De werkers van Lunch Garden betalen niet de prijs voor een faillissement, maar voor een herstructurering! En de officiële instanties, wetten en bedrijfsbestuurders proberen de werkelijkheid te verdoezelen om werkers te ontwapenen die zich willen verzetten tegen ontslagen en loonsverlagingen!
Lunch Garden lijdt niet onder de crisis, zoals de directie beweert. De realiteit is veel huiveringwekkender: die van een koel georkestreerde liquidatie door aandeelhouder Freshstream, een Brits investeringsfonds met een waarde van bijna anderhalf miljard euro. De realiteit is dat Lunch Garden niet genoeg winst maakte voor de speculanten van Freshstream! Dus Lunch Garden is failliet? Leugens!
Leugens ook wat de directie van Audi Brussel de werkers heeft verteld om de fabriek te sluiten en hen een schijntje schadevergoeding te betalen! Leugens ook over het vermeende faillissement van Van Hool, terwijl de familie met dezelfde naam nog steeds multimiljonair is! Leugens, nog steeds, dat de verkoop van de Delhaize-winkels iets anders was dan een herstructurering bedoeld om mensen te ontslaan en de lonen te drukken!
Leugens, leugens, leugens! De voorbeelden zijn eindeloos: Galapagos in Mechelen, Hexcel in Welkenraedt, Tupperware in Aalst… En altijd met hetzelfde doel: de woede van de arbeiders wegnemen door massaontslagen te doen lijken op een natuurlijke, onvermijdelijke ramp.
Maar ontslagen, banenverlies, loonsverlaging, fabriekssluitingen en bedrijfsherstructureringen zijn niet onvermijdelijk. Werkers moeten terugvechten! Het laatste rapport van Oxfam onthult dat ondanks de crisis de rijkdom van de 2.769 miljardairs van de wereld vorig jaar met 2.000 miljard dollar is toegenomen, drie keer sneller dan het jaar daarvoor! Geld voor lonen, voor banen, er is genoeg!
Het ene kan niet bestaan zonder het andere. De grote kapitalistische groepen handhaven en vergroten hun winsten ondanks de crisis omdat ze de lonen verlagen en de concurrentie tussen arbeiders vergroten. En zolang ze geen weerstand ondervinden, zullen ze dit offensief tegen de arbeidersklasse opvoeren.
Dit is precies wat er achter de schermen gebeurt bij de onderhandelingen voor de volgende regering. De documenten waarover de ‘Arizona’-partijen (MR, Les Engagés, N-VA, CD&V, Vooruit) onderhandelen, hebben de journalisten bereikt. De situatie is duidelijk: als goede dienaars van de financiële markten en het patronaat maken de politici van de toekomstige regering zich op om bezuinigingsmaatregelen op te leggen. Werkloosheidsuitkeringen zullen worden verlaagd en beperkt tot twee jaar, pensioenen zullen worden hervormd, lonen zullen worden bevroren zonder indexatie, de financiering van de gezondheidszorg zal worden gekort, enz. En om de schuld af te betalen, met behoud van giften aan bazen en verhoging van militaire budgetten, zijn tientallen miljarden aan besparingen gepland in de openbare diensten.
De problemen worden niet langer per bedrijf, per sector gesteld, maar moeten op het niveau van de samenleving als geheel worden gesteld. De situatie is zelfs zo dringend dat vandaag de dag alleen een strijd van de hele arbeidswereld krachtig genoeg zou zijn tegen het beleid van het patronaat, de financiële markten en de regering.
De syndicale leidingen weigeren zo’n uitgebreide strijd. Ze willen de kapitalisten niet in de problemen brengen. Bij Audi Vorst weigerden de syndicale leidingen om de werkers van Audi en de toeleveringsbedrijven in dezelfde strijd te verenigen. In feite hebben ze sinds de aankondiging van de sluiting geweigerd om ook maar iets te doen dat tot een mobilisatie van de arbeiders had kunnen leiden en hebben ze alleen maar onderhandelingen met de directie voorgesteld, zonder zelfs maar te proberen om een krachtsverhouding op te bouwen! Maar waarom zouden de bazen onderhandelen zonder krachtsverhouding?!
De versnipperingspolitiek van de strijd door de syndicale leidingen wordt overal bevestigd. Zo worden de mobilisaties van Franstalige leerkrachten georganiseerd op 27 en 28 januari, terwijl Vlaamse leerkrachten op 13 januari staken!
De versnipperingspolitiek, of het nu gevoerd wordt in het geval van het schrappen van banen of van toekomstige hervormingen van de regering, kan er alleen maar toe leiden dat arbeiders machteloos en gedemoraliseerd worden. We moeten bereid zijn om verder te gaan dan de grenzen van de vakbonden.
Het is zelfs de enige manier voor de arbeidersklasse om zichzelf te verdedigen. In alle bedrijven van alle sectoren is de wortel van de problemen hetzelfde: de vraag naar winst en winstgevendheid opgelegd door de kapitalistische klasse.
De arbeiders hebben geen andere keuze dan een krachtsverhouding op te bouwen dat hen in staat stelt zich te verzetten tegen bezuinigingsmaatregelen en het schrappen van banen, en uiteindelijk, wanneer ze sterk genoeg zijn, het kapitalisme zelf uit de weg te ruimen.