Begin september kondigde de directie van Makro een kostenbesparingsplan aan en de “reorganisatie” van het werk in haar 6 winkels in België. Er zullen 100 tot 200 banen worden geschrapt en er zal een grotere veelzijdigheid worden geëist van degenen die blijven.
De “reorganisatie” van de directie lijkt voor de werkers allesbehalve een goede organisatie te zijn. Niet alleen zal iedereen veelzijdiger moeten zijn, maar ook zijn de meeste werkers van baan veranderd. Iemand die al jaren op een afdeling werkt, kan dus op een heel andere afdeling terechtkomen, wat een verhoogde werkdruk betekent om zijn nieuwe taak te assimileren, een groter risico op fouten, demoralisatie… Want niet alleen zullen veel collega’s van baan, schema, categorie veranderen, maar ook worden er beslissingen genomen ondanks goed zakelijk inzicht in die zin dat het moeilijker zal zijn om te reageren op de vragen en verwachtingen van de klanten. Hoe beantwoord je een vraag over een wijn, als je net jaren bezig bent met doe-het-zelf?
Het gevoel van velen is dat dit plan bedoeld is om banen te schrappen zonder een ontslagvergoeding te hoeven betalen, door de werkers te overladen met een verhoogde werklast en dan de meest versleten collega’s naar de deur te duwen.
Na de aankondiging van Makro begin september zijn de winkels in Machelen, Sint-Peters-Leeuw en Eke in staking gegaan. Op zaterdag 10 oktober waren de 6 Makro-winkels in staking en op zaterdag 17 waren Lodelinsart en Sint-Peeters-Leeuw weer in staking om de plannen van de directie aan de kaak te stellen.
Makro gebruikt financiële verliezen als voorwendsel om haar plan te rechtvaardigen. De verliezen zouden nauwelijks gecompenseerd worden door de periode van de Covid-instroom… Maar Makro behoort tot de Duitse gigantische Metro die 150.000 werknemers in 35 landen heeft en in 2019 een winst van meer dan een miljard euro heeft gemaakt voor een omzet van 36,5 miljard euro. Er is geld om banen te behouden, uren te verlengen en zelfs om aan te werven!
De directie van Makro voert een agressief offensief en is niet van plan om te verzanden in onderhandelingen in de gebruikelijke “sociale overleg”. Maar onderhandelen of niet, het enige wat de bazen kan doen terugdringen zijn de strijd en de krachtsverhouding.
De bazen van Makro zijn niet de enigen in het offensief: bij Wibra, Camaieu, Lunch Garden… overal ondergaan de arbeiders steeds brutalere aanvallen van de bazen. De enige manier om ze tegen te gaan en iedereen een baan te garanderen is om samen te vechten.