Tijdens zijn toespraak voor de algemene vergadering van de V.N. heeft Michel de rol proberen te spelen van de apostel van vrede en liefde tussen de volkeren en heeft zelfs Gandhi geciteerd.
Maar de geweldloosheid van Gandhi heeft het Britse imperium niet tegengehouden miljoenen Indiërs te verhongeren en te vermoorden. Op dezelfde wijze houdt dat mondelinge pacifisme België helemaal niet tegen om haar militaire budget te verhogen, zoals zijn Amerikaanse bondgenoot het vraagt. En de 34 nieuwe jachtvliegtuigen die België koopt zijn bedoeld om mee te doen aan de bombardementen die door de regering van de Verenigde Staten worden beslist.
Na Bin Laden, na Irak en zijn “massavernietigingswapens”, na de IS is het nu de beurt aan Kim Jong-un en zijn kernproeven, om de rol te krijgen van de boze man die de mensheid bedreigt.
Natuurlijk heeft deze Noord-Koreaans dictatuur niets aantrekkelijks – en ook niets te doen met communisme – maar dictators zijn overal en de Belgische en Amerikaanse regeringen werken samen met veel van hen. De echte bedreiging ligt niet waar ze ons willen doen geloven.
De Noord-Koreaanse dictatuur is het rechtstreeks gevolg van het embargo dat de regering van de V.S. al sinds 1953 aan dit land oplegt. Wanneer Trump Kim Jong-un beschuldigt zijn volk te verhongeren bereikt het cynisme toppen. En wat de nucleaire bedreiging betreft, is het enige leger tot nu toe dat gebruikt heeft gemaakt van kernwapens dat van de Verenigde Staten.
Voor Kim Jong-un zijn de kernproeven veel meer een ruilmiddel in de onderhandelingen met de V.S. dan een voorbereiding op een offensief. In een aanval tegen één van zijn buurlanden of tegen de V.S., zou de Noord-Koreaanse dictatuur alles verliezen.
De oorlog staat momenteel niet aan de agenda en achter de grote oorlogswoorden die in de media worden geuit, blijven de diplomatieke betrekkingen in het donker te spelen. Maar door grote oorlogswoorden te gebruiken tegen Noord-Korea willen de leiders van de V.S. druk indirect te oefenen op hun bondgenoten in de streek. Het gaat om het behouden van de Amerikaanse militaire bases in Japan of nog over het bouwen van een antiraketschild in Zuid-Korea waarvoor de bevolking van het land zou moeten betalen. Het gaat er ook om druk op China te oefenen die vandaag de controle opeist op een deel van de zee en zeeroutes die tot nu toe onder controle van Japan staan. In één woord gaat het erom de overheersing van de Verenigde Staten in de streek te behouden. Het gaat er ook om de Amerikaanse verschrikkelijk grote militaire budgetten, die cadeaus aan de wapenindustrie zijn, te rechtvaardigen bij de Amerikaanse bevolking.
En zo gaat het eigenlijk: de oorlogswoorden van Trump stellen Kim Jong-un in staat de Noord-Koreanen onder de dictatuur te houden met het voorwendsel van buitenlandse bedreigingen, terwijl de provocaties van Kim Jong-un het spel van het Amerikaanse imperialisme voeden. En daar ligt de echte bedreiging.
Ja, de spanningen nemen toe. Ze nemen toe in de context van de economische crisis die verergert en de rivaliteit verscherpt tussen de grote kapitalistische groepen. Zo is Zuid-Korea een bondgenoot van de V.S. en men hoort nooit geen kritiek over het heel repressieve militaire bewind, maar tegelijkertijd is een Koreaanse groep als Samsung ook een concurrent van de Amerikaanse groep Apple. En natuurlijk is China een enorm grote atelier van goedkope arbeidskrachten voor alle Westerse grote bedrijven, maar tegelijkertijd trachten de Amerikaanse en Europese regeringen de expansionistische ambities van China af te remmen.
Het kapitalistische systeem, waar een minderheid miljardairs aan het hoofd van grote bedrijven en
banken zitten en hun overheersing aan de hele wereld opleggen, kan alleen via de kracht van de wapens voortduren.
In deze absurde economie die op concurrentie en winstjacht koste wat kost berust, kan handelsoorlog op elk moment veranderen in een werkelijke oorlog. Dat systeem heeft al tot twee wereldoorlogen geleid. De laatste, die een gevolg was van de grote crisis van 1929, is met de kernbommen op Hiroshima en Nagasaki beëindigd.
In de toekomstige verergering van de kapitalistische crisis veranderen de vredeapostels à la Charles Michel in luitenants van de imperialistische oorlog.
De mensheid zal vrede alleen kunnen kennen als men het kapitalisme weg krijgt, want “kapitalisme draagt de oorlog in zich zoals donkere wolken het onweer in zich dragen” zoals stelde de Franse socialist Jean Jaurès die net voor de eerste wereldoorlog werd vermoord.