“Syriza betekent de uitstap uit de eurozone, het stoppen van de financiële hulp en chaos”, dit is grotendeels wat de Troika — het IMF, de ECB en de EU — heeft willen doen geloven om de kiezers te ontmoedigen op Syriza te stemmen. Awel, deze chantage is niet gelukt. De Griekse bevolking is niet onder de indruk geweest. Door massaal op radicaal links te hebben gestemd hebben ze de be-zuinigingspolitiek en de opofferingen verworpen, en daar kunnen ze trots op zijn.
Sinds 2009 hebben de Grieken hun levensomstandighe-den zien ineenstorten. De werkloosheid is verdrievou-digd, lonen en pensioenen zijn met 10, 20, 30% vermin-derd. Duizenden handelszaken zijn gesloten, het ge-zondheidssysteem is ruim ontmanteld, duizenden amb-tenaren zijn ontslagen.
Op enkele honderden families na die verbonden zijn aan de reders en aan het groot kapitaal van de distributie- en bouwsector is de hele bevolking getroffen. Ingenieurs, kaderleden, arbeiders, ambtenaren hebben allemaal ontslagen verduurd, het te laat betalen en het snoeien in de lonen. Ze waren niet meer in staat het hoofd te bie-den aan de dagelijkse uitgaven: hun levens zijn overhoop gehaald.
Gezinnen hebben eraan gewend zonder elektriciteit te leven, anderen moeten zich bij hulporganisaties verzor-gen en sommigen zich bij gaarkeukens voeden. Plannen die zogenaamd “reddingsplannen” zijn, hebben aan de bankiers de garanties toegestaan die ze wilden, maar Griekenland zelf is in een derdewereldland veranderd.
Na vijf jaar afdaling in de afgrond legt de bevolking zich niet neer bij de opofferingen. Dit is een les voor ons al-lemaal en een borg voor de toekomst.
Vandaag gaat de hoop naar Syriza en haar leider Tsipras. Maar is het vertrouwen in diegenen die aan de macht komen door gouden bergen te beloven voldoende? Ze-ker niet!
Hoeveel keren in het verleden hebben we onze hoop gezet in mooipraters? Het resultaat hiervan is demorali-satie, depolitisatie en het huidige succes van extreem-rechtse demagogen bij de gewone mensen.
In Griekenland hebben de werkers hier ook de bittere ervaring van gedaan. In 2009 had Papandreou, leider van de Socialistische partij beloofd “met de dictatuur van de financiële markten te breken”. Maar toen hij verkozen is, heeft hij ervoor gezorgd dat de bankiers goed op tijd betaald werden hoeveel het voor de werkers moge kos-ten.
De geschiedenis herhaalt zich niet op dezelfde manier, maar men moet zich tegen de fouten uit het verleden beveiligen. De werkende klasse heeft geen hoop nodig, wel bewustzijn.
Tsipras heeft beloofd dat hij de rijken meer zal doen be-talen, ook de reders en de orthodoxe Kerk. Hij heeft ook beloofd over de schuld opnieuw te onderhandelen bij de Troika. Nu iedereen erover akkoord gaat dat deze schuld nooit terugbetaald zal kunnen worden en dat de bezuini-gingspolitiek meer kwaad dan goed heeft gedaan, zal hij misschien van de geldschieters verkrijgen dat ze de tou-wen wat losmaken. En met een tiental miljarden zal hij misschien de pijn van de armsten verzachten.
Maar dit zal de Grieken uit de ellende en de werkloos-heid niet halen. Niet meer in Griekenland dan elders kan men banen creëren en lonen en pensioenen verhogen zonder de winsten van de kapitalisten op losse schroe-ven te zetten. Om deftige openbare diensten voor on-derwijs en gezondheidszorg te garanderen moet men de rijksten doen betalen.
Mirakels bestaan niet. Men kan geen einde aan de be-zuinigingspolitiek maken zonder de wortels ervan weg te nemen: uitbuiting, winst en macht van de kapitalisten. En als enig doel hebben de misbruiken van sommige corrup-te kapitalisten te bestrijden, zoals Syriza het doet, is tot onmacht gedoemd zijn.
Om levensomstandigheden die de 21ste eeuw waardig zijn terug te vinden, moet men een genadeloze strijd voeren tegen de macht van de burgerij en van de finan-ciers. Om succesvol te zijn moet deze strijd op de collec-tieve kracht van de werkers en op hun bewuste actie berusten want ze zijn de enigen die de maatschappij kunnen herorganiseren naar de belangen van het groot-ste aantal.
Dit is het doel van Syriza niet, maar dit moet het doel zijn van de Griekse werkers. Ze hebben trouwens niet op de verkiezingen gewacht om hun eisen naar voren te bren-gen. Ze hebben dikwijls hun strijdlustigheid getoond en hun vastbeslotenheid om te vechten voor hun levens-omstandigheden. Wat men dan hen kan wensen, is zo verder doen.
Als de verkiezingen het mogelijk maken een mening te uiten, maken ze het niet mogelijk de krachtsverhouding te veranderen. Hiervoor zijn de enige wapens van de werkers, zowel in Griekenland als in België, de klassen-strijd, de mobilisatie en de stakingen. Alleen hieruit, en niet uit Syriza, kan de verlossing komen.