Als Kris Peeters minister van werk in zijn rondetafel over “werkbaar werk” spreekt, klinkt het allemaal rozengeur en maneschijn. Zijn werkuren vrij kunnen kiezen om werk en gezinsleven te combineren, zijn arbeidstijd verminderen als men ouder wordt, meer verdienen wanneer het in het leven meer nodig is, stress en burn-out bestrijden… allemaal mooie praatje. Zo zou de eerste zorg van de bazen het welzijn van de werkers zijn, en hun ministers van werk zouden alleen ervoor werken… Maar wie denken ze met zoiets te kunnen bedriegen?
Wat dat soort gepraat in de werkelijkheid wordt, dat weten alle werkers. De werkelijkheid is een tijdelijk contract dat op elk moment kan gestopt worden en de enige “aanpassing” is het sms’je om te zeggen waar u dan de dag nadien moet gaan stempelen. Het is in een bedrijf werken waar er zoveel banen zijn geschrapt dat er niemand overblijft om u te vervangen als u de verlofdagen wil nemen waarop u recht heeft of wanneer u ziek bent; het is een vermagerd pensioen wegens de werkloosheidsjaren…
De werkers hebben inderdaad geen enkele reden om deze regering te geloven wanneer ze zich als beschermer van de werkers wil voordoen, terwijl haar eerste daden het verhogen van de pensioenleeftijd en een indexsprong waren.
Wat het aanpassen van hun arbeidstijd voor oudere werkers zal betekenen is gewoon het afzien van een deel van hun loon … en van hun pensioen betekenen. Een hoger loon krijgen op z’n 30 betekent dat de lonen van de oudere dalen omdat ze niet meer met leeftijd en anciënniteit zullen stijgen, maar in verhouding met de “prestatie”. Van flexibiliteit van arbeidsduur zullen vooral de werkgevers voordeel trekken, niet de werkers.
Maar achter deze “individualisering van het arbeidscontract” is wat de bazen en regeringen willen opleggen zeer concreet: het gaat over het schrappen van de enkele rechten en minima die de werkers langs de strijd uit het verleden hebben veroverd. Lonen, werkomstandigheden, pensioenen moeten opnieuw individuele onderhandelingspunten worden tussen de werker en de baas.. zoals in de 19de eeuw vooraleer de werkers zich organiseren. In zulke onderhandelingen zal de krachtsverhouding systematisch in het voordeel van de bazen zijn.
Dit is precies wat de regering tracht te verbergen achter haar sprookjes.
Het is een nieuwe versie van het leugen dat de dienaars van het kapitalisme – van de N-VA tot de PS en de syndicale leidingen die voorstanders zijn van het “sociaal overleg” – al decennia voortbrengen: dat de belangen van de bazen en van de werkers in dezelfde richting gaan. Dat het voldoet om aan de tafel te komen zitten en goed samen te spreken om de bazen te laten aanvaarden met de belangen van de werkers rekening te houden.
Maar terwijl ze “overleggen” hebben de bedrijven en hun regeringen honderden duizenden banen geschrapt en de lonen door alle middelen verlaagd, door het arbeidsritme en -duur te verhogen, door de pensioenen te verkleinen, door interimwerk te introduceren, door de index te manipuleren, door de openbare diensten te privatiseren… Kortom: ze hebben de uitbuiting verergerd. En ze blijven het doen op een steeds sneller tempo duren.
Want de werkelijkheid is dat de winsten van de kapitalisten uit de uitbuiting van ons werk komen, en dat meer winsten voor de kapitalisten meer uitbuiting van de werkers betekent. En minder uitbuiting – een werk hebben dat het mogelijk maakt het gezin te voeden en wat tijd te hebben voor hem, om van het leven te kunnen profiteren, ook na het pensioen – betekent de bazen te verplichten van een deel of van het geheel van hun winsten af te zien!
Ja, de belangen van de werkers en van de bazen staan haaks op elkaar, het is hun winsten OF onze lonen!
Het eerste wat moet is dus het stoppen van de ontslagen opleggen samen met het verdelen van het werk onder iedereen. Ja, wanneer iedereen correcte werk en loon zal hebben, dan zal iedereen minder werken. Alleen op deze voorwaarde zou het werk “werkbaar” kunnen worden! De middelen om waardig te werken en te leven bestaan, maar ze bevinden zich vandaag in de kluizen van de grote aandeelhouders van de banken en van hun bedrijven.
Dan, terwijl ze sprookjes voor het slapen gaan vertellen, laten we ons voorbereiden een andere verdeling van de rijkdom op te leggen en andere regels voor de maatschappij dan de enige wet van winst!