Zal de regering vallen? Wel of niet? Die zit in volle crisis rond het “migratiepact” van de Verenigde Naties.
Dit pact is niets meer dan een verslag van de VN, zonder enige doelmatigheid en helemaal niet verbindend. Dit zal even nutteloos zijn als de besluiten over de strijd tegen hongersnood in de wereld, het behoud van de vrede of nog de Mensenrechten. Dit zal de imperialistische Staten niet tegenhouden om de levensomstandigheden van de bevolkingen in de arme landen te blijven vernielen, de landbouw, de toegang tot water, de steden, … En dit zal de rijke landen ook niet tegenhouden om tegen al diegenen die op zoek zijn naar een beter leven een barbaarse migratiepolitiek op te zetten: vluchtelingenkampen in Libië die aan nazi kampen doen denken, jacht op migranten die in de Middellandse zee wordt georganiseerd… of op de baanrestaurants in België. Dit pact bekrachtigt integendeel deze praktijken.
Maar voor de N-VA is het de perfecte gelegenheid om te proberen de rampzalige balans van zijn politiek in de regering aan de gewone gezinnen te doen vergeten . Zich meedogenloos tonen tegen de migranten om haar slaafsheid voor de rijke klasse te doen vergeten, dit is de motivatie van de N-VA.
Gisteren beloofde de N-VA een beter leven aan de Vlaamse werkers door de Walen aan te vallen. De Staatshervorming die geëist was om de “geldstroom naar Wallonië” te verminderen is door de regering Di Rupo beslist en toegepast door die van Michel. Maar de Vlaamse werkers hebben hun lonen bevroren gezien en hun pensioenen verkleind, net zoals voor de Waalse werkers. Want de geldstroom van de zakken van de werkers naar de kas van de kapitalisten wordt steeds groter. Verdelen om te heersen Dit is het motto van het patronaat.
In de context van de crisis van het kapitalisme die elke dag erger wordt, kan de zet van de N-VA andere gevolgen krijgen dan gewoon een extra verkiezingsbedrog. Achter de persoonlijke belangen van de politici zijn er de kapitalistische klasse en haar winsten. Een klasse die vastbesloten is om haar winsten ondanks de crisis te behouden. Maar, om er te komen, moeten de bazen noodzakelijk de werkers steeds harder uitbuiten, zij van wie het werk aan de bron ligt van de rijkdom. De antisociale aanval zal met deze regering niet stoppen. Ze zullen maar nog brutaler zijn.
De burgerij zal hardere middelen gebruiken, zoals men kan zien in het politiegeweld waaraan de gele hesjes het hoofd moeten bieden. Ze laat dus alles doen rond het organiseren van de oorlog tussen armen, tussen Waalse en Vlaamse werkers, tussen zij die hier geboren zijn en zij die uit een ander land gekomen zijn. Ze laat ook al diegenen doen die gewelddadige acties voorbereiden tegen zij die hun lot in het kapitalisme weigeren: van de migrant tot de stakende arbeider.
Deze toekomstige stormtroepen van het patronaat zijn bezig zich als kandidaat te stellen door de “mars tegen Marrakesh” te organiseren met oproep tot moord tegen de migranten in de achtergrond.
Tegenover de ramp waarin het kapitalisme de hele maatschappij brengt, moeten de werkers hun eigen politiek hebben en moeten zij hun eigen belangen naar voren brengen. Tegenover het patronaat dat besloten is “met echte kogels” te schieten, zoals een deelnemer het verwoordde bij de syndicale samenkomst voor de VBO, dient het tot niets om te huilen over de “sociale overleg” die de bazen niet meer willen. Met of zonder de syndicale leidingen moet men zich voorbereiden om zich te verdedigen.
Iedereen moet een werk en een correct loon krijgen om te leven. Om zoiets te bekomen, moet men de lonen, pensioenen en uitkeringen verhogen en ze op de echte evolutie van de prijzen te indexeren.
Het werk moet onder iedereen verdeeld worden, zonder loonverlies. En gezien de bazen beweren dat het niet mogelijk is, moeten de werkers het zakengeheim afschaffen en zelf controleren waar de vrucht van hun arbeid naartoe gaat.
In de klassenstrijd is de verdeling het wapen van het patronaat. Aan onze kant, om de nodige krachtsverhouding te bouwen, hebben we onze hele kamp nodig: werkers met en zonder baan, bedienden en arbeiders, werkers uit de privé en van de overheid, vaste en beperkte duur contracten, tijdelijke en precaire werkers, mannen en vrouwen, oude en jongeren, zij die hier geboren zijn en zij die uit een ander land komen. Alleen met deze overtuiging zullen de werkers zichzelf kunnen redden. En met deze overtuiging zullen ze in staat zijn een einde te maken aan het kapitalisme om een menselijke wereld eindelijk te bouwen.