In de wereld van de politici komt er langzamerhand een einde aan de kinderruzies over de eerste plaatsen op de verkiezingslijsten. De leiders van de socialistische partijen zijn overgeschakeld naar de pure verkiezingsbeloftes en halen allemaal wondermiddelen uit hun hoed: Magnette belooft een job voor alle jongeren die al 18 maanden zijn afgestudeerd. Johan Vande Lanotte belooft een loonsverhoging die om de twee jaar voor laag- en middeninkomens zou gelden. Deze wil hij financieren door de rijken te verplichten hun belastingen te betalen.
Dit is het droomdecor dat ze allemaal bouwen voor de kiezers die nog in de Kerstman zouden willen geloven.
Maar de partijen maken eigenlijk niet uit, want het programma van de toekomstige regering is al geschreven. Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank, heeft het vorige woensdag voorgesteld. En het is simpel: punt 1: nog meer bezuinigen. En punt 2: een verlaging van de lonen. Onder de dekmantel van de « neutrale » deskundige herhaalt hij net dezelfde hoofdlijnen als die van alle patronale organisaties.
En men weet al dat het dit programma is dat toegepast zal worden door de socialisten, christenen, humanisten, liberalen, groenen of nationalisten die in de regering zullen zitten. De verpakking zal misschien veranderen, maar in de verpakking blijft het programma: het is dat van het patronaat.
Ja, de kapitalisten kunnen op de regeringspartijen rekenen om hun programma toe te passen: de werkers doen opdraaien om de schuld van de kapitalisten terug te betalen, de uitbuiting inten-siveren om hun winsten te verhogen.
De werkers van hun kant kunnen niets beters verwachten, zolang ze zich het doel niet geven de winsten van de kapitalisten te beperken. Zowel de winsten van vandaag als diegenen die de laatste jaren opgestapeld waren door de grote fortuinen.
Er zal geen nieuwe baan komen zonder van de winsten te nemen om het werk onder iedereen te verdelen met het behouden van de lonen, met, als het nodig is, een verbod op ontslagen op straffe van vordering!
Zonder de kapitalisten te verplichten hun win-sten te verminderen om de lonen te verhogen, zullen de lonen onvermijdelijk dalen.
En zonder de kapitalisten te dwingen hun schuld zelf terug te betalen door van hun fortuinen te nemen, zal de bezuinigingspolitiek blijven duren, samen met het schrappen van banen in de openbare diensten, de ontslagen in de gemeenten, de ondergang van het onderwijs en van de gezondheidszorg, …
Stemmen op dat allemaal zal niet voldoen. Het zijn niet de verkozenen in het parlement, ook al ze de wil zouden hebben, die de kapitalisten zouden kunnen verplichten hun winsten te beperken om slechts één van deze noodmaatregelen tegen de werkloosheid en de ellende te ne-men. De enige kracht die de kapitalisten kan dwingen minstens een klein deel van hun win-sten op te offeren, is de klasse van de werkers als ze gemobiliseerd en vastbesloten zijn hun belangen te verdedigen.
Deze strijd zal men misschien niet voor 25 mei zien. Temeer omdat de werkers niet op de syndicale leidingen kunnen rekenen om tegenover de politiek van het patronaat een echt programma te stellen voor de verdediging van de werkers. Want de syndicale leidingen behoren tot dezelfde wereld als de politici die ten dienste staan van het patronaat, of ertoe willen behoren, wat duidelijk voorkomt nu men ziet dat plaatsen voor hen worden voorbehouden op de verkiezingslijsten van de regeringspartijen. Deze syndicale apparaten kunnen enkel de strijd afremmen wanneer de werkers verder zullen willen gaan, zoals ze het hebben gedaan tijdens de sta-king van 60-61 en in alle belangrijke bewegingen sindsdien.
Ja, het patronaat en de regeringen hebben veel troeven en kunnen veel personeel betalen, in de ministeries, in de gangen van de macht, in de media en tot in de syndicale organisaties, om de werkers te bedriegen en te ontwapenen.
Maar de woede zal uiteindelijk uitbarsten. En daarom zal het nodig zijn dat er in de strijd van morgen werkers komen die hun eigen directie geven aan de strijd, die verkozen en op alle momenten herroepbaar zijn, zonder geen enkel voorecht, en enkel afhankelijk van de werkers in strijd.
Tegenover bewuste werkers die enkel op zichzelf rekenen en zich democratisch organiseren, zullen het patronaat en zijn verdedigers machteloos worden.