Sinds 6 september bezetten een paar Afghaanse gezinnen een leeg gebouw in Brussel in de hoop de regering van beslissing te laten veranderen over hun uitzetting naar Afghanistan. Deze actie volgt de mobilisatie die sinds juli duurt en die meer dan 300 mensen betreft, waaronder veel kinderen, die voortaan geen verblijfsvergunning en daarom ook geen woning en geen inkomen meer hebben.
Het land dat ze ontvlucht hebben en waar de re-gering hen naartoe wil terugsturen, is in staat van oorlog en jongens worden er regelmatig ontvoerd om als kindsoldaten te dienen. En het lot van meis-jes is als opgesloten slavinnen werken voor een man die alle rechten heeft.
Alles wat de staatssecretaris voor asiel Maggie De Block, met de hele regering achter haar, heeft gedaan is de ouders te verwijten dat ze “hun kinde-ren gebruiken als wapens, wat emotionele chantage is” en ze heeft gewaarschuwd dat “ze niet aan zo’n chantage zou toegeven”.
Zijn kinderen en zichzelf een beter leven willen geven, of gewoon een zeker leven, is nochtans een basis menselijk gevoel. Een gevoel dat deze maat-schappij in een misdaad verandert en als “illegaal” bestempeld.
Alleen dit toont hoe barbaars deze kapitalisti-sche maatschappij is waarin de winst meer waarde heeft dan menselijke levens.
En de oorlog in Afghanistan is typisch op dat vlak. Deze oorlog die al 12 jaar duurt, heeft al dui-zenden miljarden dollar en tienduizenden doden gekost, met als enig resultaat verwoestingen te vermenigvuldigen. Alleen het kleine België, dat het zo moeilijk vindt om een deftig leven te verzekeren aan een paar duizenden mensen die aan haar deur kloppen, geeft gemiddeld tientallen miljoenen euro – en waarschijnlijk meer – om deel te nemen aan deze oorlog waardoor ze haar militaire macht be-houdt en in goede positie voor de levering van wa-pens blijft.
Een kleine deel van het uitgegeven geld voor enkel deze oorlog onder veel anderen zou het mogelijk maken een einde te maken aan de honger in de wereld. De hoge technologie en het werk van hoogopgeleide ingenieurs die geavanceerde oorlogsmachines bedenken en produceren, zouden het mogelijk hebben gemaakt de levensstandaard van Afghanistan en van veel andere landen naar omhoog te trekken tot het niveau dat we hier kennen. En dit zou het obscurantisme en de wanhoop teruggedrongen hebben, in plaats van geen andere keuze aan de bevolking te laten dan de bombardementen ontvluchten of meegesleept worden in de oorlog.
Maar voor de kapitalisten zou dit betekenen van de winsten af te zien: die onder anderen van de wapenbedrijven. Dit zou betekenen voor de rijke Staten, waaronder België, van hun overheersing op de wereld af te zien, waardoor ze toegang tot goedkope grondstoffen aan de grote bedrijven geven.
Om een handvol rijke aandeelhouders enorm grote winsten te geven moet de rest van de wereld de oorlog, de ellende en de dictaturen verduren.
Om de hele mensheid van de fantastische tech-nologische middelen waarover de mensheid van-daag beschikt te laten profiteren en ze uit de barba-rij te trekken is er geen ander middel dan de kapita-listen te onteigenen. En het zal de arbeidersklasse moeten zijn, de enige klasse die alles doet draaien, die het bestuur van de hele maatschappij in handen neemt.
We zijn er vandaag nog niet, maar in vergelij-king met de vluchtelingen die erin slagen deze gro-te hel te ontvluchten en die bij ons terechtkomen, moeten we onze kamp kiezen : we kunnen niet staan aan de kant van deze regering die dagelijks mensen uitzet, wat vaak erop neerkomt hen tot de dood te veroordelen in de landen waaruit ze ge-vlucht zijn. Want de regering zet deze vluchtelin-gen uit om dezelfde redenen en dezelfde belangen als wanneer ze de bevriezing van de al te lage lonen oplegt, wanneer ze jacht op de werklozen maakt en wanneer ze de kapitalisten die ontslaan helpt en steunt… Het zijn twee luiken van dezelfde politiek die toegewijd is aan de belangen van de kapitalis-ten. Het zijn twee aspecten van dezelfde oorlog die de kapitalisten tegen de werkers voeren.
Dit is wat ze ons zouden willen laten vergeten wanneer ze proberen ons te doen geloven dat het de uitgebuitenen uit de andere landen zijn die de oorzaak van onze problemen hier zijn.
De kamp van de werkers is die van een mense-lijke toekomst. Onze kamp is duidelijk: stop de uitzettingen!