De leiders van het ABVV hebben uiteindelijk het ont-werpakkoord met het patronaat niet aanvaard. Zelfs met de beste wil om het patronaat de sociale vrede te garan-deren was het voor hen moeilijk om dit akkoord te ver-dedigen, zonder alle geloofwaardigheid te verliezen bij de werkers. Tegen de onzekere mogelijkheid om mis-schien een paar lonen te verhogen met 1 à 8 euro per maand, worden alle aanvallen behouden: indexsprong, uitsluitingen van werklozen, pensioen op 67… en natuur-lijk houden de bazen de handen vrij om te ontslaan en de lonen te verlagen, bedrijf per bedrijf.
Maar terwijl het patronaat zo een zware aanval tegen de werkers voert, eist het toch van de syndicale appara-ten dat ze de “sociale vrede” behouden, en dat ze dus de werkers ertoe aanzetten hun lonen te zien dalen, hun banen laten verdwijnen, hun werkloosheidsuitkeringen weggaan en wat nog overblijft van de openbare diensten ineenstorten, en tegelijkertijd doodkalm te blijven!
Zoiets net tekenen is het minste dat ze kunnen doen, maar wat dringend is, is de werkers helpen om een te-genaanval voor te bereiden tegen de plannen van het patronaat en van de regering.
Wat nu?
De leiders van het ABVV hebben nochtans geen deur toegedaan, zoals ze zeggen. Mocht de regering op haar beslissing van een indexsprong terugkomen, zou het ABVV opnieuw aan de onderhandelingstafel kunnen zitten. Maar dat maakt de rest helemaal niet aanvaard-baar voor de werkers!
En als de regering niet op de indexsprong terugkomt? Ze kan inderdaad het “ontwerpakkoord” toepassen zon-der de tekening van alle vakbonden. Het is vorige keer zo gebeurd.
Dan is het ja: een nieuwe mobilisatie zal nodig zijn, en we moeten het vanaf nu voorbereiden want er valt niets te verwachten noch van de onderhandelingen, noch van de syndicale leiders die ons hebben doen wachten op de resultaten van deze nutteloze onderhandelingen.