De leiders van de drie vakbonden roepen in gemeenschappelijk front op tot een betoging op 16 mei in Brussel tegen de pensioenhervorming van regering Michel.
Waarom precies nu ? De reden zijn niet duidelijk voor de werkers, want zij worden niet gevraagd. De vakbondsleiders volgen hun eigen doel, en dat is discussiepartners van het patronaat en de regeringen te blijven.
Maar deze bureaucratische berekeningen hoeven de werkers niet af te leiden van de nood om met zoveel mogelijk mee te doen aan deze mobilisatie. Sinds 4 jaar heeft de regering Michel inderdaad de werkers laten opdraaien voor zijn cadeaus aan het patronaat en aan de aandeelhouders. De patronale bijdragen en de belasting op vennootschap zijn van 33% naar alleen 25% verlaagd. De aanval van de regering tegen de werkers is direct verbonden aan deze maatregelen: wat de regering aan de rijken geeft, neemt die in onze zakken. Het optrekken van de wettelijke pensioenleeftijd tot 67 jaar en het pensioen met punten zijn twee wijzen om het bedrag van de pensioenen te verlagen, ook al zijn ze al vaak onder de armoedegrens.
Van haar kant heeft Maggie De Block, minister van gezondheid, 3 miljard € besparingen gemaakt op haar budget. Veel soorten geneesmiddelen worden minder terugbetaald. De verlaging van de financiering van ziekenhuizen heeft al gevolgen gehad: sluitingen van diensten, minder beschikbare bedden, banenverlies en een hogere werklast voor het zorgpersoneel. De financiering van de mutualiteiten hangt van “de terugkeer van langdurig zieken op het werk” af, een hypocriete zin om te zwijgen over het feit dat twee derde van de getroffen werkers naar de werkloosheid worden gestuurd.
Charles Michel verdedigt zijn politiek door naar de 150 000 nieuwe banen te verwijzen. Deze opschepperij is bespottelijk in vergelijking met de 360 000 uitkeringsgerechtigde werklozen, de 155 000 die van het Leefloon moeten afhangen, zonder al diegenen mee te tellen die noch loon noch inkomen hebben en niet berekend worden.
Dankzij de verlagingen van de patronale bijdragen, dankzij ook de uitsluitingsmaatregelen van de werklozen van regering Di Rupo, mogen de bazen nu precaire werkers goedkoop aanwerven.
Maar alleen de rijken profiteren van het lichte herstel van vandaag. De winst van de bedrijven stijgt? De dividenden aan de aandeelhouders ook. Maar de lonen van de werkers stagneren als ze niet achteruitgaan. De bazen profiteren van de werkloosheid om de werkers te ontmoedigen correctere lonen te eisen.
Zelfs economisten die vurige verdedigers van het kapitalisme zijn, trekken de conclusie dat dat lichte economische herstel niet zal duren. Ze stellen vast dat het geld van de rijken en de subsidies van de regeringen aan de banken en aan de grote bedrijven, een nog grotere speculatie dan in 2007 aanwakkert en ze spreken van de bedreiging van een nieuwe financiële krach met nog meer verwoestende gevolgen dan in 2008.
Daarom is de nood voor de werkers om zich voor te bereiden, groter dan ooit. En niet alleen tegen de huidige regering. Dit is de werking van de hele kapitalistische economie die aangeklaagd moet worden.
De werkers zijn de grootste kracht in deze maatschappij. Alleen ontbreekt de bewustwording om samen te komen om deze kracht te gebruiken om een einde te maken aan het kapitalisme. Iets wat de syndicale leidingen helemaal niet plannen: zij willen alleen erkend worden als “gesprekspartners” van de bazen en van de regeringen.
Maar ondanks de beperkingen van de leidingen kan men de syndicale mobilisatie gebruiken om zijn verzet openlijk te uiten tegen de patronale politiek en om de toekomstige strijd voor te bereiden.