Verkiezingen zijn achter de hoek en de jacht op stemmen is in volle gang. De vorige regering schept op over het creëren van banen en het redden van pensioenen door ze te verminderen! De oppositie, met de socialisten, beweert het tegendeel en belooft “sociale heropbouw”, een baan voor iedereen, pensioenen van 1 500 euro. Ze liegen allebei!
In werkelijkheid gaan onze levenstandaard en arbeidsomstandigheden al jaren achteruit. Dat is wat we alledaags beleven. Deze sociale afbraak is vroeger gestart, terwijl de socialistische partijen nog steeds in de regeringen zaten.
Wie kent geen werkloosheid in zijn gezin? Wie denkt niet met angst aan het verouderen in de armoede? En hoeveel werkers, zelfs met een baan, er niet meer in slagen met hun loon te overleven! Wat jongeren betreft, precariteit is niet meer de uitzondering, maar wordt de regel.
Deze verslechtering van de levensomstandigheden van de arbeiders ten voordeel van de winst van de rijksten, van de kapitalistische klasse, is met de verergering van de crisis sinds de bank krach van 2008 versneld. Al de regeringen die elkaar hebben opgevolgd, hebben de sociale bijdragen verlaagd die het patronaat aan de sociale zekerheid normaal moet storten. Allen hebben in de openbare diensten bezuinigd en hebben er geprivatiseerd. Allen hebben de belastingen voor de vennootschappen verlaagd en geen enkele heeft de grote fortuinen belast.
De socialistische partijen, waarvan de kiezers de meest getroffen zijn door deze politiek, boet meer dan de anderen voor zijn deelname aan de bezuinigingsregeringen. De werkers zijn in de war. Dit heeft de weg geopend voor reactionaire stromingen die nog grotere aanval tegen de werkers mogelijk maken.
Al deze opeenvolgende regeringen, terwijl ze antisociale maatregelen toepasten onder het mom van het stimuleren van banen en het verbeteren van de economie, hebben de bazen van de grote bedrijven en van de banken de uitbuiting laten verergeren. De banken die verholpen zijn met miljarden overheidsgeld, hebben duizenden banen mogen schrappen. Ondanks de subsidies die ze gekregen hebben, hebben bedrijven mogen sluiten en ontslaan terwijl ze de dividenden van hun aandeelhouders verhogen…
Miljarden zijn zo opgestapeld in de handen van enkelen ten nadeel van de meerderheid van de bevolking. De 10% van de rijksten bezitten meer dan de helft van de rijkdom, de 1% van de rijksten neemt er 18% voor zichzelf. Dit is niet door hun werk dat deze welvarende mensen zich verrijken, wel door het werk van al diegenen die in de bedrijven en banken werken waarvan ze aandeelhouders zijn. En hoe lager de lonen, hoe meer bazen en aandeelhouders posten schrappen om hetzelfde werk door minder loontrekkenden te laten doen, en hoe meer verrijken ze zich!
Deze aandeelhouders, dat groot patronaat leidt de klassenstrijd tegen de werkende klasse, een klassenstrijd die na de verkiezingen onvermijdelijk gaat doorgaan. Het zijn de grote families, de grote bazen en aandeelhouders, die de echte macht bezitten.
De beslissingen die ze in hun raden van bestuur nemen, kunnen de werkers van hun loon beroven, volledige regio’s tot werkloosheid veroordelen, schadelijke gevolgen hebben voor de hele mensheid, zonder verantwoording ervoor te moeten afleggen.
De aandeelhouders worden niet verkozen. Ze hebben deze macht omdat ze de kapitalen en bedrijven bezitten. Ze hebben geen stemming nodig om de politiek van de volgende regering te oriënteren. Ze leven in dezelfde rijke kringen, ze kennen de ministers persoonlijk en leiden hen in de richting van hun belangen.
Er zal geen mirakel noch opperste redder komen. Voor diegenen die een loon nodig hebben om te leven, gaat het niet over het vervangen van politici die in diskrediet zijn gebracht door anderen die het nog niet zijn. Het gaat voor er de werkers over strijdlust opnieuw te vinden om zich te verdedigen en de echte macht, die van de kapitalistische klasse, te betwisten.
Want de kracht van de werkers zit niet in de stembus noch in de parlementen. Hun kracht zit in hun positie in de maatschappij: zonder werkers wordt gewoon niets geproduceerd, vliegen de vliegtuigen niet, rijden de treinen niet, is er geen elektriciteit, geen telecom… en zonder de werkers is er geen winst.
Maar zonder af te wachten dat de arbeiders in actie schieten voor collectieve strijd, kan men minstens stellen dat men niet akkoord gaat, dat deze onmenselijke wereld niet meer kan duren. Minstens in Henegouwen kan men dit doen door te stemmen op de lijst Lutte Ouvrière, een communistische en revolutionaire lijst waarvan het programma zeer duidelijk is: tot de ontwikkeling van de strijd bijdragen opdat de werkers hun belangen verdedigen.