Het terugroepen van de bruggepensioneerden met de verplichting “werk te zoeken”, die tegenstrijdig is met de overeenkomsten die tijdens de herstructureringen getekend zijn; het bestoken van werklozen, tot en met diegenen die voor een gehandicapte familielid zorgen; de indexsprong die nu beslist is; de nog niet volledig bekendgemaakte BTW-verhoging; en het zeer waarschijnlijke behouden van de index voor de huren die dus zullen blijven stijgen…
De toon is aangegeven: niets zal het patronaat en de regering in zijn dienst tegenhouden om de politiek van het groot patronaat tot stand te brengen. De bescherming van de zwaksten, die dierbaar is aan veel leden en kiezers van het CD&V, of gewoon het menselijke gevoel? Weggeveegd. Tekeningen van grote bazen die onder een herstructureringsplan stond voor het vertrek op brugpensioen van een deel van de werkers? Dat was gisteren. Vandaag tellen ze niet meer.
Niets houdt vast tegenover de gelddorst van de kapitalistische klasse die vastbesloten is de werkende klasse te doen betalen, enig middel voor haar om winsten te blijven maken in een economie die bijna failliet is.
Wat de inspanningen van de syndicale leiders betreft om ondanks alles met het patronaat te blijven overleggen voor de sociale vrede, het patronaat heeft er de maling aan. Na meer dan 2 maanden onderhandelingen worden inderdaad alle aangekondigde maatregelen behouden. En het is op 30 december, terwijl de syndicale directies een “wapenstilstand voor Kerstmis” hadden verklaard, dat het besluit over het terugroepen van bruggepensioneerden is getekend!
Een délégué van AGC Automotive vroeg zich af tijdens de bijeenkomst van de ergerde bruggepensioneerden aan de fabriek, voor de camera van de RTBF, hoe de bazen zullen dan doen om de fabrieken te herstructureren? Het brugpensioen heeft het inderdaad vaak mogelijk gemaakt voor de syndicale verantwoordelijken de woede af te koelen en de staking zo te vermijden.
De vraag is eerder: hoe gaan de werkers doen? Terwijl steeds meer mensen van de werkloosheid worden uitgesloten, zelfs boven de 60 en vaak na lange jaren van een uitputtend werk!
Gedurende een lange tijd hebben de socialistische partijen en de syndicale apparaten de rol van bemiddelaars met het patronaat gespeeld. Al deze compromissen die door onderhandelingen zijn verkregen, zijn altijd minder geweest dan wat de werkers door de strijd zouden verkregen hebben. Maar wanneer het kapitalisme zich in een crisis bevindt, is er geen compromis meer mogelijk! Zeker als de kapitalisten hun winsten maken door te ontslaan, als het erover gaat de bevolking te doen betalen voor de schuld van de bankiers, als de werkomstandigheden van de jongeren achteruit gaan alsof er geen tientallen jaren arbeidersstrijd was geweest.
Het voorbeeld van Griekenland toont dit aan. 2,2 miljoen Grieken hebben tegen een bezuinigingspolitiek gestemd die de Griekse bevolking heeft geleid naar een echte menselijke ramp. De verkozen regering vroeg geen wonder, alleen wat om de armsten te helpen om minder slecht te leven. Maar door de kredietkraan dicht te draaien aan de Griekse banken, hebben de Europese centrale bank en de Europese regeringsleiders de Griekse ministers — en de bevolking- laten weten dat het recht van de bankiers om het even welk land te plunderen, primeert. Dit is wat het patronaat voorbereidt voor de werkende mensen in België.
Diegenen die bereid zijn om koste wat kost te overleggen met het patronaat hebben geen oplossing meer om voor te stellen aan de werkers. De socialistische leiders en de syndicale leidingen hebben de arbeidersbeweging van het terrein van de klassenstrijd omgeleid. Ze hebben meer voor de belangen van de bazen dan voor die van de werkers gezorgd. Ze verliezen hun geloofwaardigheid naarmate het kapitalisme de ellende laat groeien, ook in de rijke landen.
Stemmen was niet genoeg om van ons te laten horen. Maar de Griekse werkers hebben hun laatste woord nog niet gesproken. Wat zullen de kapitalistische leiders kunnen doen wanneer de Griekse werkers zullen beginnen massaal de fabrieken te bezetten en te staken, en dat hun voorbeeld als een olievlek in Spanje, in Italië, en dan in de rest van Europa, Duitsland inbegrepen, zal verspreiden? Want de werkers verduren overal de dictatuur van de grote kapitalistische groepen, zowel in het zuiden van Europa, als in Duitsland.
Daarom moeten de werkers tegenover de kapitalistische klasse zich voorbereiden voor hun levens te vechten met dezelfde vastbeslotenheid als de kapitalisten wanneer ze hun winsten verdedigen. De werkers moeten hun uitbuiting betwisten. Ze zullen de macht van de rijken op de maatschappij moeten betwisten.