Op donderdag 13 februari verzamelden zich tussen de 60.000 en 100.000 demonstranten, werkers uit de publieke en privé sector, jong en oud, uit het hele land in de straten van Brussel om de aanvallen van de regering aan te klagen. Voor sommigen was het de eerste keer dat ze betoogden. Deze mobilisatie getuigt van het diepe ongenoegen van de arbeiders en zou het begin kunnen zijn van een bredere strijd.
Maar in plaats van voort te bouwen op deze mobilisatie om een bredere beweging aan te moedigen, kondigen de vakbondsleiders de volgende mobilisatie aan op 31 maart, zeven weken later! Een keuze die meer lijkt op een strategie om mensen in slaap te sussen dan op een manier om te winnen!
Geïsoleerde stakingen en sporadische demonstraties zullen niet genoeg zijn om een echt machtsverhouding te creëren. Elke collega zal men ervan moeten overtuigen dat de enige uitweg de collectieve strijd is. Het is aan de werkers zelf om deze mobilisaties op te pakken, te versterken en te leiden als we de bazen en de politici die hen dienen echt willen terugdringen.