Voor het einde van het jaar wil de minister van Werk Kris Peeters een wet laten goedkeuren die de ondernemingen zou toelaten met hun eigen arbeidsregels te experimenteren die mogen afwijken van de bestaande arbeidswetgeving. Zo staat de deur open voor de ondergang van de laatste regels die de werknemers nog wat beschermen.
Onder de belangrijkste punten van het onderwerp is het nieuw “zelfstandige werknemer” statuut, een werknemer die niet volkomen zelfstandig is maar die op elk ogenblik, zonder enige vergoeding, mag worden ontslagen en die afhankelijk van het resultaat zou worden betaald in plaats van naargelang de werktijd. Anders gezegd: het stukloon komt terug. Peeters beweert dat het om het vechten tegen de “valse zelfstandigen” gaat maar welke werkgever zal de gelegenheid voorbijgaan om dit statuut te gebruiken, in plaats van een onbepaalde duur contract?
Hij wou de beperkingen opheffen op het gebruik van uitzendkrachten: geen verplichting op een onbeperkte duur contract na 18 maanden, geen rechtvaardiging meer voor het gebruik van uitzendkrachten. Daarbovenop een verhoogde werktijd flexibiliteit die van de orderboeken zal afhangen.
Zo maakt de regering zich er klaar voor aan de werkgeverseisen volkomen te voldoen om hen de uitbuiting te laten opvoeren. De maatregel volgt het voorbeeld van regels die al worden toegepast in “innovatieve” ondernemingen (als het over gaat de uitbuiting te verergeren). Zo stelt hij de werktijd flexibiliteit tot voorbeeld die bij Audi Brussel wordt toegepast, met de “+/- rekening“. Een systeem dat het bestuur toelaat geen verlof of salaristoeslag meer te moeten toekennen voor de overuren. Deze uren gaan op een “tijdrekening” die de werknemer kan aanspreken. Maar vooral kan het bestuur op elk ogenblik beslissen de fabriek op een zaterdag te laten draaien of ze enkele dagen te sluiten door de tijdbesparing te verlagen.
Door nog meer vrijheid aan de ondernemingen toe te geven om van de bestaande arbeidswetgeving af te wijken kan Peeters er zeker van zijn over een onuitputbare bron van ideeën te beschikken die mogelijk maken de arbeidswetgeving zeer vlug af te breken om zich 100 jaar geleden terug te vinden.
Maar dat toont ook dat de regering en de wetgeving de krachtsverhouding van de klassenstrijd volgen tussen bazen en arbeiders. En voor het ogenblik is dit krachtsverhouding ten gunste van de werkgevers die op de werkloosheid en het gebrek aan bestuur in de strijden van de arbeiders steunen. Inderdaad werd de flexibiliteit bij Audi die Peeters zo waardeert, met de bedreiging met de sluiting van de fabriek afgedwongen.
Elke herstructurering, elke sluiting, elke aanval werd door de vakbondsleiders begeleid die een algemene strijd tegen alle ontslagen uit de weg gingen. Alleenstaande, verzwakt hebben de werknemers achteruitgang na achteruitgang moeten aanvaarden. Peters rekent op het gebrek aan reactie van de vakbond bureaucratie gedurende het afbreken van de arbeidswetgeving door hen aangenaam bezig te houden met meerdere onderhandelingen, per onderneming, per sector waar de baas elke keer met werkloosheid kan bedreigen.
Maar de werknemers in hun geheel worden aangetast, en samen moet men zich verdedigen om de krachtsverhouding in ons voordeel om te keren. De bazen hebben een programma: alles te doen om hun winst te behouden en verhogen, door ontslagen en door de uitbuiting van de werknemers te verergeren. De werknemers moeten hun eigen programma hebben: een echte baan met een echte loon voor iedereen door van de winst te nemen! Daarom moet een arbeiderspartij opnieuw tot leven komen die de ambitie en het vermogen zal hebben om een vastberaden bestuur aan de strijden van de werknemers te geven.
De werkloosheid is wat de werkgevers in staat stelt steeds veeleisender te worden. Daarom moet de eerste eis van bewuste werknemers het verbod op ontslagen zijn! In tijden van crisis is er minder werk? Maar zelfs in de ergste tijden van crisis is er nog werk. Het moet onder allemaal worden verdeeld zonder loonverlies. Er zijn werkzaamheden die nodig zouden zijn: sociale woningen bouwen waaraan een tekort is voor de honderdduizenden die slecht gehuisvest zijn en voor de vluchtelingen, wegen en tunnels herstellen. Er is een tekort aan kleuterschool, en nog aan veel anderen dingen. Het geld om dat te doen bestaat maar het wordt uitgegeven aan speculerende banken, aan bazen die ontslaan, aan de rijkste mensen die belastingen kunnen ontduiken.
De werknemers hebben er ieder belang bij om tegen deze absurditeiten op te staan. Door enkel op hun eigen beslistheid en hun eigen krachten te steunen kunnen de werknemers de krachtsverhouding veranderen.