De vakbonden roepen op tot een nationale betoging op deze woensdag 7 oktober. Dit geeft ons de gelegenheid om de woede van de werkende mensen collectief te uiten, men moet die grijpen!
De redenen om woedend te zijn ontbreken inderdaad niet, en niet alleen wat de regering betreft. Lonen dalen, werkomstandigheden verslechteren, jongeren hebben het steeds moeilijker om werk te vinden en een baan te krijgen, ze moeten zich aan alle eisen van de bazen onderwerpen, ook al die hun gezondheid in gevaar brengen. Daarnaast verlagen de regeringen de pensioenen, bevriezen de lonen, doen ons steeds meer taksen betalen, besparen op alle openbare diensten en maken ze de kassen van de sociale zekerheid leeg om cadeaus te geven aan de grote bazen!
Het zijn de werkers die voor de crisis opdraaien, in plaats van de aandeelhouders van de grote bedrijven en hun bankiers die nochtans hiervoor verantwoordelijk zijn.
En met elke stap achteruit die de patronale klasse ons afdwingt, voelt die zich nog sterker voor de volgende aanval.
Werkloosheid weegt zwaar en laat het ware gezicht zien van de patronale dictatuur: het zijn zij die de macht hebben om te beslissen of men nu een baan heeft, of men nu een loon heeft. Het patronaat voelt zich zo zelfverzekerd dat arrogantie en beledigingen in de bedrijven heersen, dat de sociale en syndicale rechten worden vertrapt, dat het pesten zover kan gaan dat er mensen zijn die hun baan verlaten zonder zich te doen ontslaan.
Kiezen zich te verdedigen eist dus in deze omstandigheden de moed op te brengen. Maar voor de berusting kiezen zal niets anders doen dan deze toestand te verergeren en de krachtsverhouding zal nog meer ten voordeel van de uitbuiters veranderen. Men hoort alleen het patronaat en de demagogen in hun dienst die de berusting en de verdeling preken. De werkmensen en hun eisen moeten gehoord worden!
Het is waar dat alleen één betoging de regering en het patronaat niet zal stoppen. Er zullen stakingen moeten komen, samen met een echte bewuste mobilisatie van de werkers.
En het is waar dat de syndicale leidingen een vastberaden strijd niet zullen leiden tegen de bazen en de regeringen. Het enige vooruitzicht van de syndicale leidingen is het behouden van wat ze de sociale overleg noemen die hen zoveel warme zetels bezorgt. Maar welk gemeenschappelijk terrein is er met een vastberaden patronaat dat zijn winsten wil behouden door tientallen duizenden werkers tot de werkloosheid te veroordelen en de anderen tot een leven van uitbuiting dat ons lang voor de pensioenleeftijd kapot maakt? Sinds januari zijn de syndicale leidingen teruggekeerd bij de regering en het patronaat om te discussiëren. Dit heeft de regering niet tegengehouden te blijven aanvallen en bijvoorbeeld onrechtvaardige maatregelen te beslissen zoals de BTW van 21% op elektriciteit!
Het is ook waar dat er andere eisen naar voren moeten komen dan die van de syndicale leidingen.
Het basisprobleem voor de werkers is de werkloosheid. Dat stelt het patronaat in staat om permanent met de banen te chanteren: jullie aanvaarden mijn voorwaarden of vind ik er anderen die ze zullen aanvaarden. Wat voorgesteld wordt in de syndicale oproepen om deze “rechtvaardigere maatschappij” waar te maken die de vakbonden beweren te verdedigen is de eeuwige “relance- en investeringspolitiek”. Maar deze politiek is niets anders dan het doorgaan met cadeaus te geven aan bedrijven die al jaren de kassen van de Staat en van de sociale zekerheid leegmaken. Deze cadeaus hebben nooit ander effect gehad dan het verhogen van de winsten door de overheidskas leeg te maken. De strijd voor banen kan niet zonder een verbod op ontslagen voor de bazen, zonder het werk onder iedereen te verdelen, zonder vastberaden te zijn van hun winsten te nemen om de lonen te betalen!
Daarom is het waar dat deze betoging niet georganiseerd wordt om de diepe verandering die nodig is, voor te bereiden. Maar laat het patronaat en de regeringen niet met tevredenheid vaststellen dat de werkers zich afwenden van de collectieve oproepen! Ze zouden veel te blij zijn zelfs de herinnering kunnen doen verdwijnen van de collectieve bijeenkomsten en strijden, omdat precies deze hen in het verleden hebben afgedwongen toegevingen te doen aan de werkers. Ze zullen de handen nog vrijer hebben. In tegendeel laten we de betoging gebruiken om te discussiëren met elkaar over onze eisen en om banden tussen werkers opnieuw te ontwikkelen. Dit is de beste manier om de nodige strijd voor te bereiden.