Met de aankondiging van het optrekken van de pensioenleeftijd tot 67 jaar en de nieuwe indexsprong heeft de nieuwe federale premier de toon aangegeven: zijn regering zal een vechtregering tegen de werkende mensen zijn.
De federale ministers van de N-VA die de verjaardag vieren van een oud nazi-militant en stichter van de extreemrechtse militie VMO, Bob Maes, of die zich onderscheiden met minachtende woorden tegen de geëmigreerde deel van de arbeidersklasse, dit zijn waarschuwingen. Deze regering is openlijk gekant tegen de werkers, en ze is vastbesloten om de politiek die het patronaat verwacht toe te passen, zonder enige aarzeling.
Ja, de werkende mensen moeten zich voorbereiden om zich te verdedigen. Maar dit is niet achter de oppositie van Laurette Onkelinx dat de werkers hun loon- en pensioenenniveau zullen kunnen redden, noch het niveau behouden van de gezondheidszorg en van het onderwijs voor hun kinderen.
De grote verontwaardigde woorden van deze oud-PS minister in het parlement zullen niet doen vergeten dat PS en SP.a sinds 26 jaar meegedaan hebben aan alle bezuinigingspolitiek, zowel op federaal als regionaal niveau, en dat ze op deze manier het terrein hebben voorbereid voor de aanvallen van de nieuwe regering.
Maar wat nog meer verachtelijk is, is dat deze zogenaamde socialistische oppositie hiermee suggereert dat de Vlaamse kiezers verantwoordelijk zouden zijn voor deze toestand.
Nee, deze regering en haar politiek zijn niet het resultaat van de wil van de kiezers uit Vlaanderen. Er zijn wel zeker werkers die misleid zijn door de demagoog De Wever die zo anders dan de andere politici leek te zijn. En er zijn werkers – in de twee delen van het land – die zich zwaar vergissen en denken hun banen en lonen te verdedigen door op politici te stemmen die de werkers verdelen tussen zij die hier geboren zijn en zij die elders geboren zijn.
Maar het patronaat vergist zich helemaal niet wanneer hij zich verheugt over de N-VA regering die hem in staat stelt voort te gaan “zonder compromis te sluiten”…
In de crisis die verergert, met de productie die stilstaat of achteruitgaat, om zijn winsten te behouden heeft het patronaat geen andere oplossing dan de banen en de lonen van de werkers te verminderen. Hij heeft het eerst gedaan via de “overleg”, dwz een schijnbare onderhandeling met de syndicale directies die dan de bittere pil aan de werkers doen slikken. Maar de aanvallen tegen de pensioenen en de lonen van de vorige regeringen lieten niet heel veel ruimte over voor de “overleg”. De huidige regering is van plan deze palavers over te slaan. En als men laat doen, zal ze dwangmaatregelen nemen om de werkers het lot te doen aanvaarden dat de kapitalistische klasse voor hen heeft bedacht: dat van uitgebuitene die verplicht is zich te verkopen tegen steeds lagere lonen.
De vakbonden, omdat ze zich bedreigd voelen in hun rol van onderhandelaars, roepen op tot de mobilisatie. De syndicale directies verheffen nu de stem, maar ze zijn niet echt van politiek veranderd. Dat kan men duidelijk zien in het feit dat ze geen kritiek geven over de Waalse regering die door de socialistische partij wordt geleid, terwijl die de bevolking doet opdraaien om het patronaat rijke subsidies te geven via het Marshall Plan onder andere…!
Maar men moet op deze oproep van de vakbonden antwoorden; men moet de syndicale directies niet kunnen laten zeggen dat ze achteruit moesten stappen omwille van het tekort aan mobilisatie van de werkers. Men moet van deze oproep profiteren om zich te mobiliseren. Maar het gaat er ook niet om zichzelf te bedriegen en denken het zou voldoen om deze regering te verjagen en die door een andere te vervangen die “soberheid” in plaats van “bezuiniging” zou zeggen. Het gaat er ook niet om zich te mobiliseren alleen om de “sociale overleg” te redden die altijd heeft gediend om de werkers te bedriegen. Het gaat erom de enige ding die we in deze maatschappij hebben, te redden: onze banen, onze lonen en onze pensioenen.
Een baan, een loon, een pensioen voor iedereen is ruim mogelijk met de rijkdom die we produceren. Maar vandaag wordt deze rijkdom in beslag genomen door de kapitalisten.
En ze redden hun winsten door ons tot de werkloosheid te veroordelen en door ons voor hun schulden te doen betalen. We zullen onze lonen, pensioenen en banen kunnen redden enkel door het werk onder allemaal te verdelen en door van hun winsten te nemen. Het is wij of zij, hun winsten of onze banen en lonen.
Hiervan moet men overtuigd raken en onze collega’s rond ons heen overtuigen. Bewust worden van onze eigen belangen als werkers en van onze kracht, ons in onze eigen klasse te organiseren, dit is wat ons zal wapenen voor de nodige toekomstige strijd.