De onderhandelingen tussen de Europese Unie en de nieuwe Griekse regering gaan door. Maar vooraleer te beginnen heeft de Centrale Bank één van de twee financieringsbronnen van Griekenland gesloten. De boodschap kan niet duidelijker zijn.
De vertegenwoordigers van de grote burgerij die aan het hoofd van de ECB en van de Europese Unie zitten, willen dit land en zijn regering op de knieën krijgen in de naam van « wie schulden heeft, moet hen terugbetalen ». Voor alle compromis moet Tsipras zich dus tegenspreken en boete voor zijn misdaad doen omdat hij de mogelijkheid van een « annulering van de schuld » voor de geest heeft geroepen.
Tsipras vraagt toch geen wonder. Hij spreekt niet meer over een annulering van de Griekse schuld, ook niet over het afschaffen van een deel ervan, hij wil maar de terugbetalingen beter spreiden.
Maar alleen het idee dat de gewone mensen in Griekenland kunnen hopen dat ze de interesten en de schulden die door hun bevoorrechte klassen en hun Staat zijn gemaakt, niet zullen moeten betalen, is voor de ECB onverdraaglijk. Voor de grote burgerij is er totaal geen sprake de bezuinigingspolitiek aan te klagen waarvan het enige doel is de zakken van de meerderheid van de bevolking leeg te maken om de financiën te voeden.
Deze oorlogsverklaring wendt zich niet alleen tot het Griekse volk, die viseert al diegenen die met de dictaten van de bankiers zouden willen stoppen. Het gaat erom aan de bevolkingen die Griekenland zouden willen nadoen te laten verstaan dat de tijd van opofferingen niet voorbij is.
De woordvoerders van het groot kapitaal, het IMF, de ECB en de Europese Commissie, hebben Griekenland jaren achteruit teruggestuurd.
Miljoenen Grieken hebben hun baan of een deel van hun loon verloren, ze kunnen geen onderdak meer vinden, zich niet meer zorgen. En ze zouden nog meer ontslagen moeten aanvaarden, nog meer sluitingen in de openbare diensten? Maar wat zoeken ze? Dat de mensen op straat sterven zoals in veel arme landen?
De burgerij laat het Griekse volk op een hardere manier verduren wat ze hier aan de werkende mensen laat verduren.
Wanneer het groot patronaat, om zijn winstmarge te behouden ontslaat, herstructureert en fabrieken sluit, spot hij met de loontrekkenden die zo in de steek gelaten worden. Dat kan hem niet schelen wat er dan gebeurt met de tekorten die hij maakt wanneer hij, om de dividenden van zijn aandeelhouders te verhogen, geen belasting betaalt en verkrijgt geen sociale bijdragen niet meer te betalen. Alleen telt zijn competitiviteit en zijn rendabiliteit.
Dat de openbare diensten vervallen, dat de kleine bedrijven verstikken, dat de economie in de slapte wegzakt, dat allemaal is geen probleem voor het groot patronaat zolang het geld in zijn kluizen binnenkomt.
Zowel de burgerij die de financiën overheerst als haar vertegenwoordigers die aan het hoofd van de internationale instellingen zitten, zijn onverantwoordelijk tegenover de maatschappij.
Mario Draghi, vandaag aan het hoofd van de ECB en onbuigzaam tegenover Griekenland, is ondervoorzitter geweest van de bank Goldman Sachs in Europa. Deze bank, één van de voornaamste verantwoordelijken van de financiële crisis in 2008, had de boekhouding van de Griekse Staat gemanipuleerd. Wat een symbool!
Wat Jean-Claude Juncker betreft, de huidige voorzitter van de Europese Commissie, hij was gedurende 18 jaar de Premier van Luxemburg, een fiscaal paradijs die bijna 300 multinationals heeft geholpen om de belasting te ontduiken.
Deze heren sluiten hun ogen over de gemene streken van de grote banken à la HSBC. Ze leggen het zo aan dat de grote groepen geen belastingen betalen, maar het zijn zij die dan de werkloze Griekse arbeider vragen om ze te betalen!
Het zijn zij die ons doen geloven dat het wij zijn die, als de Grieken de schuld niet kunnen betalen, zouden moeten betalen! Dit alles is maar chantage.
Deze leiders, medeplichtig met de burgerij, hebben een simpel principe: geld moet binnen, of het nu door de uitbuiting komt, ook door de meest meedogenloze, of door de speculatie. Ook als het naar de ramp leidt met de permanente bedreiging van een nieuwe krach.
De kapitalistische economie, om de rijksten te verrijken, verarmt diegenen die werken en produceren. Die is blind en onredelijk.
In het kader van deze onrechtvaardige, gekke economie hebben de werkers recht en plicht voor hun levens te vechten.
Maar deze strijd tegen een kapitalistische klasse die gulzig en onverantwoordelijk is, is een eeuwige herhaling.
Het basisprobleem voor de maatschappij gaat al lang over het omverwerpen van de dictatuur van de financiën over de wereld, dat wil zeggen het omverwerpen van het kapitalisme. Dit is de taak die de uitgebuite klasse zich zal moeten geven.