Vorige zaterdag was de titel de Franstalige krant Le Soir dat er toch geen sociaal vuur was geweest. De burgerij moet er zich niet te snel over verheugen!
Als er een mislukking is geweest, komt die van de kant van de bureaucratische leidingen van de vakbonden die één dag tot de staking “tot de finish” oproepen om de dag nadien die uit te verkopen tegen een schamel akkoord.
Maar de werkers die zich gemobiliseerd hebben, hebben alle redenen om er trots op te zijn. En zeker zij die gestaakt hebben ondanks de bedreigingen en de media die van hen kwaadspreken.
Sommige gebruikers waren echt boos op de stakers van de NMBS? Ja zeker. Maar de steun waarvan de stakers hebben genoten was groter dan wat de media hebben willen doen geloven door de meningen die ze in de uitzendingen willen tonen, goed te kiezen. Veel werkers keurden de staking goed. Zij die met de trein naar hun werk gaan zijn onrustig over de voorziene besparingen die het openbaar vervoer nog meer in de war zullen sturen. En op een grotere schaal hebben veel werkers zich geïdentificeerd met de actie van de spoormannen, van de cipiers of van de vuilnismannen, omdat ze zich verdedigen tegen aanvallen die alle werkers kennen, hoe dan ook de sector waarin ze werken. Niet alleen de spoormannen of de cipiers zien dat de jacht op winst en de besparingen om een handvol mensen te verrijken, ons te pletter rijden. Dit gaat zo ver dat zelfs de magistraten overwegen om de staking te gebruiken! Het feit dat ze zo lang hebben gehouden, ondanks de druk van de regering, van de media en ondanks de verraad van de syndicale leidingen, zet aan tot respect et fierheid.
De stakingen hebben aan iedereen herinnerd dat niets kan draaien zonder de werkers. Zonder hen zijn er geen treinen die rijden, wordt de post niet uitgedeeld, bezwijken de steden onder de vuilnis, stijgen de vliegtuigen niet op en klagen de bazen luidkeels over de verloren winsten! Waarom zouden het de werkers zijn die opofferingen moeten doen en niet de kapitalistische klasse die als parasiet leeft op de hele maatschappij. Een dun laagje kapitalisten die niet alleen niets creëren, maar de rijkdom die door de werkers wordt gemaakt verduisteren.
De mobilisatie was nog niet sterk en vastbesloten genoeg om de regering en het patronaat terug te dringen. Maar de onrust en de woede tegen de onrechtvaardigheid die elke werker individueel aanvoelt, zijn begonnen op straat collectief geuit te worden. En ondanks de kwader trouw van de media zijn ze het thema van veel gesprekken geworden. Zelfs diegenen die niet staakten en die zich niet hadden verplaatsten voor de betogingen zijn hierdoor aangemoedigd om met vrienden of familie te bespreken wat niet goed gaat. Niet meer zwijgen is al een grote stap!
Ja, de collectieve strijd is de goede weg en het is de enige waarvan de werkers iets kunnen verwachten.
Het ABVV roept tot de algemene staking op 24 juni op. Men moet actie voeren om zoveel werkers mogelijk deze dag actief te krijgen. Maar men moet het doen zonder illusie te koesteren. Een vingerknip van de syndicale leidingen die zo vaak de belangen van de werkers hebben verraad, gaat niet volstaan om de werkende mensen hun zelfvertrouwen en strijdlust zomaar terug te geven.
Maar voor al diegenen die overtuigd zijn dat het alleen door de strijd dat de werkers respect kunnen afdwingen, is de voorbereiding van de staking en de staking zelf de gelegenheid om banden te creëren of te versterken en in hun kringen te discussiëren.
Ver van ontmoedigend telt dit voor de toekomstige strijd. Want deze stakingsdag van 24 juni zal niet de laatste zijn. Dat de syndicale leidingen ertoe oproepen of niet, zullen de werkers geen andere keuze hebben dan zich collectief te verdedigen. De regering bereidt zich al voor om in juli een nieuw besparingsplan van 8 miljard euro te beslissen die extra zullen komen bovenop diegenen die al beslist zijn en die onverdraaglijk zijn. En in alle bedrijven dringt de crisis het patronaat ertoe om steeds meer en steeds harder te eisen van de werkers.
De arbeidersklasse zal zich niet eeuwig laten doen. De echte stakingen moeten nog komen. En hoe meer we vanaf nu op onze eigen krachten rekenen om ons te organiseren, hoe minder we afhankelijk zullen zijn van de syndicale leidingen, en hoe meer kans we zullen hebben te winnen.