Op 22 april was het openbaar vervoer sterk verstoord en de post niet uitgedeeld. De staking heeft weerklank gevonden bij de werkers, ondanks het feit dat alleen de ACOD opgeroepen had.
De openbare federale en regionale administraties voorzien dat alleen één vertrek op 5 vervangen zal worden, de budgetten voor de werking worden drastisch verminderd en de werkers moeten dus steeds meer doen met steeds minder middelen, en daarbovenop komt nog een belangrijke verlaging van de pensioenen… De redenen ontbreken inderdaad niet om zich tegen de regeringsplannen te verzetten.
Maar deze staking werd nog een keer georganiseerd door bureaucratische syndicale leiders, zonder geen enkele algemene vergadering, zonder een serieuze discussie met de werkers van de basis, en met zeer weinig acties die de werkers in staat zouden hebben gesteld hun ontevredenheid samen en in het openbaar uit te drukken, en zich naar andere werkers te richten om hun redenen om te staken uit te leggen.
De syndicale leiders vertrouwen de werkers niet uit vrees voor de controle te verliezen. Maar of ze het nu willen of niet, dit is wat zal gebeuren wanneer de woede in het echt zal uitbarsten.