Woensdag 23 oktober hebben 4000 politiemannen in Brussel betoogd om « meer respect » te vragen en meer repressiemaatregelen tegen « onbeleefd ge-drag » tegenover zich. Veel politiemannen leven in-derdaad moeilijk met de rol die de overheid hen doet spelen, tegen de criminaliteit die met de crisis groter wordt, tegen de werkers die zich tegen de sluiting van hun bedrijf verzetten…
Nochtans, hoewel de betogende politiemannen met de vakbondskleuren waren aangekleed, was het geen gewone betoging van loontrekkenden, maar de betoging van een repressiekorps van de Staat dat meer macht eist.
Wat de demagogen van rechts en extreemrechts goed hebben begrepen, zij die met talrijk in de beto-ging mee hebben gestapt. Zo waren er Modrikamen en de oud-weerman van RTL Trullemans die de aan-dacht op zich had getrokken voor zijn racisme. En de burgemeester van Antwerpen Bart De Wever die meebetoogde naast «zijn » politiemannen van Hout-halen-Helchteren waar er gewonden zijn geweest aan de kant van de politie na rellen als gevolg van een tussenkomst van de politie. Er waren ook de leiders en militanten van het Vlaams Belang met borden met « veiligheid door en voor de politie ».
Deze partijen en politici – van wie de racistische ideeën trouwens goed aanwezig zijn in de politie en al slachtoffers hebben gemaakt – verdedigen de hardste versie van de patronale politiek.
Want de repressie die ze aanbevelen door krokodillentranen te huilen over dode politiemannen gaat alleen in een richting. Het zijn nooit de rijken die de repressie van de politie moeten meemaken. Het zijn niet de ontslagers die met de politie hebben te maken, maar gewoon jongeren die zonder enig toekomstperspectief zitten, of ze nu uit migrantenafkomst zijn of niet. Het zijn niet de kapitalisten die zich met het maken van wapens verrijken, maar wel de Afghaanse vluchtelingen die de Staat terug wil sturen naar en land waar België aan een onrechtvaardige oorlog deelneemt.
Het is een repressie die vooral de werkers viseert, zij die zich niet willen laten ontslaan zonder zich te verdedigen. Laten we even denken aan deze vak-bondsmilitanten die als schooiers door de TV-zenders en voor rechtbanken werden geslepen volgens een wetsartikel dat uit de 19de eeuw dateert, een tijd wanneer de arbeiders zelfs geen stemrecht hadden. Of aan deze jonge arbeider die een oog heeft verloren door in Straatsburg te betogen tegen Mittal die hem tot de werkloosheid veroordeelt!
Een betogende politieman die slachtoffer was ge-weest van messteken legde zijn opstand uit door te zeggen dat zijn collega, die op de aanvaller had ge-schoten en hem had gedood, vandaag voor een recht-bank stond om zich te rechtvaardigen. Maar gelukkig moeten ook de politiemannen voor een rechtbank komen als ze iemand doden! Wat zou nog moeten? Een recht op doden voor zij dat uniform en wapen dragen? Maar zo’n recht zou dan ook gelden voor de politiemannen die een werker levenslang gehandicapt hebben gemaakt!
De maatschappij zou ervan zeker niet minder ge-welddadig worden, integendeel!
Want de eerste bron van geweld is de klassenoor-log die de kapitalistische klasse tegen alle werkers voert. De rijke kapitalisten die de maatschappij leiden vormen een piepkleine minderheid. Zo houdt hun macht in tijden van crisis alleen door de repressie, dankzij een sterke politie, tegenover honderden duizenden werkloze werkers en jongeren.
Er zal geen « veiligheid » zijn zolang de werkers van hun baan en loon zomaar kunnen beroofd wor-den, door de beslissing van een patroon. Zolang men de kapitalisten naar hun zin laat doen, zullen ze de maatschappij met het geweld van hun systeem door-drenken. Een systeem dat de meerderheid van de mensen tot de ellende veroordeelt om een handvol rijken te verrijken.
Tegenover deze kapitalistische klasse die niets anders heeft om voor te stellen dan de werkloosheid, de uitbuiting en de repressie die hiermee gepaard gaat, is het broodnodig dat de werkers hun eigen basisbelangen laten horen, en in eerste instantie het enige dat ze in deze maatschappij bezitten: hun baan en loon! Er moet een einde gemaakt worden aan de werkloosheid die de maatschappij dodelijk aantast. Wat eerst moet komen is een verbod op ontslagen! Het werk moet onder iedereen verdeeld worden, zonder loonverlies, en mensen moeten opnieuw in dienst worden genomen in de openbare diensten. In plaats van de werkers te doen betalen zal men van de winsten moeten nemen!
Dit is de keuze die de werkers voor zich krijgen: de kapitalistische klasse te laten doen en zo de maat-schappij naar beneden te trekken, in de werkloosheid, het geweld en de reactionaire en repressieve sfeer die hiermee gepaard gaat; of zich voorbereiden de kracht van miljoenen werkers samen te brengen, wat de eni-ge manier is om de kapitalisten terug te dringen.