Half augustus startte de directie van Audi Vorst de Renault-procedure nadat ze had aangekondigd de fabriek te willen sluiten en duizenden werkers te willen ontslaan. Op dinsdag 4 september bevestigde de directie tijdens een vergadering met de vakbonden dat er geen nieuwe modellen van de vestiging werden verwacht. Dit was geen verrassing, maar het bevestigde wel haar voornemen om de fabriek te sluiten.
De dag na de aankondiging probeerde de directie de arbeiders de productie te doen hervatten. Om 6 uur ’s ochtends arriveerden de plaatwerkers van de ochtendploeg in de fabriek, maar op initiatief van de vakbondsdélégués besloten ze niet weer aan het werk te gaan. Bij hun vertrek waren ze er trots op dat ze weerstand hadden geboden aan de absurde eis van de directie om de productie te hervatten nadat hen was verteld dat de fabriek zou sluiten!
De directie had een gefaseerd herstel gepland. Woensdag plaatwerk, donderdag schilderen en vrijdag assemblage. Na de plaatwerkers keerde geen van de ploegen terug naar het werk.
Op vrijdag 6 september, met de terugkeer van de assemblagewerkers, was het de eerste keer dat iedereen zich in de fabriek had verzameld sinds de aankondiging van de sluiting. De directie voelde zich er niet prettig bij om zoveel arbeiders bij elkaar te zien zonder dat ze volledig werden opgeslorpt door de productie… Dus kondigde de directie de arbeiders aan dat ze onmiddellijk mochten vertrekken, met behoud van loon. Enkelen bleven tot het einde, maar omdat ze niets anders in het vooruitzicht hadden dan op hun werkplek rond te hangen en op hun horloge te kijken, gaven velen er de voorkeur aan om naar huis te gaan. Onder de collega’s verliepen de gesprekken echter goed en het was goed om eindelijk samen te zijn om de situatie te bespreken.
Om 19.00 uur op zondag 8 september kondigde de directie haar tegenaanval aan. Geconfronteerd met de weigering om te produceren, maar ook als reactie op de actie van de delegaties die de sleutels van 200 geproduceerde auto’s hadden “in beslag genomen”, besloot de directie om de fabriek tot nader order te sluiten en de lonen niet uit te betalen. Het werd een lock-out.
Geconfronteerd met deze provocatie reageerden meer dan honderd arbeiders diezelfde avond nog door naar de poort van de fabriek te gaan en een bezetting te beginnen. De volgende ochtend verzamelden meer dan 200 arbeiders zich buiten de fabriek.
Velen vonden het hoog tijd om actie te ondernemen. Maar wat nu? De vakbondsdelegaties zijn gierig met informatie. Ze vertellen de media dat “Audi de oorlog verklaart aan de werkers”, maar ze kondigen geen strijdplan aan! Ze hebben geen plan, omdat ze weigeren de arbeiders te mobiliseren om een machtsverhouding te creëren tegen de aandeelhouders van VW-Audi.
Tot nu toe zijn er nog geen duidelijke eisen geformuleerd. Maar eisen, net als ideeën voor acties, dat heeft iedereen zijn hoofd vol! Maar de enige manier om ze vorm te geven, en om de eenheid op te bouwen waarvan iedereen weet dat ze essentieel is, zou zijn om ze te bespreken met iedereen die zich niet wil laten doen, om ruzie te maken misschien, maar om samen te beslissen over eisen en acties! En dat kan voor de fabriek tijdens de bezetting, maar ook binnen de fabriek, zelfs als het werk hervat wordt!
Maar de vakbondsleiders willen deze discussie niet omdat ze bang zijn de controle te verliezen. Om dit te voorkomen zeiden ze dat het niet het juiste moment was omdat “we nog steeds in fase 1 van de Renault-wet zitten”. Maar de directie wil niet wachten! En met de lock-out nemen ze ook niet de moeite om zich aan de wet te houden!
Als je dat weigert, veroordeel je jezelf tot machteloosheid. Het is ook zelfmoord voor de vakbonden, want met elke dag die voorbijgaat laten de bazen zien dat de tijd dat ze de moeite namen om tot een akkoord te komen met de vakbonden echt voorbij is.
