De Croo sprak over de « eerste 41 Belgische klimaatslachtoffers » en voegde zo een touch pathos toe aan de 26e klimaattop die momenteel in Glasgow plaatsvindt. Hoe zullen de duizenden getroffen gezinnen zulke woorden horen ? Zij die de winter tegemoet gaan zonder onderdak of met enorm gestegen verwarmingsrekeningen… Er is de klimaatverandering… maar bovenal de nalatigheid van de regering!
Al bijna 30 jaar komen Staatshoofden bijeen om de opwarming van de aarde tegen te gaan. In die periode is de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen blijven stijgen. De realiteit is dat de heersers van de kapitalistische wereld ons naar een ramp leiden. Op het vlak van klimaat wordt de catastrofe, tussen stortregens, stormen, droogtes en hittekoepels, elke dag reëler, ook in de rijke landen!
Commentatoren roepen op tot “de daad bij het woord voegen”. “We delen de planeet, dus hebben we meer internationale samenwerking nodig”, zeggen ze. Dat is waar, maar moeten we er nog aan herinneren dat zelfs in een klein land als België de regeringen van de drie gewesten er niet in slagen om samen op te treden, als gevolg van regionalistische demagogie? Dus op het niveau van Europa, de Verenigde Staten, Rusland en China…
In dienst van de kapitalisten stellen alle regeringen de belangen van hun industriëlen, het winstbejag en de handelsoorlog boven alles. Zij stellen deze boven de lonen, rechten en levensomstandigheden van de werkers, die ook als eersten worden getroffen door de ecologische misdaden van de bedrijven.
Moeten we herinneren aan de toegeeflijke houding van de opeenvolgende Belgische regeringen ten aanzien van het bedrijf Eternit, dat asbest op de markt kon blijven brengen voordat het in 2001 eindelijk beperkt werd, bijna 40 jaar nadat het gevaar van de vezels bekend was geworden bij de aandeelhouders? Er waren tientallen jaren van mobilisatie door gedupeerde werkers en hun families voor nodig om Baron Jean-Louis de Cartier de Marchienne uiteindelijk in 2012 te veroordelen. Hij stierf in 2013, 92 jaar oud, en in vrijheid… Of de decennialange doofpotaffaire van de massale PFOS-vervuiling van 3M in Zwijndrecht, die (laattijdig) aan het licht kwam tijdens de Osterweel-werkzaamheden in 2018. In plaats van grote bouwondernemingen zoals Jan de Nul, BESIX en DEME te laten wachten, wat de termijnen zou hebben verlengd, hebben overheids- en privé verantwoordelijken de bouwvakkers en de omwonenden liever willens en wetens in gevaar gebracht door de ontdekking te verbergen.
Op dit moment bouwt de Total-groep een enorm grote winningslocatie in Oeganda, aan de oevers van het Albertmeer. De gevolgen voor mens en milieu zijn nu al dramatisch: tienduizenden mensen zijn verdreven. Grote natuurreserves worden aangetast en de oliewinning vormt een bedreiging voor de watervoorraden in de regio. Een operatie die de Franse en Belgische vertegenwoordigers zorgvuldig verzwegen in hun ecologische blabla op COP 26!
Voor al deze regeringen is de geringste controle op de beslissingen van de kapitalisten de grens die niet mag worden overschreden. Hun wil en hun macht houden op waar privé eigendom van bedrijven begint. De kapitalisten kunnen hun beslissingen nemen in het geheim van de raden van bestuur van de grote groepen.
Zolang de belangen van het grootkapitaal overheersen, zullen de offers worden opgelegd aan de bevolking en aan de werkers. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat wordt ons verteld dat “iedereen verantwoordelijk is” en dat we slecht en te veel consumeren. Zo worden de bestuurders van de economie en hun verantwoordelijkheden helemaal vergeten. En vooral, het is een manier om ons te laten betalen voor de klimaatcrisis met maatregelen die zo oneerlijk zijn als het rijverbod voor te oude auto’s, verkeersbelastingen of de verhoging van de energieprijzen…
Wat de 243 bedrijven in België betreft die verantwoordelijk zijn voor 40% van de CO2-uitstoot, met BASF, Total en ArcelorMittal in de top drie, zij zullen niet veel betalen voor hun vervuiling, zij kunnen nu al rekenen op een compensatie van 7,3 miljard euro voor 2021 tot 2025!
De planeet kan niet gered worden zonder een einde te maken aan het winstbejag en aan dit systeem dat op privé bezit van de belangrijkste productiemiddelen berust, op concurrentie en markt, een bron van anarchie en ongelooflijke verspilling. Deze strijd komt overeen met de belangen van alle werkers, die de eerste slachtoffers van dit systeem zijn. De klimaatcrisis en de noodzaak om daarop te reageren kunnen ons alleen maar sterken in onze vastberadenheid om de grote kapitalistische groepen te onteigenen om ze collectief te beheren en de economie op wereldschaal te plannen. Dit is de enige manier om aan de huidige en toekomstige behoeften van de mensheid te voldoen.