De tol van de aardbeving van 6 februari is verschrikkelijk hoog. Het onthult de wanpraktijken in de bouw en de onmacht van corrupte lokale overheden die eerder geneigd zijn tot repressie dan tot hulp aan hun
bevolking.
De reacties van de ontwikkelde landen, waaronder die van de Europese Unie, zijn al even hypocriet. Hun leiders hebben hun steun en medeleven betuigd, maar wat betreft de noodzakelijke financiële steun is het
beperkt tot de aankondiging van een “een donorconferentie om middelen te mobiliseren”… in maart! De Syrische bevolking ziet geen hulp komen van de Westerse landen.
Tussen oorlog voeren, tanks en wapens leveren of voorrang geven aan door rampen getroffen bevolkingen, hebben ze gekozen.
De enige mensen die gekomen zijn om te proberen overlevenden te vinden en de slachtoffers te helpen, waren werkers uit Turkije, Syrië en de rest van de wereld.