Wanneer de wreedheid van de kapitalistische oorlogen ons inhaalt

De walgelijke aanslagen van 22 maart in Brussels kunnen ons maar ergeren. Men kan maar de gewonden en degenen die iemand hebben verloren terzijde staan.

Degenen die deze aanslagen hebben gepleegd, die door IS werden opgeëist, zijn vijanden van alle werknemers. Hun geweld, hier als in Syrië en Irak, heeft als doel hun reactionaire wetten door de terreur op te leggen, hele bevolkingen te onderdrukken, vrouwen te onderwerpen, iedereen die anders denkt uit te roeien.

Maar de hypocrisie van de Belgische, Franse, enz… overheden die er maar over solidariteit en eendracht hebben doet walgen.

Ze beweren solidaire met de slachtoffers van het terrorisme te zijn, maar ze richten muren en prikkeldraad op voor de mensen die streken als Irak, Syrië, Libië vluchten waar IS en dergelijke groepen hun terreur dagelijks opleggen.

Ze beweren solidair met de gehospitaliseerde gewonden te zijn, maar ze leggen steeds meer besparingsmaatregelen aan het gezondheidszorgsysteem op en verminderen de mogelijkheden van de zieken om behandeld te worden!

Ze spreken over eendracht maar ze veroordelen honderdduizenden jongeren tot werkloosheid en uitsluiting!

Het kapitalisme en de regeringen die het verdedigen zijn verantwoordelijk voor de wreedheid in de wereld: de ellende voor een groot deel van de mensheid, meedogenloze dictaturen die door onze overheden en legers worden gesteund, de oorlogen, de bombardementen die noodzakelijkerwijs burgers doden. Oorlogen die er maar toe dienen de winst van een zeer rijke minderheid te verdedigen. Spatten van die wreedheid hebben ons pas hier bereikt.

Sinds de aanslagen van 11 september 2001 op de World Trade Center in New York is de “strijd tegen terreur” het voorwendsel bekomen voor alle oorlogen die door de Westerse mogendheden worden gevoerd: Afghanistan sinds 2001, Irak sinds 2003, Mali in 2013 en Syrië nu. België ook al het geen grote mogendheid is heeft er ruim aan deelgenomen.

Onze leiders hebben maar terrorisme versterkt door deze landen te verwoesten, waar men nu een Kalasjnikov aan de hand moet hebben om gehoord te worden. Waar er maar in 2001 twee of drie broeinesten van terrorisme waren zijn er nu honderden, geschikt om jongeren van de volksbuurten de rijke landen aan te trekken.

De aanslagen die pas in Brussel plaatsnamen zullen net als al de anderen, als voorwendsel dienen om die oorlogen uit te breiden. Want in dit stelsel waar enkele grote kapitalistische groepen hun gezag gewelddadig en dictatoriaal opleggen hebben de leiders van de rijke landen geen ander vooruitzicht dan de oorlog. Al tientallen jaren hebben de imperialistische mogendheden het Midden-Oosten in slagvelden van hun plunderingen en hun concurrentie omgezet, altijd klaar om op de meest reactionaire en bloeddorstige strijdkrachten te steunen om ze te voeden en te bewapenen.

Deze Westerse leiders doen zich voor als verdedigers van democratie en vrijheid!

Denken dat Europa een eiland democratie en vrijheid kan blijven in een oceaan van armoede en oorlog is utopisch. De arbeidersbeweging weet het al lang: een volk dat en ander onderdrukt kan niet vrij zijn!

Wreedheid wordt niet door de politie of het leger tegengehouden. Integendeel. In Frankrijk de noodtoestand die in de nasleep van de aanslagen op Parijs is afgekondigd en nog van kracht is heeft ertoe gediend betogingen te verbieden, o.a. deze die in solidariteit met de vluchtelingen die de oorlog en de terreur vluchtten werden gepland. Hij heeft ertoe bijgedragen een klimaat te veroorzaken waarin de regering werknemers in de kleine uurtjes kan arresteren die hun baan verdedigden bij Air France alsof ze terroristen waren en vakbondsactivisten van Goodyear tot onvoorwaardelijke hechtenis te veroordelen.

Ze praten over eendracht nu maar ze blijven hun sociale oorlog voeren tegen de werknemers. Het leger, de politie, de verharding van de wetten zullen gebruikt worden in die strijd tegen al die voor hun beleid niet willen opdraaien.

Tegen de eendracht met de kapitalistische klasse en haar regeringen, voor de eendracht van de werknemers waar ze ook vandaan komen rond hun gemene belangen van uitgebuitenen.