De pers heeft net onthuld dat de oud-managers van Nethys 18,6 miljoen euro op zak hebben gestoken, waarvan alleen 11,5 miljoen voor Stéphane Moreau.
Een kassierster in een supermarkt wordt aan de deur gegooid, zonder geen enkele vergoeding, als ze maar één euro in de kas per ongeluk neemt. Maar hier verdelen de drie managers onder mekaar het equivalent van 444 keer het mediane jaarlijkse loon (bruto 41.858 euro)!
Dit is al choquerend, maar men kan echt de hebzucht en het cynisme van deze “leiders” meten, als men weet dat deze sommen uitgegeven zijn om het feit te “compenseren” dat ze een daling van hun wedden hadden moeten aanvaarden! Juist op het moment dat het wereldje van de Waalse politiek de mond vol staat van “transparantie” en “goed beleid”, ging de raad van bestuur van Nethys erover akkoord om zichzelf grote geld te storten!
Nochtans zou het verkeerd zijn te denken dat zo’n manier typisch zou zijn van de PS en van de Luikse PS. De “gouden handdrukken” van de managers die soms gegeven worden na het sluiten van bedrijven en het ontslaan van duizenden werkers, zijn zeer gewoon! Zo schat de zakenkrant L’Echo de gemiddelde beloning van de CEO’s van de bedrijven van de BEL20 rond 7 600€… per dag!
En deze beloningen zijn niets in vergelijking met wat hun meesters, de aandeelhouders van deze bedrijven, op zak steken. De Belgische CEO die het meest betaald wordt is Jean-Christophe Tellier. Officieel heeft die CEO van UCB 5,23 miljoen euro. Voor hetzelfde jaar heeft het bedrijf meer dan 235 miljoen euro aan de aandeelhouders uitgedeeld, waaronder 82 miljoen alleen voor de familie Janssen. De salaris van de CEO is maar 6% drinkgeld van de rijkdom die deze burgerlijke familie heeft kunnen uitpersen van het werk van de 8 500 werkers (en van de toeleveranciers)!
Als men nooit niets hoort van deze verrijking, is het omdat de journalisten net zoals de politici deze diefstal aanvaarden als de gewone werking van de maatschappij. De georganiseerde diefstal van de rijkdom door de kapitalistische klasse is wettelijk en wordt als positief beschouwd! Als het goed verloopt, moet men zich voor hen verheugen en de “goede prestaties van de Belgische bedrijven” prijzen. Stéphane Moreau heeft een punt als hij zegt dat hij “als een socialist, en niet als een CEO is beoordeeld”.
De Stéphane Moreaus van de PS hebben deze praktijken geleerd bij de rijke aandeelhouders en bij het patronaat. Een patronaat van wie de PS al lang de goede dienaar is! Moreau and Co zijn allemaal de kinderen van de decennia van de crisis toen overheidsgeld tot het redden diende van de mijnen- en staalbaronnen, terwijl ze tienduizenden banen schrapten. Dat zijn al de privatiseringen waarbij overheidsdiensten zijn aangeboden aan privé aandeelhouders op zoek naar rendabele en risicoloze investeringen. Privatiseringen die vaak uitgevoerd zijn onder de verantwoordelijkheid van een socialistische minister: de ASLK die later Fortis en dan BNP Paribas geworden is; de PTT later de Post en dan BPost en Belgacom nu Proximus; de Sabena… en de intercommunales zoals die van de Luikse elektriciteitsnet. Het zijn miljarden en miljarden die elk jaar verdwijnen in de kluizen van privé aandeelhouders in plaats van het algemeen belang te dienen.
Oorspronkelijk, in de 19de eeuw, zijn de socialistische partijen de eerste partijen die de arbeidersklasse heeft opgericht. De ideeën die verspreid zijn door deze partijen hadden niets te maken met het verkrijgen van posten van ministers, maar wel met het veroveren van politieke en economische macht door de arbeidersklasse. Ze streden voor een socialistische toekomst, zonder parasitisme van de kapitalistische klasse, zonder concurrentie, zonder winstbejag en zonder de uitbuiting van de mens door de mens. Dit is meer dan één eeuw dat de socialistische partijen deze revolutionaire vlag hebben laten liggen tegen posten van ministers, om trouwe beheerders te worden van de zaken van de burgerij in verschillende regeringen.
Tegenover de diepe crisis van het kapitalisme, tegenover de welverdiende diskrediet van de hele politieke kaste, op een moment waar de ontevredenheid in veel landen op de planeet uitbreekt, is het dringend dat een revolutionaire stroming binnen de arbeidersklasse opnieuw tot leven komt. Want men moet het kwaad bij de wortel uitroeien. De hele maatschappij moet herbouwd worden op andere basis dan de zelfverrijking van enkelen. Het kapitalisme moet omvergeworpen worden. Er moet een maatschappij komen die wat nodig is produceert, onder de verantwoordelijkheid van de hele bevolking.