Sinds 18 juni staken de cipiers. Onder druk van de laatste staking in 2016 had de regering de overbevolking in de gevangenissen een beetje verminderd door de uitstappen en de verlofdagen makkelijker toe te laten, wat dan zowel de toestand van de gevangenen als die van de cipiers had verzacht. Maar sinds de schietpartij in Luik heeft de minister niets beters gevonden dan die af te schaffen! Niets is dus veranderd: de werkoverlast vermindert niet, duizenden verlofdagen kunnen niet genomen worden, een deprimerende werkomgeving en daarbovenop de vorderingen voor de minimum dienst om alle staking te verzwakken. En de minister durft nog het recht van de gevangenen op menselijke behandeling op te roepen!
Men kan maar solidair zijn met de cipiers die strijden om hun arbeidsomstandigheden te verbeteren. En van uit de werkers uit de openbare sector en uit de privé zijn er veel die in de getuigenissen van de stakers hun eigen arbeidsomstandigheden herkennen.
Ja, we staan allemaal tegenover dezelfde patronale en regeringsbeslissingen, tegenover dezelfde politiek die als doel heeft ons steeds meer uit te persen. En het lijkt gewoon vanzelfsprekend voor veel werkers dat we ooit allemaal samen zouden moeten beginnen. Dat er tijd wordt om van een categoriële strijd, bedrijf per bedrijf, over te schakelen naar een collectieve strijd die de hele kracht van de arbeidersklasse zou gebruiken. De kracht die in alle arbeiders zit, de kracht van zij die de hele economie laten draaien: fabrieksarbeiders, leerkrachten, spoormannen, gezondheidspersoneel, bedienden, ambtenaren, tijdelijke krachten, vaste contracten…
Maar dan zullen de werkers zich er niet toe beperken om alleen menselijkere omstandigheden te eisen voor de gevangenissen. Want de gevangenis is alleen nuttig voor de klasse van de rijken. Dit is een repressiemiddel tegen de armen en de uitgebuitenen.
Onder de gevangenen zijn er veel die inderdaad misdaden hebben gepleegd tegen andere armen zoals zichzelf, tegen werkers die het nauwelijks beter hebben dan zichzelf. Maar hoeveel jongeren uit arbeidersgezinnen vallen in de misdaad door gebrek aan andere vooruitzichten? En hoeveel worden dan in echte misdadigers veranderd door de gevangenis zelf? Al diegenen die de wereld van de gevangenis kennen, weten dat mensen vaak slechter en nog minder geïntegreerd terugkomen in de maatschappij.
En men moet wel vaststellen dat er van rijkelui en machtige mensen niet veel valt te zien in de gevangenis. De rijken mogen duizenden werkers van hun loon ontdoen omdat dit meer opbrengt voor de aandeelhouders. Ze mogen volledige gebieden verwoesten door vervuiling of werkloosheid. Kortom, ze mogen totaal ongehinderd ernstige schade toebrengen aan de collectieve belangen.
Vakbondsmannen aan de andere kant die een stakingspiket op een weg van de Antwerpse haven omdat ze de pensioenhervorming weigeren, die mensen in de ellende achterlaat na een leven van hard werk, zij riskeren vandaag een veroordeling en zelfs de gevangenis! De werkers die, door hun werk te verdedigen, een ruit hebben gebroken, kunnen veroordeeld worden, maar bazen die Caterpillar, ArcelorMittal, Boël, Opel, Ford… hebben kapotgemaakt, zij riskeren gewoon niets.
De massale werkloosheid waarvan ze verantwoordelijk zijn en die zoveel jongeren uitzichtloos laten, is een beslissende factor in het vullen van de gevangenissen. In 1980 waren er 5 176 gevangenen. Vandaag telt men meer dan 12 000. Hoeveel cipiers trouwens hebben dat werk gekozen omdat ze niets anders vonden, of omdat hun vorige job geschrapt is? Maar weinigen hebben als kind gedroomd om 8 uren per dag in de gevangenis opgesloten te worden…
Men ziet het overal: met de economische crisis die verergert wordt er prikkeldraad overal gezet. Prikkeldraad langs de grenzen, rond de gevangenissen en de steeds onmenselijkere kampen. De regering, die altijd goed voor de kapitalisten zorgt, sluiten er kinderen op omdat ze de correcte nationaliteit niet hebben! Hier in België wordt vandaag een centrum gebouwd om kinderen met hun gezinnen op te sluiten om hen dan uit te wijzen.
En deze regeringen minachten evenzeer het lot van de cipiers die ze belasten met het bewaken van diegenen die hun lot als uitgebuitenen of als uitgeslotenen niet verdragen.
De werkers kunnen de mensheid iets beters voorstellen dan deze barbarij van het kapitalisme. Samen hebben ze de kracht om de macht af te nemen van de kapitalistische klasse en de onvoorstelbare middelen van onze tijden ten dienste te stellen van de mensheid. En de dag wanneer de angst voor de toekomst met de uitbuiting zal verdwenen zijn en wanneer alle kinderen naar school zullen gaan met hun buik vol, wie zal dan nog gevangenissen nodig hebben?