Caterpillar, banken en verzekeringen, Brico Plan-it, Blokker, Bombardier, DSV… banen blijven verdwijnen. En dit zijn maar de ontslagen die in de media komen. In hoeveel andere bedrijven schrappen de bazen posten, hoeveel andere tijdelijke krachten worden na hun contracten werkloos?
Welke werker voelt de bedreiging van de werkloosheid niet, voor hem en voor zijn kinderen?
Sinds decennia bestaan de “werkgelegenheidsbeleidsvormen” van de regeringen eruit “de bazen aan te sporen om aan te nemen” met verminderingen van sociale bijdragen en andere voordelen. De bazen gaan weg met het overheidsgeld op zak en ontslaan toch, als ze het voordeliger beschouwen.
Blokker heeft zo stagiairs kunnen aannemen, jongeren die Blokker mocht uitbuiten door tegelijk 75% van hun loon door de Staat betaald te krijgen! Dit heeft niet tegengehouden dat ze nu 69 winkels willen sluiten en 300 werkers op straat achterlaten. De familie Blokker houdt de miljarden euro opgestapelde winsten.
Want in hun bedrijven hebben de bazen het recht om beslissingen te nemen die duizenden werkers in de ellende duwen; ook al de werkloosheid die ze veroorzaken hele regio’s teistert, ook al ze dan honderdduizenden jongeren uitzichtloos maken.
Geen enkele van deze beleidsvormen zogezegd “voor de werkgelegenheid” heeft nooit de macht van de bazen aangetast: ze blijven de werkers te ontnemen het enige dat ze hebben om te bestaan: hun loon. De werkers die aangetroffen worden door de sluitingen zouden er zich bij moeten neerleggen en een “overnemer” hopen, dwz een andere baas die voordeel trekt in hun uitbuiting. En de werkers zouden in de naam van de werkgelegenheid de loonverlagingen, de verslechtering van hun werkomstandigheden moeten aanvaarden? Dit wordt steeds meer onaanvaardbaar, want het gevolg hiervan is een verschrikkelijke verslechtering van de uitbuiting.
Op alle momenten beschikbaar zijn, zonder de zekerheid een loon te krijgen waarmee je tot aan het einde van de maand kan leven, dit is al de toestand voor honderdduizenden tijdelijke krachten die nooit geen vast contract zullen krijgen. En dit helpt nochtans niet om het aantal werklozen te beperken.
De werkers, als ze niet willen belanden in werkomstandigheden zoals ze vandaag in arme landen bestaan, hebben geen andere keuze dan zich te verdedigen. Vroeger of later zal men moeten terugslaan in de sociale oorlog die het patronaat tegen ons leidt en zo deze patronale macht moeten betwisten!
Ontslagen moeten verboden worden! De bazen kunnen de wet gebruiken om werkers die piketten houden tot dwangsommen te laten veroordelen. De werkers kunnen geen enkele wet gebruiken om zich tegen de ontslagen te beschermen, zelfs in bedrijven zoals Caterpillar die miljarden euro aan de aandeelhouders uitdeelt, terwijl ze de werkers tot de werkloosheid veroordelen.
Het werk moet onder iedereen verdeeld worden, zonder loonverlies! Werk is er. Maar vandaag hebben diegenen die werken, het veel te druk, terwijl honderdduizenden geen job vinden. Alleen de kapitalisten trekken een voordeel aan deze absurde toestand: door te ontslaan en door overwerk te geven aan diegenen die overblijven, verhogen ze hun winsten. Maar ze hebben zich genoeg verrijkt! Hen opleggen van een deel van hun rijkdom afstand te doen om iedereen aan een baan en een loon te helpen zou het minste zijn!
Het handelsgeheim moet opgeheven worden en er moet een controle van de werkers op de boekhouding van de bedrijven komen! Waar gaat het geld naartoe? Wie verrijkt zich? Als hun bestaan op het spel staat, moeten de werkers de waarheid kennen. Vandaag kunnen de directies van de bedrijven hun rampzaligste plannen voorbereiden onder de dekking van het handelsgeheim. De voornaamste betrokkenen worden als laatste op de hoogte gebracht. De werkers moeten zich organiseren om alles wat ze weten openbaar te maken, van de directiesecretaressen die de dossiers typen tot aan de magazijniers die het heen en terug van de producten controleren!
En als de kapitalisten weigeren om zich aan het collectief belang te onderwerpen, zal men hen moeten onteigenen!
Deze dringende maatregelen zullen door geen enkele politieke partij opgelegd worden, door geen enkele syndicale onderhandeling. Ze zullen opgelegd worden door werkers als ze strijden, als ze vastbesloten worden hun bestaan te verdedigen met dezelfde vastbeslotenheid als de bazen die hun winsten verdedigen. Dit vooruitzicht moet gehoord worden onder de collega’s op het werk, en tegenover al diegenen die de onderwerping aan de wetten van dit absurde kapitalistische systeem preken. Dit is wat de bewuste werkers moeten doen om ertoe te bijdragen de krachtsverhouding te veranderen.