Op maandag 31 maart ging een deel van het werkvolk in staking, als reactie op een oproep van de vakbonden. En hoewel de stakers in de minderheid waren, functioneerde het land trager.
In de stakingspikketen was het een gelegenheid om de dagelijkse problemen te bespreken: ontoereikende lonen, te hoge werkritmes, onderbezetting, enz. Sinds 2022 zijn de prijzen door speculatie omhooggeschoten en het is onwaarschijnlijk dat ze zullen dalen. Het jaar 2024 was een recordjaar voor ontslagen in België. En de algemene herbewapening van de imperialistische mogendheden is zorgwekkend.
De bezuinigingen die de federale regering voorbereidt door de pensioenen, de werklozen, de langdurig zieken en de arbeidsmigranten aan te vallen, gaan samen met de crisis en de ontslagen en lage lonen die de bazen opleggen.
Dus als syndicale leidingen of linkse partijen zeggen dat het probleem de regering “Arizona” is, dat die te rechts is, dat we alleen maar de regering ten val hoeven te brengen en de PS terug in de regering komt, dan is dat een leugen. Want boven alle partijen, of ze nu links of rechts zijn, zijn het de kapitalisten en de financiële markten die hun wetten dicteren.
Nu de crisis verergert, is het van vitaal belang dat werkers zich verdedigen. Maar met deze mobilisatie, anderhalve maand na de betoging van 13 februari, tonen de leiders van het ABVV en de CSC dat ze niet uit zijn op een krachtsverhouding met het patronaat en hun regeringen. Met hun “stiptheidsactie” of “roterende stakingen” verspreiden ze de arbeiderskrachten zonder de krachtsverhouding tegen de bazen te veranderen!
De werkers kunnen niet wachten op een opperste verlosser die niet bestaat. Het is aan de werkers zelf om deze mobilisaties op te pakken, te versterken en te leiden om het patronaat en de politici die hen dienen terug te dringen.