Tenzij de werkers zelf beslissen om gecoördineerde actie te voeren, zullen alle acties, van het innemen van de sleutels tot het aansteken van een brand voor de fabriek, louter schijn blijven zonder kracht, en de directie weet dat!
Tot nu toe is de demonstratie van de 16e het enige vooruitzicht dat de vakbondsleiders ons bieden. We moeten daar in groten getale aanwezig zijn en van die gelegenheid gebruik maken om ons te laten horen door de miljoenen werkers die volgen wat er bij Audi Brussels gebeurt!
De vakbondsslogans “voor herindustrialisering” liepen op niets uit, vooral omdat VW sluitingen in Duitsland aankondigde. Maar dat weerhoudt de werkers van Vorst er niet van om zich tot alle uitgebuitenen te richten met borden en slogans die de uitbuiting aanklagen die overal plaatsvindt: te lage lonen, te hoge werkdruk, het feit van behandeld worden als nummers…
Zo zal deze demonstratie iets anders zijn dan slechts een begrafenis zonder toekomst, zoals het geval was bij de sluitingen en herstructureringen van VW in 2006 en Caterpillar in 2016… Integendeel, laat het het begin zijn van een brede strijd om de kapitalisten te laten betalen voor de gevolgen van hun crisis!
De werkers uit de toeleveringsbedrijven wijzen de weg
Sinds maandag 26 augustus kampeert een groep werkers van de toeleveranciersbedrijven en uitzendkrachten aan de poort van de Audi-fabriek.
Voorlopig krijgen de werkers van Audi hun loon uitbetaald, maar de toeleveranciers krijgen werkloosheid wegens “overmacht”, wat dan te laat wordt betaald.
Zodra de jaarlijkse vakantie voorbij was, kwamen ze in ernstige problemen, midden in de eerste schooldagen.
Jarenlang hebben ze gezweet bij de productie van auto’s. Zonder hun werk kunnen de auto’s niet gemaakt worden. In werkelijkheid zijn de toeleveringsbedrijven niets meer dan werkplaatsen van het bedrijf. En toch liggen hun lonen 30% lager dan bij Audi.
Je baan verliezen, je toch al ontoereikende loon verliezen, is een ramp, ongeacht de vorm van het arbeidscontract! De arbeiders zijn dus vastbesloten om hun stem te laten horen!
In slechts twee weken is de “camping” georganiseerd. Het aantal tenten is toegenomen en er zijn stoelen, een tafel en tuintenten gekomen. Overdag komen buren uit de buurt langs om croissants, koffie en drankjes te brengen. s ‘Avonds is er een pot met geld voor de barbecue.
Ze slaagden erin om uit de onzichtbaarheid te komen. Journalisten kwamen en gingen, en zelfs de fabrieksdirecteur kwam hen croissants brengen om hen wat hypocriete vleierij aan te bieden en te proberen hen ervan te overtuigen naar elders te verhuizen. De vakbondsafgevaardigden, die van meet af aan niet positief stonden tegenover de “camping 201”, doken uiteindelijk op vrijdag 6 september op… om interviews te geven voor de tenten. Gemobiliseerde arbeiders zijn inderdaad een mooi beeld!
Er passeren ook een paar Audi werkers. Op dit moment zijn het er maar een paar. De vechtlust is er nog niet. Maar het besef dat we allemaal samen moeten zijn, is er wel. En in feite is de “camping du 201” vooral een ontmoetingsplaats voor iedereen die zich wil organiseren om zichzelf de middelen te geven om in actie te komen, en niet te wachten tot ze hulpeloos moeten toezien hoe er niets uit de onderhandelingen komt.
Ja, de strijd zal lang en hard zijn. De directie van Audi probeert de mensen weer aan het werk te krijgen. De eerste campingcollega heeft zijn C4 ontvangen. De directie dreigt met juridische stappen tegen de vakbonden, die de sleutels van 200 reeds geproduceerde voertuigen opzij hebben gelegd.
Maar op de ‘camping van 201’ staat niemand er alleen voor in moeilijke tijden en kunnen we samen nadenken en beslissen over de volgende stappen.