De uitbarsting van woede na de moord op George Floyd in de Verenigde Staten is tot de hele wereld verspreid. Honderden duizenden betogers zijn samengekomen om racisme en politiegeweld aan te klagen. In België zijn er bijeenkomsten georganiseerd in talrijke steden van het land, en later in Brussel heeft een betoging van 10 000 mensen plaatsgevonden.
Deze betogingen zijn zeer groot en bewijzen van een steeds groter sociaal ongerust, want naast de gegronde opstand tegen racisme en politiegeweld, komen er nog sociale redenen bovenop zoals: de bedreiging van de werkloosheid, de werkonzekerheid en de onmogelijkheid om een waardig bestaan te leiden voor een steeds groter aantal van werkers.
Deze golf van verontwaardiging heeft in talrijke landen uitgemond in een aanval op de symbolen van het koloniale tijdperk en van de slavernij, door standbeelden weg te maken of door de verandering van straatnamen te eisen. In België zijn het in het bijzonder de standbeelden van koning Leopold II die het doelwit zijn.
Men kan maar solidair zijn van deze wil om deze symbolen aan te klagen en om de waarheid te zeggen over de slavenhandelaars en koloniale leiders die met hun standbeelden en straatnamen ons eraan herinneren op welke basis de kapitalistische maatschappij ontwikkeld heeft en hoe ze nu vol is van onrechtvaardigheid, onderdrukking en moorden.
Leopold II, tweede koning van België in de 19 de eeuw, heeft zijn fortuin gemaakt door gedurende meer dan 20 jaar Congo persoonlijk uit te baten. Hij heeft België zijn kolonie gegeven na het schandaal van de verminkingen en dodelijke mishandelingen tegenover de Congolezen. Congo, tweede grootste land uit Afrika, 80 maal groter dan België, had een grond vol rijkdom zoals goud en koper, en had ook een reserve rubber die een fortuin waard was tijdens de ontwikkeling van de automobiel.
Om deze rijkdom in beslag te nemen heeft Leopold II miljoenen Congolezen tot dwangarbeid verplicht, en heeft hij meer dan 10 miljoen mensen laten sterven door de wreedheid van de verovering, het dwangarbeid, de mishandelingen en de honger.
Door na Leopold II Congo te koloniseren hebben de Belgische Staat en burgerij zich sterk verrijkt.
De werkers uit de koloniën hebben verschrikkelijk zwaar geleden wegens de kapitalistische uitbuiting. En in de tijd van Leopold II verduurden de Belgische arbeiders van hun kant werkdagen van 14 à 16 uren, kinderarbeid en hadden ze geen enkel politiek of sociaal recht. Om de arbeidersstakingen voor betere arbeidsomstandigheden, vakbondsrecht, enz. te stoppen stuurde Leopold II de politie en het leger om op de stakers te schieten. Het was nog steeds zijn rol om de burgerij te helpen om een maximum winst te maken.
Als de standbeelden van Leopold II, van slavenhandelaren en van generaals die verantwoordelijk zijn voor de dood van miljoenen werkers, nog steeds op straat te zien staan, is het wel omdat de kapitalistische maatschappij fundamenteel dezelfde is als sinds het koloniale tijdperk. Die berust nog steeds op de uitbuiting van werkers door de burgerij en op de plundering van rijkdom uit oude koloniën. Er is geen echte dekolonisatie geweest. De rijkdom uit Afrika, uit Azië worden nog steeds door de Westerse burgerij geplunderd.
Terwijl de hele mensheid een familie vormt, terwijl er weinig verschil is tussen de mensen, is het kapitalisme gebouwd door te verdelen. Door de volkeren te verdelen met grenzen, door de verdeling tussen mannen en vrouwen te gebruiken, tussen ouderen en jongeren, volgens de huidskleur… Om haar overheersing te behouden, is het verdelen een middel voor de burgerij om de volkeren uit te buiten. Ze heeft racisme nodig en gebruikt het als een machtige gif om te verdelen.
Het is te hopen dat de jongeren die vandaag betogen om racisme aan te klagen zullen er bewust van worden dat om racisme weg te krijgen, net zoals om alle soorten onderdrukking weg te krijgen, is het eerst het kapitalistische systeem dat men moet breken.
Vandaag, overal, intensiveren de bazen de aanval tegen de werkende klasse, om hun winsten te redden ondanks de economische crisis. Talrijke ontslagen worden aangekondigd, zoals bij Swissport, Avery Denisson, in de autosector… En de werklast is steeds zwaarder voor diegenen die nog steeds hun baan hebben. Men zal moeten vechten om het patronaat te verplichten het werk onder iedereen te verdelen, zonder loonverlies! En in de strijd die men zal moeten leiden om elke werker een baan te verzekeren, is de solidariteit onder allemaal, om het even de huidskleur, nationaliteit of geslacht, broodnodig!