Deze staking in het hele land is een groot succes geweest, ook al is het moeilijk om te tellen, gezien geen algemene vergadering is gehouden om voor de staking allemaal samen te stemmen. De syndicale leidingen hadden ook geen andere betoging georganiseerd die het mogelijk zou hebben gemaakt talrijk te zijn en een extra elan te geven aan deze mobilisatie.
Nochtans hebben veel werkers sinds begin november, toen de vakbonden tot de betoging van 6/11 in Brussel hebben opgeroepen, en tijdens de wekelijkse stakingen in de Waalse en Vlaamse provincies en nu met deze grote staking in het hele land, hun diepe ontevredenheid kunnen laten zien, met hun weigering van de bezuinigingspolitiek, van de indexsprong en van het optrekken van de pensioenleeftijd.
Nogmaals hebben de werkers de demonstratie gedaan dat niets in het land kan draaien zonder hen en dat de werkers noodzakelijk zijn: men zou het zeer goed kunnen doen zonder de aandeelhouders, maar men kan niets zonder de werkers. Dit is de kracht van de werkers, als er hiervan bewust zijn en als ze zich bijgevolg organiseren. De aandeelhouders van de banken en van de grote kapitalistische groepen en veel kleine bazen geloven dat ze de werkers nog lang kunnen bedriegen en een onrechtvaardige maatschappij behouden waar de enen zich in de werkloosheid verdrinken terwijl de anderen zich kapot werken voor onvoldoende lonen en pensioenen.
De rijke aandeelhouders stapelen enorme winsten op maar ze hebben er nooit genoeg. Ze leggen het zo aan dat ze bijna geen belastingen betalen door Luxemburg of andere fiscale paradijzen te gebruiken, en België is er zelfs één voor de grote fortuinen. Ze veroorzaken een failliet van de economie, maar ze eisen dat de werkers ervoor opdraaien.
En wanneer de werkers protesteren, zich verdedigen, eisen wat hen toekomt, roepen ze dat ze de economie saboteren, gebruiken de wetten en de deurwaarden, de politie, om hun winsten en hun privé eigendom te beschermen.
En ze vinden grote partijen en regeringen aan hun kant.
Hoort men de socialistische partijen protesteren tegen de bedreigingen met dwangsommen of tegen de oproepen tot het beperken van het stakingsrecht? Helemaal niet. De socialistische ministers leiden dezelfde bezuinigingspolitiek in Wallonië. Men kan niets verwachten van deze partijen die de werkers de besparingen opleggen maar de verrijking van de parasiterende aandeelhouders bevorderen
De liberalen en de christenen? Ze zijn geweest en zijn nog steeds in alle regeringen, medeplichtig met de PS en SP.A om de bezuiniging op te leggen.
Een nieuwe partij, de N-VA, had doen geloven dat het voornaamste probleem over het opleggen van de autonomie van de gewesten ging en dat Vlaanderen zonder Wallonië zich beter zou stellen. Sommige werkers hebben hieraan geloofd, maar vandaag bereidt de N-VA zich eigenlijk voor om de werkers te doen betalen – Vlaamse werkers inbegrepen – om de rijke aandeelhouders en de banken, of ze nu Vlaams, Waals of van een andere nationaliteit zijn, nog meer te verrijken. Want de kapitalistische winst heeft geen nationaliteit, noch huidskleur, noch taal die door de werkers wordt gesproken… zolang ze maar winst opbrengen.
Nu staat men aan een kruising.
De werkers hebben getoond dat ze zich kunnen mobiliseren, het patronaat toont dat hij niet wil opgeven! Dan is er geen andere keuze dan de mobilisatie te versterken als men weigert dat de toekomst werkloosheid meebrengt, samen met lage lonen en nog lagere pensioenen, steeds verlaagde terugbetalingen van de sociale zekerheid, verslechterde openbare diensten…
Wat gaan de syndicale leidingen beslissen?
Geen enkele werker weet eigenlijk wat hun beslissingen zullen zijn, want de syndicale leidingen maken hun keuzes zonder erover te discussiëren met de werkers en ze houden zo de werkers tegen om een controle uit te oefenen op de toepassing van deze beslissingen. En zonder de eisen duidelijk te bepalen. De syndicale leidingen hebben hun eigen redenen om tegen de politiek van de federale regering gekant te zijn, gezien er ministers zijn die erover hebben gesproken hen het beheer van de werkloosheidskassen terug te trekken… Maar wat in eerste instantie de werkers interesseert is de afschaffing van de werkloosheid! En ook de verhoging van de lonen en van de pensioenen!
De werkers zijn een kracht, de mobilisatie van de jongste weken heeft het getoond. Maar om het patronaat en de regeringen terug te dringen zal het meer moeten dan alleen zijn woede laten zien. Hiervoor zal de mobilisatie niet meer enkel van de syndicale leidingen moeten afhangen.
Hiervoor moet men over onze eisen spreken, moet men in de bedrijven en in de wijken spreken over de nodige mobilisatie en over de middelen om die waar te maken. Zo kunnen de doeleinden van de komende strijd en middelen om die te voeren kloppen met wat de meer-derheid van het werkvolk wil.