Ook al werd de zetelverdeling in het Europees Parlement niet omgegooid door de Europese verkiezingen, toch toonden deze een stijging van extreemrechts in de verkiezingsresultaten van verschillende Europese landen.
In Frankrijk heeft Macron aangekondigd dat hij de Nationale Assemblee ontbindt nadat de RN meer dan 30% van de stemmen had behaald. Waarom deze onverwachte beslissing? Was het een zielige politieke truc, of was het een poging om uit een politieke instabiliteit uit te komen die gênant was geworden voor de grote bourgeoisie? Je moet wel slim zijn om het te zeggen.
In Duitsland werden de drie partijen in de regeringscoalitie (de SPD, de Groenen en de FDP-liberalen) bij de verkiezingen ingehaald door de extreemrechtse AfD-partij, die tweede werd met 15% van de stemmen, achter de CDU-CSU-conservatieven die momenteel in de oppositie zitten.
In Italië kwam Meloni’s extreemrechtse partij op de eerste plaats met 28,8% van de stemmen. Dit resultaat is hoger dan dat van Fratelli d’Italia bij de laatste nationale verkiezingen.
In Nederland werd de extreemrechtse partij (PVV) van Geert Wilders tweede en behaalde zes zetels, één meer dan bij de vorige Europese verkiezingen.
België volgt dezelfde trend, met het Vlaams Belang (14,5%), de NVA (14%) en zelfs de MR (12,6%) die in totaal 9 van de 22 zetels in België wonnen.
De meeste stemmen voor deze partijen zijn geen steunstemmen. In Frankrijk bijvoorbeeld zijn stemmen voor de RN veel waarschijnlijker een weerspiegeling van oppositie tegen het beleid van Macron dan van steun voor het hele programma van Bardella.
En als extreemrechts voor velen de belichaming is van het verzet tegen regeringen die door de werkende klasse in heel Europa worden gehaat, dan is dat te danken aan de verloocheningen en het verraad van de linkse partijen. Ooit belichaamden deze partijen het streven naar verandering ten gunste van de belangen van de arbeidersklasse. Ze hebben dit verraden door het revolutionaire perspectief op te geven en uiteindelijk hetzelfde anti-arbeidersklasse beleid op te leggen als rechts toen ze aan de macht kwamen. Ditzelfde links blijft er alles aan doen om de werkers te misleiden met verkiezingsbeloften die even bespottelijk als misleidend zijn.
Wat de plotwendingen van het politieke leven ook mogen zijn, deze zoveelste verkiezing zal niets veranderen aan de chaotische evolutie van de maatschappij, die ons naar een wijdverspreide oorlog leidt. Het is allemaal het resultaat van het kapitalisme, het winstbejag en economische oorlogvoering.
De enige bron van hoop ligt bij de strijd van de werkers. We hebben dus vrouwen en mannen nodig die zich opnieuw bewust worden van hun kracht en de weg van de collectieve strijd. We hebben vrouwen en mannen nodig die zich ervan bewust zijn dat hun strijd voor betere omstandigheden alleen kan slagen als de kapitalistische klasse omver wordt geworpen.