Na de aankondiging van De Croo om het inkomen van federale ministers met 8% te verlagen, volgden de Waalse en Vlaamse regering snel. De N-VA ging nog een stap verder door bezuinigingen aan te kondigen op de budgetten van ministeriële kabinetten en administraties. En Paul Magnette, voorzitter van de PS, riep “alle hoge lonen op in te leveren” door een verlaging te aanvaarden “om een sterk signaal aan de bevolking te geven”.
De demagogie van De Croo-Magnette keert de haat van de bevolking voor politici tegen de werkers zelf, door het lagere inkomen van de ministers te gebruiken als argument om een einde te maken aan de indexering van hoge lonen, wat alleen maar de weg kan vrijmaken voor verdere aanvallen op loonindexering in het algemeen.
Net als de maatregelen van de regering inzake energieprijzen, zoals de btw-verlaging van 6% en de energiepremie, is de belasting op “overwinsten” slechts een nieuw aankondigingseffect dat bedoeld is om de woede van de bevolking te bedaren. Deze maatregelen voorkomen niet dat energiekapitalisten en speculanten zich verrijken met stijgende energieprijzen, door kleine zelfstandigen failliet te laten gaan, de levensvatbaarheid van crèches, verpleeghuizen en andere openbare diensten in gevaar te brengen en de lonen van werkers te plunderen.
Toegang tot energie is een gemeenschappelijk probleem geworden voor alle werkers, en zou een collectieve reactie vereisen. De syndicale leidingen weigeren deze grootschalige mobilisatie. Zij stellen alleen nationale acties voor die over meerdere maanden worden gespreid, terwijl de prijzen elke week en elke dag stijgen. Ze roepen op tot een staking van spoorwegarbeiders op 5 oktober en een week later tot een lerarenstaking, in plaats van te proberen de krachten van de arbeiders te bundelen. Dit is opzettelijk. In plaats van een gemeenschappelijk front van alle werkers te organiseren, vormen de syndicale leidingen een gemeenschappelijk front met de regeringen om te proberen de explosie van woede te stoppen.
Speculatie verergert de gevolgen van een tekort aan olie en elektriciteit waarvoor het kapitalisme verantwoordelijk is. De energiereuzen hebben over de rug van de bevolking winst uitgekeerd aan de aandeelhouders zonder kerncentrales te onderhouden of voldoende te investeren in nieuwe productiecapaciteit. In plaats van bestraft te worden, worden ze beloond door de hoge prijzen die ze opleggen.
Maar dit tekort en de stijging van de prijzen dwongen de andere kapitalisten zich aan te passen door hun productie te beperken en de uitbuiting van de werkers te vergroten. Het bedrijf Yara in Tertre heeft zijn productie van ammoniak voor de vervaardiging van landbouwmeststoffen stopgezet. Dow Silicones in Seneffe is van plan 3 productielijnen in december te sluiten… terwijl het de productie in oktober en november verhoogt om zijn voorraden aan te vullen.
Dit beleid wordt algemeen toegepast in vele industriële en landbouwsectoren. Het bereidt zich voor op toekomstige tekorten en nieuwe prijsexplosies. De werkers worden geconfronteerd met zowel een versnelling van het werktempo als met werkloosheidsperioden, waardoor de lonen onder druk komen te staan. De indexering van de lonen wordt in feite voor veel werkers tenietgedaan door de periodes waarin niet wordt gewerkt! Natuurlijk moeten we loonstijgingen eisen die in overeenstemming zijn met de prijzen.
Maar het zal ook nodig zijn dat werkers de directie van bedrijven uitdagen die de productie vertraagt om de prijzen op te drijven. Omdat regeringen niets zullen doen tegen de ontwrichting van de economie door kapitalistische concurrentie en winstbejag.
Na de bankencrisis van 2008 toont de energiecrisis, die miljoenen werkers en kleine zelfstandigen in materiële onzekerheid heeft gestort, eens te meer de totale onverantwoordelijkheid van de kapitalistische klasse. Het versterkt de effecten van inflatie en voedseltekorten die honderden miljoenen mensen van Brazilië tot India en Afrika de hongerdood injagen.
Waar is de uitweg? De werkende klasse, die “essentiële beroepen” die alles doen functioneren, beschikken over de vaardigheden en middelen om de economie en de bedrijven rationeel te beheren volgens de behoeften van de hele bevolking. Het is het eigendomsrecht van kapitalisten op kapitaal, bedrijven, productiemiddelen, verwarming en eten dat moet worden afgeschaft. Een communistische wereldsamenleving geleid door alle werkers is geen utopie. Integendeel: het loopt achter de feiten aan!