Torenhoge energiefacturen, stijgende arbeidstempo’s, aanvallen op pensioenen… September wordt moeilijk voor de arbeiders en het is nog niet voorbij!
De politieke wereld heeft de kleur bekend gemaakt. In Frankrijk spreekt Macron over het “einde van de overvloed”, wat werkers voor wie overvloed nooit heeft bestaan, kan choqueren. In België kondigde De Croo aan dat “de komende vijf tot tien winters moeilijk gaan zijn”. In de Verenigde Staten was het de Fed voorzitter die zei dat de volgende economische maatregelen de gezinnen zouden treffen.
Dit is een samenvatting van hun beleid. Te midden van de crisis van het kapitalisme zullen zij alles in het werk blijven stellen om de winsten van de rijke aandeelhouders te redden, ten koste van offers voor de meerderheid van de bevolking. De moeilijkheden en het lijden waarover zij spreken zijn niet die van de aandeelhouders van de grote kapitalistische groepen, wier dividenden met 28,7% zijn gestegen. En boven het zaaien van ellende zaaien de kapitalisten en de politici in hun dienst ook dood, met oorlogen in Oekraïne, Jemen, het Midden-Oosten en het voorbereiden van andere rond Taiwan. Het kapitalistische systeem toont elke dag zijn ware gezicht, dat van luxe voor enkelen, en ellende en oorlog voor de velen.
Tegenover de groeiende bezorgdheid van de bevolking, waarvan een steeds groter deel gedwongen is een beroep te doen op voedselhulp, worden de illusieverkopers steeds talrijker. Jean-Marc Nollet (Ecolo) stelt dat we “de overwinsten van energiebedrijven moeten belasten”. Hoewel het zeker is dat een verlaging van de aandeelhouderswinsten absoluut noodzakelijk is, zijn het zeker geen partijen zoals Ecolo die dit zullen willen of doen. Niet meer dan degenen die elkaar decennia lang in de regering hebben opgevolgd, zoals de PS, zonder dat de winstcurve ooit is gestopt met stijgen terwijl de koopkracht blijft dalen. Georges-Louis Bouchez (MR) van zijn kant verklaart dat de belastingen moeten worden verlaagd. Afschaffing van belastingen voor werkers, jazeker, terwijl de belastingen voor banken, bedrijven en aandeelhouders sterk worden verhoogd. Maar dit is zeker niet het idee van Georges-Louis Bouchez! In werkelijkheid kunnen problemen van de werkers de politici helemaal niet schelen. Dergelijke verklaringen zijn alleen bedoeld om de medeplichtigheid van de regering aan de plunderingen door de grote bazen te doen vergeten.
Er valt geen oplossing te verwachten van al deze regeringspartijen die al jaren toekijken hoe de situatie verslechtert zonder veel meer te doen dan praten! Zij zijn medeplichtig aan alle aanvallen op werk, pensioenen, werkloosheid, scholen, gezondheid, enz.
De enige sociale kracht die in staat is weerstand te bieden, is de werkende klasse, de arbeiders, de bedienden en allen die niemand uitbuiten, wier woede toeneemt omdat zij niet eens meer fatsoenlijk van een loon kunnen leven. De arbeidsters en arbeiders, die de meerderheid van de bevolking vormen, die alles doen werken in deze maatschappij, zijn de enige kracht, de enige hoop die het tij kan keren. Zij zijn de toekomst.
De stakingen die zich in Groot-Brittannië ontwikkelen tegen de achtergrond van de stijgende prijzen tonen aan dat de arbeiders in staat zijn een heel land tot stilstand te brengen. Spoorwegarbeiders, postbodes, dokwerkers, leraren, hebben gemobiliseerd om loonsverhogingen te eisen. Maar de strijd is nog lang niet gewonnen. Omdat de bazen en de regeringen weten dat de overwinning van enkelen een aanmoediging zou zijn voor vele andere strijden, en zij weigeren toe te geven. Daarom moeten werkers zich verenigen in strijdbare organisaties, klaar om tot het einde toe te vechten om hun lonen en banen te verdedigen.
Gezien de sociale bewegingen die nodig zullen zijn om de crisis het hoofd te bieden, zullen de werkers moeten leren zich te organiseren en te verdedigen, en daarvoor zullen zij een revolutionaire partij nodig hebben, waarvan de enige belangen die van de arbeiders in strijd zijn. De werkers zullen niet kunnen rekenen op de huidige vakbondsleiding die voorstelt een obscure wet uit 96 af te schaffen, alsof het een wet zou zijn die de bazen verhindert de lonen te verhogen.
Tegen de crisis mogen de werkers geen offers aanvaarden! Zij kunnen alleen op zichzelf vertrouwen om zich te verzetten tegen de aanvallen van de bazen, en om loonsverhogingen te eisen!