Een echte opstand gaat door heel de Verenigde Staten. Elke dag betogen honderdduizenden mensen in talrijke steden van het land. In een twintigtal Staten is de Nationale Garde ingezet. Duizenden mensen zijn aangehouden. Maar de betogers blijven op straat komen ondanks de avondklok. Ook na de aanklacht voor moord van de politieagent en de aanhouding van zijn drie collega’s te hebben verkregen, stopt het protest niet.
Hoe kan men niet in opstand komen tegenover zo’n verschrikkelijke moord, koelbloedig, tegenover politieagenten die een man in het openbaar doden terwijl die op de grond ligt met geboeide handen, terwijl hij om hulp roept en zegt dat hij gaat sterven? Wat George Floyd is overkomen, hebben veel Zwarten verdragen. Sinds de tijd van de segregatie en van de lynchpartijen, zijn zoveel van hen gestorven door de handen van de Blanken, omdat ze niet genoeg volgzaam waren of gewoon omdat ze op de verkeerde plek en tijd waren.
De politieagenten die George Floyd gedurende 9 minuten hebben laten stikken, hebben wat zoveel anderen voor hen hadden gedaan, ook recentelijk. Als hun misdaad niet opgenomen en verzonden was geweest, zou het hun verslag vol leugens over een “medisch incident” zijn dat als officieel zou beschouwd geweest zijn. In de overgrote meerderheid van de gevallen krijgen de moordenaars-politieagenten geen probleem.
De Verenigde Staten, dat land dat vaak als een model wordt afgeschilderd, zijn op slavernij gebouwd. De segregatie en de meedogenloze uitbuiting van vrije arbeidskrachten zijn daarna gekomen om het moderne kapitalisme te bouwen. Vandaag wegen het racisme en de discriminatie nog steeds op de Zwarten, dat deel van de proletariërs die de zwaarste banen en de laagste lonen hebben, die in de armste woningen en buurten leven, als ze niet in gevangenis zitten. Ze zijn harder dan de anderen door het coronavirus getroffen. Op één manier verduren ook de Blanke werkers het racisme, want de overheersing van het grootkapitaal berust op deze verdeling tussen arme Blanken en arme Zwarten.
Misschien is racisme vandaag minder algemeen dan in andere tijden, zoals blijkt uit de grote deelname van jonge Blanken in de betogingen. Maar die blijft overal, en de verkiezing van Trump toont het. Zoon van een man die contact had met Ku Klux Klan, Trump was verkozen door de Zwarten en de migranten aan de kaak te stellen en hij roept zelfs vandaag ertoe om op de betogers te schieten. De verkiezingen naderen en hij probeert de vuilste demagogie, racisme en “veiligheid”, te gebruiken.
De huidige opstand is waarschijnlijk ook een gevolg van de brutale verslechtering van de levensomstandigheden van de Amerikaanse arbeidersklasse. George Floyd leefde van klusjes. Hij was vrachtwagenchauffeur geweest, en dan veiligheidsagent in een restaurant. Sinds de lockdown was hij werkloos. Hij is gedood niet alleen omdat hij zwart was, maar ook omdat hij arm was. Deze armoede is die van tientallen miljoenen mensen, in het rijkste land van de wereld. Het land waarover men nog zes maanden geleden lof zong omdat er daar groei en volledige werkgelegenheid bestonden. 40 miljoen Amerikanen zijn net werkloos geworden en kunnen hun huur noch krediet betalen, of zelfs voor voedselhulp moeten gaan zoeken. Het coronavirus heeft de oorlog van de burgerij tegen de proletariërs erger gemaakt: nu worden die aan de deur gezet om de kapitalistische winsten te behouden. Zo is heel het systeem uit zijn voegen geraakt.
Sommige politieagenten doen positieve gebaren tegenover de betogers. Maar de Democratische leiders volgen Trump: de enen na de anderen, met Joe Biden als nummer één, veroordelen ze allemaal de opstandelingen en gebruiken ze een hardere taal dan tegen de moordenaars-politieagenten. In de steden en Staten die ze leiden, sturen ze het leger tegen de betogers. Fundamenteel is hun verantwoordelijkheid tegenover de burgerij om dat barbaarse Staatsapparaat te verdedigen, dat ze beurtelings leiden met de Republikeinen. Onder Obama, die gedurende 8 jaar president is geweest, was het lot van de Zwarten niet beter. Dat allemaal barst vandaag uit. Ondanks alle verschillen met de Verenigde Staten, wat daar gebeurt treft alle werkers van hier, in België en in Europa. De politiegeweld, het racisme, de massale werkloosheid zijn de gekende ingrediënten van de rellen in de V.S., maar de woede is gezond want die kan vooruitzichten openen. Aan de basis van racisme en onderdrukking van de Zwarten ligt het kapitalistische systeem, en men moet hopen dat de opstand de wegen vindt om dat systeem aan te vallen. Als dat het geval wordt, zou die een immens grote hoop meebrengen voor alle werkers. Voor de proletariërs uit de Verenigde Staten, om even welke kleur ze zijn, maar ook voor al diegenen die op deze kant van de Atlantische verkeren, is het nodig om een einde te maken aan een economisch en sociaal systeem dat failliet is.