Na de ineenstorting van de Silicon Valley Bank in de VS op 10 maart, het grootste bankfaillissement sinds 2008, haastten centrale bankiers zich te verklaren dat “alles onder controle” was. De Fed opende een nieuw noodfinancieringsfonds en de banken leenden er minstens 164 miljard dollar uit. In Europa kondigden de centrale bankiers snel aan dat er geen besmettingsgevaar was!
Enkele dagen later stond de Credit Suisse, één van de dertig grootste banken ter wereld, op de rand van het faillissement. Ook de Zwitserse centrale bank besloot de kranen open te zetten: binnen enkele uren werd meer dan 50 miljard euro beschikbaar gesteld aan de Credit Suisse, daarna 200 miljard… voordat het werd overgenomen door UBS, de grootste bank van het land. De bank is “gered”, de miljarden van de kapitalisten zijn gered, maar niet de 10.000 werkers die dubbel staan en die de banken hebben gepland te ontslaan…
Op 24 maart daalden de aandelen van Duitslands grootste bank Deutsche Bank, wat de dreiging van een internationale financiële crisis opnieuw deed oplaaien. Politieke leiders hebben opnieuw herhaald dat zij zich geen zorgen maken, in een poging de paniek in te dammen. In werkelijkheid kunnen ze helemaal geen voorspellingen doen. Al jaren volgen financiële krach en crises elkaar op en zakt de kapitalistische economie verder weg in chaos. Elke keer reageren de regeringen door de kapitalisten te overspoelen met liquiditeit, door geld bij te drukken en de overheidstekorten te vergroten. En de kapitalisten laten de werkers de prijs betalen van hun vlucht naar voren!
En de werkers betalen een dubbele prijs. Enerzijds wordt al dit gratis geleende geld door banken en financiers gebruikt om aandelen te kopen in de hoop ze tegen een hogere prijs te verkopen en zo gemakkelijke winsten te genereren. Met het uitbreken van de oorlog in Oekraïne wedden speculanten op de stijging van de gasprijzen en kochten en verkochten ze de ladingen zodanig dat de energieprijzen en vervolgens alle andere prijzen de pan uitrezen… Hierdoor is de armoede in de hele wereld toegenomen, waardoor een groot deel van de huishoudens in de werkende klasse in een onhoudbare situatie terecht zijn gekomen waarin zij moeten kiezen tussen verwarming en eten.
Aan de andere kant oefenen de kapitalisten druk uit op hun Staten om de werkers te laten betalen voor het geld dat is uitgegeven aan reddingsoperaties voor banken, subsidies voor bedrijven of wapens voor de oorlog in Oekraïne! Regeringen haasten zich dan om alle maatregelen op te leggen die nodig zijn om de werkers verder uit te knijpen. Alles is toegestaan: de gemeentelijke crèche waar één kinderverzorgster het werk van drie collega’s moet doen omdat “er niet genoeg financiering is” tot Macron die de verhoging van de pensioenleeftijd van 62 naar 64 jaar afdwong omdat “de pensioenen te duur zijn met een vergrijzende bevolking”.
Maar deze leugens werken steeds minder en de situatie wordt steeds slechter, waardoor opstanden steeds meer onvermijdelijk worden.
In Frankrijk zijn er sinds 19 januari bijna wekelijks massale demonstraties geweest, die in sommige sectoren gepaard gingen met stakingen. Dat de demonstraties zo massaal waren, komt omdat de maat vol is. Hij is vol voor de ouderen, die gebroken zijn door het werk en aan wie een verlaagd pensioen is beloofd, of voor degenen die nooit een pensioen zullen hebben, aangezien een groot aantal werkers in Frankrijk voor hun pensioen overlijdt! De maat is ook vol voor alle arbeidersgezinnen die geconfronteerd worden met de explosie van voedsel- en energieprijzen en voor hen die zien dat alles erger wordt, met name de economische oorlog die doet vrezen dat de huidige oorlogen zullen uitmonden in een derde wereldoorlog. Iedereen is het beu.
Ondanks de repressie door de politie, de aanhoudingen en de het fouilleren in ondergoed gaan de mobilisaties tegen de verlenging van de pensioenleeftijd door. In deze strijd die al twee maanden duurt, meten de werkende mensen wat de kracht van aantallen kan zijn. Want als sommige rechtse parlementsleden niet voor de wet hebben gestemd en Macron de 49,3 heeft moeten gebruiken (zonder stemming van de kamerleden), is dat de druk van de stakingen hen heeft doen nadenken over hun volgende verkiezingen!
De kracht van aantallen kan de politieke wereld beïnvloeden, maar het is alleen als de staking wijdverspreid wordt en zich uitbreidt tot grote privé bedrijven, dat de machtsverhoudingen werkelijk kunnen worden omgekeerd en de wet teruggedrongen.