De campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is nog maar net voorbij en de toon in de politieke wereld verandert. De mooie beloften van investeringen maken plaats voor cynische retoriek over de noodzaak om te bezuinigen om de schuld af te lossen.
Op federaal niveau verwelkomde Alexia Bertrand, Open VLD parlementslid en dochter van miljardair Luc Bertrand, de 5 miljard aan besparingen die gepland zijn voor 2023 en wees ze erop dat de volgende regering, wie het ook wordt, 28 miljard aan besparingen zal moeten doorvoeren over een periode van 7 jaar. In Wallonië, waar de eerste bezuinigingen net zijn gepresenteerd, heeft de nieuwe vice-minister-president François Desquesnes de toon gezet: “Wallonië is geen Mister Cash”. Hetzelfde refrein klinkt bij de Waalse minister van Ambtenarenzaken, die beweert dat “de Waalse Staat zwaarlijvig is”, wat de weg vrijmaakt voor een massaal banenverlies in de Waalse administratie. En in Vlaanderen zijn bezuinigingsmaatregelen gepland.
Maar welke schuld? En wie profiteert daarvan? Er is een minderheid van profiteurs in deze maatschappij: de kapitalisten. Zij vergaren winst op kap van de bevolking, door werkers uit te buiten, door prijzen te verhogen, maar ook via belastingen en schulden.
Zij zijn verantwoordelijk voor de crisis. Zij zijn verantwoordelijk voor de stijging van werktempo’s, voor de onzekerheid van contracten en voor de ontslagen. Zij zijn verantwoordelijk voor de stijgende prijzen, de ontoereikende lonen en uitkeringen en de angst om het einde van de maand niet te halen voor degenen die niet al na 10 dagen zonder geld zitten. Dit alles om de winsten van een handjevol kapitalisten op te krikken.
Terwijl aandeelhouders elk jaar miljarden aan winsten opstrijken, gebruiken ze veel middelen om zich vol te vreten over de ruggen van de bevolking. Te beginnen met schulden. De Belgische Staat is, net als andere Staten, een enorme pomp om geld uit gewone mensen te zuigen en aan kapitalisten te geven. Bankiers lenen niet alleen geld aan de Staat voor uitgaven die het bedrag van belastingen zouden overschrijden. In feite worden alle overheidsuitgaven eerst geleend van de banken voordat ze worden uitgegeven, en vervolgens terugbetaald via belastingen… met rente! Door dit systeem kunnen financiers elk jaar bijna 10 miljard aan rente opzuigen, het equivalent van 200.000 gemiddelde bruto jaarlonen!
Naast het feit dat de kapitalisten zichzelf verrijken met de rente op de schuld, proppen ze zich elk jaar vol met overheidsgeld, minstens 15 miljard in 2021, zogenaamd om banen te creëren. Maar bazen creëren alleen banen als ze veel geld kunnen verdienen. En ze ontslaan mensen zodra ze denken dat hun winsten niet goed genoeg zijn. Zoals Audi, dat ontslaat nadat het jarenlang meer dan honderd miljoen euro aan steun en belastingverlagingen heeft ontvangen, en dat ondanks recordwinsten. Cadeaus aan de bedrijven leiden alleen maar tot hogere dividenden!
Politici van alle kleuren proberen de verantwoordelijkheid voor de schuld te geven aan werklozen, gepensioneerden, kinderbijslag, openbare diensten, enzovoort. In werkelijkheid was het elke keer dat de schuld explodeerde om de winsten van kapitalisten te redden, zoals in 2008 na de financiële crisis, of in 2019 tijdens de Covid-crisis, waar de schuld elke keer met minstens 15% steeg.
Een steeds groter deel van de Staatsschuld is afkomstig van wapenuitgaven, die in 2023 wereldwijd met nog eens 7% zijn gestegen en de komende jaren nog verder zullen stijgen. Genoeg om de zakken van wapenfabrikanten te spekken, de oorlogen en slachtpartijen die over de hele wereld woeden aan te wakkeren en de volgende voor te bereiden…
Ministers, bazen, ‘deskundigen’, journalisten – ze sporen ons allemaal voortdurend aan om meer opofferingen te brengen, of het nu op het werk is, in overheidsuitgaven zoals gezondheidszorg of onderwijs, of, in veel landen, in oorlog. Maar werkers hebben geen reden om zichzelf op te offeren voor de winsten van kapitalisten! Integendeel, de enige manier om een einde te maken aan de schulden is door de kapitalisten uit te schakelen door hun banken en grote bedrijven te onteigenen.