Enkele dagen geleden vierde de Beurs in New York de 3 454 dagen zonder grote krach, een record zeggen ze. Dit maakt geen tien jaar, een decennia die door een groeiende instabiliteit is gekenmerkt samen met het ernstig lijden van veel bevolkingen in de wereld. Maar de aanhangers van het systeem drinken champagne aan de rand van de afgrond.
Sinds de bank krach van 2008 is de speculatie opnieuw hoog opgestart, samen met de winsten van de grote bedrijven. Zo bereiken de dividenden die de aandeelhouders zijn uitgedeeld door de grote multinationals in de wereld, bijna 500 miljard dollars, en dit alleen voor het tweede trimester van dit jaar. Een ander record waarop de kapitalisten zich verheugen.
Wat een succes is voor de kapitalisten, is een smart voor de werkers overal in de wereld. Want de stijging van de winsten en van de aandelen is door de verergering van de uitbuiting op het werk verkregen. Het zijn miljoenen banen die geschrapt zijn, lonen die gedaald zijn, syndicale rechten die geschonden worden, de jeugd die verwoest is.
De financiers daarbovenop die de krach van 2008 veroorzaakt hebben, profiteren van de honderden miljarden subsidies die door de Staten worden uitgedeeld. Gevolg hiervan: zieke mensen die zelfs in rijke landen zich niet kunnen verzorgen, pensioenen die zwaar besnoeid zijn, infrastructuur die in verval achterlaten is… dat allemaal heeft maar één enkele oorzaak: de subsidies die de Staten aan de grote bedrijven en banken hebben uitgedeeld om een handvol ultrarijken verder te verrijken, mensen die dan geld zijn blijven inzetten op het wereldcasino van de financiën.
Al deze opofferingen zijn aan de werkers opgelegd, met welk doel? De bedreiging van een nieuwe krach die nog brutaler dreigt te zijn dan de vorige!
Op zijn laatste benen, het kapitalisme kan totaal niet uit de crisis te raken. Het verwekt ongelijkheden die steeds monsterlijker zijn. Het houdt volledige gebieden in de onderontwikkeling, anderen worden in echte puinhopen veranderd door de oorlogen die voor de belangen van de kapitalisten van de grote mogendheden worden gevoerd. Hele bevolkingen worden verplicht hun landen te ontvluchten om hun overleven te verzekeren.
Tegenover de crisis en de markten die steeds kleiner worden hebben de kapitalisten maar één reactie: het ieder voor zich met het motto “winsten vandaag en na mij de zondvloed”.
De Amerikaanse maar ook Europese regeringen, die toegewijd zijn aan hun respectievelijke kapitalisten, voeren steeds meer een economische oorlog, in het bijzonder door douanerechten te verhogen om de toegang tot concurrerende producten op hun markten moeilijker te maken. Met de prijsstijgingen zullen de bevolkingen van hun eigen landen de gevolgen steeds duurder moeten betalen. Dit is geen oplossing. Dit zal in tegendeel de krimping van de markten en een verergering van de crisis met zich meebrengen.
Zo heeft de aankondiging van de verdubbeling van de Amerikaanse douanerechten op de Turkse aluminium en staal deze zomer de ondergang van de Turkse munt versneld. In één dag verloor die 20% van haar waarde, wat dan een brutale daling van de koopkracht voor een groot deel van de bevolking heeft veroorzaakt.
Enkele dagen voordien veroorzaakten de Amerikaanse sancties tegen Iran de val van de Iraanse munt, wat een forse inflatie als gevolg kan hebben, samen met de verergering van de economische crisis, van de werkloosheid en het lijden van de bevolking van het land.
Zulke nieuws hebben voor wat ongerust gezorgd in de Beurzen van de hele wereld. De “deskundigen” stellen zich vragen over de mogelijke overloopeffecten, met de daling van de verkoop van Franse wagens in Iran, met de moeilijkheden van de Europese banken die belangen in Turkije hebben…
Deze winstdalingen zullen de getroffen kapitalisten trachten te compenseren door een grotere uitbuiting van de werkers. Ja, zolang het grootkapitaal de economie zal controleren, zullen de antiarbeiders aanval verder gaan: het patronaat zal in de bedrijven aanvallen om de werklast te verhogen en banen te schrappen, en de regering, van welke kleur dan ook, zal buigen voor de eisen van de kapitalisten en de machten van het geld.
De werkers moeten hun elementaire recht op een baan en een loon om te leven verdedigen. En om niet bedreigd te raken met de toestand die de massa’s in Turkije kennen in de storm van de verergering van de crisis, zullen de werkers alleen op hun collectieve en vastbesloten strijd kunnen rekenen. De werkers moeten klaar zijn om ermee door te gaan, tot het onteigenen van de kapitalistische klasse om haar tegen te houden de hele maatschappij naar de ramp te leiden.