. Maar het is duidelijk voor elke toekomstige minister, ook socialistisch, dat zijn taak totaal omgekeerd zal zijn: het zal erom gaan de lonen en pensioenen te verminderen. En zoals de chief-econooom van de VOKA het herinnert, zal er geen plaats zijn voor electorale beloftes zoals pensioen op 65 of minimumloon van 14€ per uur.
Of de politieke partijen er nu in slagen de regering te vormen die het patronaat wenst te krijgen, is een andere zaak. En de scenario van een verlengde politieke crisis is niet uit te sluiten, zoals deze die in Engeland gestart is met de Brexit. In één of andere geval zullen de werkers ervoor moeten opdraaien.
Maar de sociale achteruitgang die de werkers opgelegd krijgen door het patronaat voor wie alleen winst telt, is onaanvaardbaar noch onvermijdelijk! Men moet niet vergeten dat alleen de werkers nuttig zijn in de maatschappij. Zij zijn het die alles produceren. De kapitalisten zijn niets anders dan parasieten!
De werkers hebben de middelen om de krachtsverhouding te veranderen en het patronaat te verplichten van de opgestapelde winsten te nemen om de basis noden van de bevolking te voldoen Allemaal samen, dankzij hun broodnodige rol in de maatschappij en hun gemeenschappelijke belangen, kunnen de werkers een halte toeroepen aan de aanval tegen hun rechten en levensomstandigheden. Wij vormen de overgrote meerderheid, wij stellen alles in werking in de maatschappij en we hebben de kracht als we hiervan bewust van worden.
Zich hiertoe voorbereiden, zich organiseren om onze eigen belangen van werkers te verdedigen, is dringend omdat de crisis elke dag erger wordt.
De miljarden die sinds 2008 onder de banken en het patronaat uitgedeeld zijn, hebben de ongelijkheden verergerd en de voorwaarden gecreëerd voor een nog zwaardere crisis. De productie en de verkoop dalen, speculatieve zeepbellen zijn klaar om uit te breken, politieke crisissen zoals Brexit geven nog meer onzekerheid, handelsoorlogen bedreigen om elk moment ermee te veranderen in nieuwe militaire oorlogen. De branden die vandaag het Amazonegebied verwoesten tonen hoe zwaar de onverantwoordelijkheid van de kapitalistische klasse is: ze geeft nooit niets op voor haar winsten, ook al ze de basis van het leven van de mensheid vernielt.
Men moet zich voorbereiden zich tegen de toekomstige aanval te verdedigen.
Door de weg opnieuw te nemen naar collectieve strijd en organisatie tegen de kapitalistische klasse, zullen de werkers de hele maatschappij een toekomst opnieuw geven. Want zij zijn de enigen die uitbuiting en verspilling kunnen stoppen, en een economie starten die collectief georganiseerd zal worden om de noden van allemaal te beantwoorden. Men zal de macht van de grote burgerij moeten omverwerpen en een einde maken aan de privé bezit van de kapitalistische groepen.