Elk jaar sterven duizenden kinderen, vrouwen en mannen verdronken in de schipbreuk van hun bootjes in de Middellandse zee terwijl ze proberen de ellende van hun land in oorlog te ontvluchten.
Wanneer zal deze slachting stoppen? Hoeveel Syriërs, Erytreeërs, Soedanezen of Somaliërs zullen nog moeten sterven aan de poorten van Europa vooraleer de Europese Unie een vinger wil opsteken?
Met de vermenigvuldiging van de smokkelaars op de Libische kusten en de toeloop van migranten de jongste maanden wist iedereen dat de toestand dringend was. En wat heeft de Europese Unie gedaan? Ze heeft geweigerd mee te doen aan de financiering van de reddingsmissie die Italië op poten had gezet en die 150 000 levens had kunnen redden.
Door het aantal en de grootte van de patrouilleboten te verminderen hebben de leiders van de EU de keuze gedaan diegenen die het oversteken wagen, te laten sterven. Dit is het niet verlenen van hulp aan personen in nood.
En nu komen de leiders overeen om hun criminele politiek tegen de migranten te verscherpen. Want als ze willen dat Europa “samenwerkt”, is dat niet om de migranten te redden, wel om hen tegen te drijven!
Hun directe probleem is iemand in Libië vinden die, zoals Kadhaffi het zo goed deed, de kusten van het land kan bewaken. Duidelijk interesseert het lot van deze vrouwen en mannen hen helemaal niet.
Veel kandidaten voor de immigratie zouden via veilige en wettelijke routes willen aankomen om asiel te kunnen aanvragen. In plaats hiervan worden ze zoals paria’s opgejaagd en worden ze afhankelijk van gewetenloze smokkelaars. De Europese leiders kunnen de smokkelaars aanklagen, maar het zijn hun eigen schuld als de migranten vandaag steeds grotere risico’s moeten nemen.
Bijna 4 miljoen Syriërs hebben hun land verlaten dat in oorlog sinds 2011 is; de grote meerderheid is naar Turkije of Libanon gevlucht, dwz in buurlanden zoals het het geval is voor al diegenen die uit hun land worden weggejaagd. Europa heeft er maar 123 600 opgevangen.
Alleen dat kleine deel heeft het ontwikkelde Europa kunnen bereiken, maar dit is genoeg voor de demagogen om van een “migrantenlawine” te spreken, zoals het extreemrechtse FN het doet in Frankrijk. Deze waanvoorstelling gebruiken terwijl kinderen, vrouwen en mannen onder de bommen sterven, in de werkelijkheid deze keer, is echt schandelijk.
De Europese leiders doen alles wat mogelijk is om de armste volkeren in afstand te houden. Maar het systeem dat ze dienen laat ellende, oorlogen en achtervolgingen steeds groeien.
Ze spreken constant van “democratie”, “vrede” en “ontwikkeling”. Maar wat hebben ze aan Afrika gebracht, anders dan de plundering van alle rijkdom? Terwijl België en Frankrijk tientallen keer militair zijn ingegrepen in Afrika en in het Midden-Oosten, hebben ze niets anders dan een opeenvolging van dictaturen en verwoesting gebracht.
Wat de laatste oorlogsbewegingen van de imperialistische mogendheden in Irak, Syrië of Libië betreft, die hebben tot het in stukken snijden van Staten geleid door overbewapende milities.
Volkeren veroordelen tot de uiterste ontbering, hen gevanghouden in de uitbuiting, maken deel van de oorlog die door de burgerij wordt geleid tegen de armen. De strijd die de rijke Staten leiden tegen de migranten is er een schandalige kant van.
De uitgebuitenen hier hoeven zich niet te beschermen tegen de armsten, maar wel tegen de rijksten, dwz tegen de kapitalisten. Het is hun macht over de maatschappij die zoveel ongelijkheid en onrechtvaardigheid veroorzaakt.
Sinds één eeuw zijn de productiemiddelen groot genoeg om aan de noden van de hele mensheid te voldoen zonder dat de volkeren elkaar moeten bestrijden om over wat nodig is te beschikken.
Europa zelf concentreert enorm grote rijkdom. Maar ze stapelen in de zakken van een minderheid op, worden verspild in de bevliegingen van de rijken of in de speculatie en ontbreken pijnlijk om aan de noden van de meerderheid te voldoen.
Met de burgerij die zich aan de macht vastklampt als een parasiet zal dit systeem nooit aan iedereen het recht geven om waardig te leven. Om een einde te maken aan deze barbarij moeten de werkers de productiemidddelen uit de handen van de kapitalistische minderheid ontrukken en er zelf de controle op nemen.