Tussen de 7.000 en 10.000 leraren en schoolpersoneel demonstreerden op 10 februari om onder andere het gebrek aan middelen voor onderwijs aan te klagen. Decennialang is het aandeel van de begroting dat aan onderwijs wordt besteed voortdurend gedaald, ondanks een toenemend aantal leerlingen.
De problemen die al lang bestonden, zijn door Covid brutaal verergerd. Hoeveel kinderen zitten in overvolle klassen of blijven dagenlang met opvoeders die toezicht houden omdat afwezige leerkrachten niet worden vervangen? Hoeveel jongeren zitten niet weken, soms maanden, zonder bepaalde lessen te krijgen? Het gebrek aan personeel, dat nog wordt verergerd door quarantaines en ziekteverloven in verband met covid, ontneemt steeds meer jongeren de kans om te leren. En als een minderheid zich privé-lessen voor hun kinderen kan veroorloven, dan geldt dat niet voor de meerderheid van de bevolking.
Leraren, opvoeders en al het schoolpersoneel moeten het tekort aanvullen door overuren te maken en extra leerlingen in hun klassen op te vangen, terwijl ouders het huiswerk van hun kinderen niet meer kunnen volgen.
De algemene onderfinanciering van het onderwijs veroorzaakt niet alleen achterstand op school, maar ook vroegtijdige schoolverlating en veel malaise onder kinderen en pubers. Er moet dringend personeel worden aangeworven. Maar terwijl er nooit een tekort aan geld is om bedrijven vrijgevid te steunen en de belastingen van bazen te verlagen, is de schatkist leeg als het gaat om het garanderen van onderwijs en ontwikkeling van jongeren.
Hetzelfde geldt voor de ouderen. De publicatie in Frankrijk van een boek waarin de mishandeling in de woonzorgcentra van de privé groep Orpea aangeklaagd wordt, heeft het lot van de bejaarden in deze maatschappij opnieuw in de schijnwerpers gezet.
Ouderen die dagenlang alleen worden gelaten, niet worden gewassen, slecht worden gevoed, en dat alles terwijl ze tussen de 1.200 en 4.000 euro per maand betalen. Al deze feiten zijn al lang bekend. En zij hebben niet alleen betrekking op de woonzorgcentra van de Orpea-groep of op de privé sector alleen. De werkers van de woonzorgcentra klagen het al jaren aan. Reeds in 2015 staakten de werkers van Orpea in België om het gebrek aan personeel, materiaal en te lage lonen aan te klagen.
Na de ziekenhuishervorming van de jaren tachtig werden de ouderen van de gerontologieafdelingen van ziekenhuizen overgebracht naar woonzorgcentra. Privé kapitaal stormde deze sector binnen met de steun van opeenvolgende regeringen. Vandaag blijft er in Vlaanderen minder dan 30% in openbare handen. In Wallonië beperkt de wet het aandeel van de privé sector tot 50%, terwijl in Brussel de privé sector 64% van de bedden in handen heeft.
Voor kapitalisten zijn gepensioneerden handelswaar als alle andere. Wat in menselijke samenlevingen natuurlijk was, het collectief zorgen voor ouderen, is een bron van winst geworden. En grote winsten.
Voor de bourgeoisie zijn de automobiel, de distributie, de gezondheidszorg en vele andere nuttige sectoren slechts inwisselbare dragers voor de investering van haar overvloed aan kapitaal.
Om hun zaken te ontwikkelen hebben deze privé groepen steun gevonden bij de Staat; zij profiteren van miljoenen euro’s aan overheidsgeld, aangezien de zorg voor de bewoners wordt gefinancierd door de verschillende gewestelijke regeringen.
Welke politieke partijen er ook aan de macht zijn, alle instellingen, alle ministeries, zijn ontworpen om de bourgeoisie te helpen zaken te doen.
De problemen moeten bekendgemaakt worden. De beste mensen om de vele schandalen in woonzorgcentra, zoals elders, aan de kaak te stellen zijn de werkers, van hulpverleners tot boekhouders en magazijnmedewerkers. Vandaag de dag worden degenen die het aandurven om tekortkomingen aan de kaak te stellen opgejaagd en ontslagen, ook vakbondsmilitanten, en alle getuigen vragen om anoniem te blijven. Welnu, we moeten de afschaffing van het handels- en zakengeheim opleggen, de controle door zij die eronder staan!
Om kinderen en ouderen op een waardige manier te kunnen opvangen, is massale aanwerving nodig op scholen, in openbare en privé woonzorgcentra en in ziekenhuizen. Wanneer leerkrachten en zorgpersoneel banen opeisen, strijden zij voor de belangen van de jongeren, de ouderen, de gezinnen en dus voor het algemeen belang. In deze maatschappij zijn het de werkers die het grootste verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Zij moeten die leiden.