De federale overheidsdienst heeft geteld dat er sinds 2010 44.360 arbeidsplaatsen zijn geschrapt in het kader van collectieve ontslagen.
Het is alsof de gemeente van Dendermonde, met al haar inwoners, was van de kaart verwijderd. En dit zonder de duizenden ontslagen mee te tellen die in kleine bedrijven plaatsvinden en die niet verklaard zijn als « collectief ontslag ». Die komen individueel of zijn het gevolg van het faillissement van de bakker, van een buurtwinkel, of anderen… Deze cijfers houden ook geen rekening met de duizenden tijdelijke krachten die geen nieuw contract hebben gevonden. Noch met de werkers van de overheid die met pensioen zijn vertrokken en waarvan de posten geschrapt zijn. Noch van de voorziene of lopende ontslagen in de gemeenten die zich klaarmaken de redding van de banken te doen betalen aan de gezinszorgwerkers, aan de sociale werkers, aan duizenden werkers die nuttig zijn aan de gemeenschap!
Dit is een ernstige bloeding.
Voor de werkers die hun werk verliezen is het de ramp. Want het leven van een werker, van een werk-ster en het leven van hun naasten hangt van hun lonen af.
Maar het zijn niet alleen de werkers die direct getroffen zijn die de plaag van de werkloosheid ondergaan.
Net zoals voor een ernstige bloeding is het niet alleen het getroffen lid dat die ondergaat. Het is het hele lichaam dat hierdoor verzwakt wordt.
Het patronaat profiteert van de nood van de werkers die een baan nodig hebben, om steeds meer werk voor steeds minder loon te eisen aan zij die nog steeds een werk hebben. Bij elke herstructurering profiteren de patroons ervan om de lonen van zij die overblijven met 15-20% te verminderen, zoals vandaag bij AGC Roux, of bij Duferco/NMLK en bij Durobor. En wanneer er tientallen kandidaten zijn die voor een enkele job solliciteren, kunnen de patroons de concurrentie onder de werkers gebruiken om steeds nadeligere omstandigheden op te leggen.
En de werkloosheid weegt zwaar op de hele maat-schappij. Waar komt het geweld vandaan in de wijken waarover de media en de demagogen zo graag spreken ? Ze komt voor een groot deel van deze aderlating aan banen, ze komt van de klassenoorlog die de kapitalistische klasse tegen de werkers voert om haar winst te behouden!
De werkers die voor hun baan en hun loon strijden, strijden voor hun leven. En hun strijd is altijd die van alle werkers. Maar het is niet door afgezonderd van de anderen te strijden, met de rug tegen de muur, dat men iets kan bereiken. Het is allemaal samen dat de werkers het patronaat en de regering kunnen terugdringen. De staalsector in Luik redden? De automobielindustrie in Genk redden ? Ieder in zijn hokje ? Zodat alleen een paar werkers hun baan houden, met verminderde lonen? Het probleem is het werk redden van al de werkers die alleen hun loon hebben om te leven! En dit kan enkel met een collectieve mobilisatie, bewustzijn en strijd.
Men moet het verbod op ontslagen opleggen! De productie daalt? Dan moet het werk onder iedereen verdeeld worden, zonder loonverlies! De aandeelhou-ders van bedrijven zoals ArcelorMittal, Ford, Cater-pillar, Duferco, AGC, Solvay, de banken… hebben de middelen om het te doen. Ze mogen geen recht heb-ben om te ontslaan !
Maar dat geldt ook voor kleinere bedrijven : zijn de ontslagen echt de enige oplossing? De patroons beweren dat altijd. Maar de werkers moeten het kun-nen nakijken. Achter hoeveel « kleine » bedrijven zal men dan de grote groepen en holdings vinden die zich hebben verrijkt. Of nog banken waaraan de patroon interesten moet betalen die dan zijn resultaten belasten. Waarom zouden de interesten van een bank voor de lonen van de werkers komen?
Wat de regeringen betreft, ze spreken constant van « tewerkstelling ». Maar eigenlijk is de Staat op alle niveaus tot in de gemeenten één van de grootste ontslagers. De enige reden voor de ontslagen bij de overheidsdiensten is te besparen om de miljarden cadeaus te financieren waarvan de bankiers en het patronaat profiteren. Men moet opleggen het geld dat enkel dient tot het speculeren en het verrijken van de rijksten, terug te krijgen om het voor iedereen te gebruiken, in het bijzonder om aan te nemen in de openbare diensten!
Dat programma gaat niemand in onze plaats op-leggen. Maar er is er geen andere. Het is hun winsten of onze lonen!