Het is met opgeheven hoofd dat tienduizenden Zuid-Afrikaanse mijnwerkers op 23 juni in een reusvoetbalstadion samen hebben gestemd om na 5 maanden staking het werk te hervatten. Ze zijn er inderdaad in geslaagd door hun strijd en hun vastberadenheid de rijke en machtige multinationals van de platina te doen zwichten. Die hebben loonsverhogingen van 60% moeten toestaan, samen met de herstel van de ontslagen stakers en zelfs een schadevergoeding van één maand loon.
Deze overwinning hebben de Zuid-Afrikaanse werkers met hun eigen organisatie kunnen afdwingen, door alleen op hun eigen krachten te rekenen. Ze hebben tegen een strijdlustig patronaat moeten vechten, tegen de bloedige repressie van de politie, de veroordelingen van de rechtbanken, zonder geen enkele steun te krijgen van de partij van Mandela, de ANC. De mijnwerkers hebben in tegendeel zich moeten verzetten tegen en uittreden uit de voornaamste mijnwerkersvakbond, de NUM, die te dichtbij van de macht … en van de patroons was.
De mijnwerkers uit Zuid-Afrika hebben de macht laten zien van de collectieve actie van de uitgebuitenen.